Στην αρχή, ήταν η Ιταλία. Σήμερα, η Ολλανδία. Ενδιάμεσα, η Σουηδία και η Φινλανδία. Αρκετά παλιότερα και ίσως και μελλοντικά, η Αυστρία. Είναι τόσα πολλά πια τα «σοκ» από τις εκλογικές νίκες ακραίων εθνικιστικών, υπερσυντηρητικών και ξενοφοβικών κομμάτων ανά την Ευρώπη, που σχεδόν έχουμε σταματήσει πια να σοκαριζόμαστε.
Η Ακροδεξιά, στις διάφορες εκδοχές της, είναι εδώ. Συχνά «εξωραϊσμένη», πιο «γραβατωμένη», ηγείται κυβερνήσεων, μετέχει σε αυτές ή τους προσφέρει τη στήριξή της με αντάλλαγμα την υιοθέτηση σημαντικών τμημάτων της ατζέντας της. Έχει μπολιάσει με τις ιδέες της και τη ρητορική της και τα λεγόμενα συστημικά κόμματα, τα κεντροδεξιά πρωτίστως, ενίοτε και τα σοσιαλδημοκρατικά, τα οποία, στην προσπάθειά τους να αποσπάσουν ψήφους από την Ακροδεξιά, καταλήγουν να την ενισχύουν.
Η Ελλάδα δεν είναι εκτός του πανευρωπαϊκού ρεύματος. Νομίζαμε ότι ξεμπερδέψαμε με τη Χρυσή Αυγή, όμως δεν ξεμπερδέψαμε με τον χρυσαυγιτισμό. Δεχτήκαμε κι εμείς το δικό μας σοκ στις φετινές βουλευτικές εκλογές, όταν είδαμε να μπαίνουν στη Βουλή όχι ένα, αλλά τρία ακροδεξιά κόμματα. Δυστυχώς όμως, η ξενοφοβική ρητορική, οι αντιδραστικές ιδέες για τις γυναίκες ή τα άτομα ΛΟΑΤΚΙ απαντώνται σε έναν ευρύτερο χώρο και σε άτομα που δεν ψηφίζουν απαραίτητα ακροδεξιά κόμματα.
Και η δική μας δεξιά κυβέρνηση «δανείζεται» κατά το δοκούν τις θέσεις της Άκρας Δεξιάς, στο μεταναστευτικό κυρίως, αλλά και σε ζητήματα κοινωνικών δικαιωμάτων. Πόσο μάλλον όταν σε καίριες κυβερνητικές θέσεις βρίσκονται άτομα που έχουν θητεύσει για χρόνια στον χώρο της Ακροδεξιάς.
Έχει αποδειχθεί και εδώ και αλλού ότι σε εποχές μεγάλης οικονομικής και κοινωνικής ανασφάλειας η Ακροδεξιά βρίσκει πρόσφορο έδαφος, προτείνοντας απλοϊκές λύσεις σε περίπλοκα ζητήματα και επινοώντας έναν εχθρό, τον «ξένο», τον «διαφορετικό», ως αιτία του κακού. Ποτέ όμως δεν αγγίζει το ανεξέλεγκτο πλέον καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο γεννά τη φτώχεια και τις ανισότητες.
Η προσέγγιση στο πρόβλημα δεν μπορεί να είναι μοιρολατρική. Οι Ισπανοί, για παράδειγμα, απέδειξαν ότι η ακροδεξιά επέλαση μπορεί να ανατραπεί, αν κινητοποιηθούν τα δημοκρατικά αντανακλαστικά των πολιτών. Οι Πολωνοί ψαλίδισαν τα φτερά της δικής τους υπερσυντηρητικής Δεξιάς. Σημασία έχει, πάνω από όλα, σε μια εποχή που η Ακροδεξιά τείνει να γίνει «κανονικότητα», εμείς να μη συνηθίσουμε το κτήνος. Γιατί τότε θα έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε.
ΕΦ.ΣΥΝ. /Αποψη
