Τι από τα δύο ισχύει; Είναι το επίδομα ανεργίας χρήματα των εργαζομένων που τα έχουν πληρώσει μέσω των εισφορών τους για να τα πάρουν ως εισοδηματική στήριξη όταν μείνουν άνεργοι, όπως λέει ο υπουργός Εργασίας Άδωνις Γεωργιάδης;
Ή είναι μια φιλανθρωπική ενίσχυση του κράτους προς αναξιοπαθούντες, που δικαιούται η ΔΥΠΑ (πρώην ΟΑΕΔ) να ορίζει όχι μόνο τι πόσο θα είναι, αλλά και το πώς υποχρεούται να το δαπανήσει ο άνεργος, όπως λέει ο υφυπουργός Εργασίας Πάνος Τσακλόγλου και η διάταξη που έχει περιλάβει στο ασφαλιστικό νομοσχέδιο;
Ή μήπως οι δύο συναρμόδιοι αξιωματούχοι της κυβέρνησης έχουν αποφασίσει απλώς να παίζουν το παιχνίδι «του καλού και του κακού μπάτσου», προς παραπλάνηση και εξευτελισμό εργαζομένων και ανέργων;
Η αλήθεια είναι ότι η προς ψήφιση διάταξη που ορίζει ότι το -ήδη εξευτελιστικά πενιχρό σε σχέση με τις περισσότερες χώρες της Ε.Ε.- επίδομα ανεργίας θα καταβάλλεται με τη μορφή προπληρωμένης κάρτας και με την υποχρέωση το μισό να δαπανάται «σε συναλλαγές εντός Ε.Ε.», δε μας εκπλήσσει.
Είναι απολύτως συνεπής με την αγοραία, νεοφιλελεύθερη αντίληψη της κυβέρνησης Μητσοτάκη που μετατρέπει ένα σεβαστό μέρος του λεγόμενου κοινωνικού προϋπολογισμού -δηλαδή των χρημάτων των φορολογούμενων και των μισθωτών που γεμίζουν τα κρατικά ταμεία- σε «κουπόνια» και κατευθυνόμενο τζίρο υπέρ των επιστήθιων φίλων της: των σούπερ μάρκετ, των αλυσίδων του λιανεμπορίου, των προμηθευτών ρεύματος.
Τα πολλά δισεκατομμύρια που έδωσε η κυβέρνηση ως επιδοτήσεις για την αντιμετώπιση των εκρηκτικών αυξήσεων στα τιμολόγια ρεύματος και των ανατιμήσεων σε βασικά αγαθά και καύσιμα την τελευταία διετία κατέληξαν στις τσέπες και στα ταμεία μεγάλων ομίλων.
Σε τελική ανάλυση, η υποτιθέμενη κρατική «γενναιοδωρία» υπέρ ευάλωτων έχει έναν σαφέστατο τελικό προορισμό: τους τζίρους και την κερδοφορία της οικονομικής ελίτ της χώρας.
Ωστόσο, παρά τα πολλά «pass» που έχει προσφέρει αυτή η κυβέρνηση, αυτό που κάνει τη διαφορά αυτή τη φορά είναι το προκλητικό «νταβατζιλίκι» στα χρήματα των εργαζομένων και ανέργων.
Είναι μια τεράστια ανατροπή στην ουσία του κοινωνικού κράτους, όπως το ξέρουμε εδώ και σχεδόν έναν αιώνα. Το επίδομα ανεργίας μετατρέπεται σε καύσιμη ύλη της αγοράς. Στους ανέργους επιβάλλεται όχι μόνο το με πόσα υποχρεούνται να ζήσουν όσο είναι επιδοτούμενοι άνεργοι, αλλά και πού θα τα δαπανήσουν. Το επίδομα ανεργίας μετατρέπεται, κυριολεκτικά και μεταφορικά, σε ένα επίδομα εξευτελισμού τους.