Αν ήθελε κάποιος να συνοψίσει τα πεπραγμένα του Μάκη Βορίδη στα υπουργεία που του ανατέθηκαν από το 2011, το πρώτο που θα θυμόταν είναι οι διαδοχικές νομοθετικές ρυθμίσεις που εισηγήθηκε προκειμένου να αποκλειστούν από τις εκλογές η ναζιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή και τα ποικίλα σχήματα που τη διαδέχτηκαν.
Οι σχεδιασμοί αυτοί μπορεί να κατέληξαν σε απόλυτο φιάσκο, με τον Ηλία Κασιδιάρη να δίνει τη σφραγίδα του στους «Σπαρτιάτες» και να τους παρέχει τους προσωπικούς του οπαδούς ως ψηφοφόρους, γελοιοποιώντας από τις φυλακές του Δομοκού τους θεσμούς της Δημοκρατίας και της Δικαιοσύνης, αλλά ο ίδιος ο κ. Βορίδης εμφανίστηκε ως ο «σκληρός» της κυβέρνησης και επιβραβεύτηκε με την ανάδειξή του σε άτυπο «αντ' αυτού» του Κυριάκου Μητσοτάκη στο μέγαρο Μαξίμου.
Το τελευταίο, άλλωστε, που επιθυμεί ο κ. Βορίδης είναι να εμφανιστεί ο ίδιος ως «αντιφασίστας» ή «αντιναζιστής». Στόχος του ήταν -και εξακολουθεί να είναι- η επικράτηση της «όλης» Δεξιάς και ο αποκλεισμός από τη δημόσια ζωή της Αριστεράς, όπως είχε ο ίδιος ομολογήσει. Αλλωστε ουδέποτε έχει αποκηρύξει -όπως άλλοι- το πολιτικό παρελθόν του. Και δεν ξεχνάμε ότι η πολιτική του καριέρα ξεκίνησε από τη στιγμή που ο δικτάτορας Παπαδόπουλος τον όρισε αρχηγό της Νεολαίας ΕΠΕΝ, διάδοχο δηλαδή του μετέπειτα αρχηγού της Χρυσής Αυγής Νικολάου Μιχαλολιάκου.
Αυτός είναι ο λόγος που -όπως αποκαλύπτει η «Εφ.Συν.»- οι πρόσφατες νομοθετικές του πρωτοβουλίες είχαν υποδειχτεί δημόσια από έναν παλιό στενό του συνεργάτη, ο οποίος στη συνέχεια έγινε συνήγορος και «επιστημονικός συνεργάτης» της Χρυσής Αυγής και τελικά ορίστηκε από τον καταδικασμένο Ιωάννη Λαγό αρχηγός της δικής του οργάνωσης ΕΛΑΣΥΝ.
Σε μια εποχή που οι οργανώσεις της Ακροδεξιάς γιγαντώνονται σ' όλη την Ευρώπη, εκμεταλλευόμενες την οικονομική κρίση και σπέρνοντας το δηλητήριο της ξενοφοβίας και του ρατσισμού, η πολιτική απόπειρα της κυβέρνησης μέσω Βορίδη να εμφανίσει τη δική της ακροδεξιά στροφή ως λύση είναι απολύτως καταστροφική για τη δημοκρατία.
Στην πραγματικότητα αυτή η επιλογή νομιμοποιεί τα ακροδεξιά δόγματα και όχι μόνο ανοίγει τον δρόμο σε κωμικοτραγικές καταστάσεις τύπου Στίγκα-«Σπαρτιατών», αλλά οδηγεί σε μετάλλαξη της δημοκρατίας σε αυταρχικό καθεστώς.