Πολλά πράγματα είναι να σε σοκάρουν στην Ελλάδα. Μόνο φέτος μετρήσαμε το έγκλημα των Τεμπών (ναι, ήταν έγκλημα), το έγκλημα της Πύλου (ναι, ήταν έγκλημα) και το έγκλημα της Θεσσαλίας (ναι, ήταν έγκλημα) και μιλάω εδώ για τις ομαδικές απώλειες, αν αρχίσουμε να μετράμε τις ατομικές δεν θα μας φτάσουν όλες οι οθόνες του Newpost. Και άλλων ιστοσελίδων…
Αλλά είναι και κάποια πράγματα πιο προσωπικά, που σε κουνάνε απ’ τη θέση σου. Βλέπε δυο παραδείγματα δικά μου, έτσι για το γιόλο που λένε και οι θείοι όταν θέλουν να κάτσουν με τη νεολαία:
Η Σιωπή των Αμνών και μια φράση του Χάντερ Τόμπσον.
Την πρώτη την είχα δει σε μεταμεσονύκτια αβάν πρεμιέρ στο αλήστου μνήμης Ιντεάλ και με άφησε άγρυπνο ως το πρωί. Όχι γιατί φοβήθηκα, αλλά διότι με αναστάτωσε ως το μεδούλι μέσα στο κόκαλο. Περισσότερα επ’ αυτής, μια άλλη φορά.
Την δεύτερη τη διάβασα πριν από κάτι χρόνια στο βιβλίο “Songs of the doomed” και θα μας απασχολήσει λίγο παραπάνω. Σε ένα άρθρο του 1988 σχετικά με τον Μάικλ Δουκάκη τη βρήκα, όπου έλεγε, έλεγε, έλεγε μπούρδες ο αρθρογράφος, προφανώς υπό την επήρεια κάποιων εκ των αγαπημένων του ντραγκς και κάποια στιγμή έκανε μια απότομη στάση και το πέταξε το τσιτάτο:
Δεν υπάρχει σφυγμός!
Εικοσιτόσα χρόνια έχω που το αντίκρισα, εικοσιτόσα χρόνια έχει που με απασχολεί. Γιατί το βλέπω να συμβαίνει παντού γύρω μας, με την διαρκή αποκολοκύνθωση (τι ωραία λέξη!) της κοινωνίας, με τον ένα να μην νοιάζεται διόλου για τον άλλο, με την απάθεια να συναγωνίζεται την αδράνεια, με τον καναπέ να μας αιχμαλωτίζει και το Ζάναξ να έχει αναδειχθεί σε δεύτερη θεότητα. Ναι δεν υπάρχει σφυγμός και πολιτικά αν το δει κανείς, κέρδισαν οι σιχαμένοι του “όλοι ίδιοι είναι” και του “δεν υπάρχει εναλλακτική”. To είδες και τις εκλογές, δεν το είδες;
Το είδα και στην πλατεία Εξαρχείων πριν από καμιά εικοσαριά μέρες, Σαββατάκι με ήλιο ήτανε και καθόμασταν για καφέ στην Ήββη με την κουμπάρα μου τη Γωγώ. Και κοιτάζαμε απέναντι πίσω απ’ τα τσίγκια μια μπουλντόζα να έχει σηκώσει ένα δέντρο και να το πηγαίνει βόλτα, όλα κομπλέ, ως και με σάκο είχανε καλύψει τις ρίζες του. Και γύρισε η Γωγώ και μου είπε:
Μάλιστα, δεν υπάρχει σφυγμός, δίκιο είχε ο Χάντερ Τόμπσον, κατεβασμένα τα κεφάλια, χαμηλά τα βλέμματα, ψιθυριστές οι κουβέντες, κόκκινοι οι σβέρκοι απ’ τα φαπίδια. Αυτή είναι η χώρα που μια φορά κι έναν καιρό χόρευαν το χορό του Ζαλόγγου και έγραφαν ιστορία στα αλβανικά βουνά. Και τώρα, λένε “ευχαριστώ” για ένα κομμάτι ψωμί και ένα πακέτο μακαρόνια…
Γίνομαι μελό, αναμφίβολα, η αλήθεια είναι όμως ότι πραγματικά σοκάρομαι από την μετατροπή των συμπολιτών μας σε ζόμπι. Σε ζητιάνους της ζωής, που δεν έχουν καν το κουράγιο να βάλουν φωνή μεγάλη. Και δεν μπορώ να περιμένω την επανάσταση από μέρα σε μέρα όπως ο δόλιος ο Τόνι Νέγκρι, αυτά είναι παραμύθια για μικρά παιδιά και σαλεμένες συνειδήσεις. Απλώς, μπορώ να προσεύχομαι μην καταλήξουμε όπως Αμερική, μια χώρα του μηδέν και του πουθενά, όπου κουμάντο θα κάνουν αποκλειστικά και μόνο τα μπικικίνια. Και όπου ο γιατρός θα απορεί πως επιβιώνουμε ακόμη, αφού στο στηθοσκόπιο δεν ακούει τίποτε απολύτως…
Την δεύτερη τη διάβασα πριν από κάτι χρόνια στο βιβλίο “Songs of the doomed” και θα μας απασχολήσει λίγο παραπάνω. Σε ένα άρθρο του 1988 σχετικά με τον Μάικλ Δουκάκη τη βρήκα, όπου έλεγε, έλεγε, έλεγε μπούρδες ο αρθρογράφος, προφανώς υπό την επήρεια κάποιων εκ των αγαπημένων του ντραγκς και κάποια στιγμή έκανε μια απότομη στάση και το πέταξε το τσιτάτο:
Δεν υπάρχει σφυγμός!
Εικοσιτόσα χρόνια έχω που το αντίκρισα, εικοσιτόσα χρόνια έχει που με απασχολεί. Γιατί το βλέπω να συμβαίνει παντού γύρω μας, με την διαρκή αποκολοκύνθωση (τι ωραία λέξη!) της κοινωνίας, με τον ένα να μην νοιάζεται διόλου για τον άλλο, με την απάθεια να συναγωνίζεται την αδράνεια, με τον καναπέ να μας αιχμαλωτίζει και το Ζάναξ να έχει αναδειχθεί σε δεύτερη θεότητα. Ναι δεν υπάρχει σφυγμός και πολιτικά αν το δει κανείς, κέρδισαν οι σιχαμένοι του “όλοι ίδιοι είναι” και του “δεν υπάρχει εναλλακτική”. To είδες και τις εκλογές, δεν το είδες;
Το είδα και στην πλατεία Εξαρχείων πριν από καμιά εικοσαριά μέρες, Σαββατάκι με ήλιο ήτανε και καθόμασταν για καφέ στην Ήββη με την κουμπάρα μου τη Γωγώ. Και κοιτάζαμε απέναντι πίσω απ’ τα τσίγκια μια μπουλντόζα να έχει σηκώσει ένα δέντρο και να το πηγαίνει βόλτα, όλα κομπλέ, ως και με σάκο είχανε καλύψει τις ρίζες του. Και γύρισε η Γωγώ και μου είπε:
“Αν αυτό συνέβαινε πριν από πέντε χρόνια, θα είχε τρεις χιλιάδες κόσμο εδώ πέρα, με τα δόντια θα είχανε κόψει τις λαμαρίνες και με τα νύχια θα είχανε κάνει τη μπουλντόζα ένα μάτσο βίδες”!Αλλά δεν υπάρχει σφυγμός…
Μάλιστα, δεν υπάρχει σφυγμός, δίκιο είχε ο Χάντερ Τόμπσον, κατεβασμένα τα κεφάλια, χαμηλά τα βλέμματα, ψιθυριστές οι κουβέντες, κόκκινοι οι σβέρκοι απ’ τα φαπίδια. Αυτή είναι η χώρα που μια φορά κι έναν καιρό χόρευαν το χορό του Ζαλόγγου και έγραφαν ιστορία στα αλβανικά βουνά. Και τώρα, λένε “ευχαριστώ” για ένα κομμάτι ψωμί και ένα πακέτο μακαρόνια…
Γίνομαι μελό, αναμφίβολα, η αλήθεια είναι όμως ότι πραγματικά σοκάρομαι από την μετατροπή των συμπολιτών μας σε ζόμπι. Σε ζητιάνους της ζωής, που δεν έχουν καν το κουράγιο να βάλουν φωνή μεγάλη. Και δεν μπορώ να περιμένω την επανάσταση από μέρα σε μέρα όπως ο δόλιος ο Τόνι Νέγκρι, αυτά είναι παραμύθια για μικρά παιδιά και σαλεμένες συνειδήσεις. Απλώς, μπορώ να προσεύχομαι μην καταλήξουμε όπως Αμερική, μια χώρα του μηδέν και του πουθενά, όπου κουμάντο θα κάνουν αποκλειστικά και μόνο τα μπικικίνια. Και όπου ο γιατρός θα απορεί πως επιβιώνουμε ακόμη, αφού στο στηθοσκόπιο δεν ακούει τίποτε απολύτως…
Χρήστος Ξανθάκης