Το χαρτί στην Ενημέρωση –λένε– έχει πεθάνει, αλλά δεν το έχουμε κηδέψει ακόμα. Θα το κάνουμε; Θα το αφήσουμε να γίνει μνήμη; Η εφημερίδα είναι ένα παρωχημένο Μέσο που έχει μείνει πίσω από τις εξελίξεις. Την έχουν στην εντατική και την κουράρουν για να μην παραδώσει το πνεύμα –γιατί χρειάζονται αυτό το μοναδικό πνεύμα του παραδοσιακού Τύπου.
Η εφημερίδα αντιπαλεύει τα υπερσύγχρονα υπερόπλα της Πληροφορίας (αλλά και της κρυφοπροπαγάνδας). Και ασθμαίνει σέρνοντας τα πόδια στο διπλανό κουλουάρ όπου τρέχει το Διαδίκτυο-Κεντέρης, δηλαδή το γρήγορο Μέσο που έχει την αμεσότητά του, το φτηνό του κόστος, τα βίντεό του («πάρε να το δεις ζωντανά, αναγνώστη»), την διαδραστικότητά του, την ανεξαρτησία του στην επικοινωνία με το αναγνωστικό κοινό (δεν χρειάζεται κανένα πρακτορείο διανομής), αλλά μαζί έχει την ευκολία τού να κατασκευάζει είδηση και αν δεν του βγει την αποσύρει στο άψε σβήσε, αντίθετα με την εφημερίδα που κρεμιέται κυριολεκτικά στα μανταλάκια και η πιθανή γκάφα αιωρείται σε κοινή θέα, σαν πτώμα σε αγχόνη, για δώδεκα και δέκα πέντε ώρες.
Γιατί μπορεί τα λόγια να πετούν, αλλά τα γραπτά να μένουν μόνο όταν είναι στο χαρτί και όχι στην μεγαπίξελ της οθόνης. Αντίθετα, οι δεκάδες ιστοσελίδες και μπλογκ που πέθαναν την Ειρήνη Παππά, αντιγράφοντας και κλέβοντας, με αρχική πηγή μια παρερμηνευμένη άκαιρη ανάρτηση στο φέισμπουκ, έσβησαν τα ίχνη τού δημοσιογραφικού εγκλήματος, καθάρισαν το δακτυλικό αποτύπωμα της λαθροχειρίας και τώρα σφυρίζουν αμέριμνα –ούτε καν με το ένοχο ύφος τη γάτας που έφαγε το καναρίνι.
Παρόλα αυτά, η εφημερίδα ποτέ δεν πεθαίνει, το έχουμε γράψει αυτό κοντά δυο χρόνια πριν και εξακολουθούμε να το υποστηρίζουμε. Η εφημερίδα χρειάζεται και στο Σύστημα και στα άλλα Μέσα (που αντιγράφουν ιδέες, ρεπορτάζ, σχόλια).αλλά περισσότερο είναι απαραίτητη στην πολυφωνία της Δημοκρατίας. Για όλες αυτές τις ανάγκες (και «ανάγκες») ζει, έστω και με μηχανική υποστήριξη. Δηλαδή ζει:
** με τα χρήματα επιχειρηματιών που, φυσικά, δεν είναι μαικήνες,
** με τα χρέη που δημιουργούν,
** με την κατανάλωση (το φάγωμα) των έτοιμων,
** με, πιθανόν, μυστικές χορηγίες σε κάποιες από αυτές.
Αλλά μην ξεχνάμε στην συνεισφορά για την επιβίωση των εφημερίδων την υποχρεωτική πίστωση που τους κάνουν οι εργαζόμενοί τους με τις μικρές, μεγάλες ή τεράστιες καθυστερήσεις στη μισθοδοσία και με την υπερπροσφορά εργασίας για να καλυφθούν τα ογκώδη κενά που έχουν δημιουργηθεί στη σύνθεση του προσωπικού.
Ο Γραπτός Τύπος υπάρχει και θα υπάρχει γιατί το κύρος του –όσο και αν έχει τρωθεί– τον κάνει να έχει τη βαρύτητα της γνώμης τού Σοφού Γέροντα, έστω και αν σε κάποιες λίγες ή πολλές περιπτώσεις αυτός ο γέρων είναι επίπλαστος, κατασκευασμένος με συνθετικά υλικά –είναι βίρτσουαλ σοφός.
Μιλάμε γι’ αυτό το κύρος που υποχρεώνει τις πρωινές εκπομπές των καναλιών και των ραδιοφώνων να παρουσιάζουν τα πρωτοσέλιδα και, ακόμα, αναγκάζει τις ιστοσελίδες να τα ανεβάζουν πολύ νωρίς, αξημέρωτα –κάποιες και λίγες ώρες μετά την εκτύπωσή τους. Το κακό, είναι ότι διαβάζονται πολύ από ευρύ κοινό μόνο τα πρωτοσέλιδα και αυτό αποτελεί μια από τις μεγάλες ήττες της εφημερίδας. Γιατί ο Σοφός Γέροντας πάσχει, σέρνεται –έχει του κόσμου τα κουσούρια ενός ανθρώπου άλλων εποχών που στην καλύτερη περίπτωση τον συντηρούν με (σχετικό) σεβασμό και στη χειρότερη του έχουν αλλάξει –για να τους είναι χρήσιμος– το DNA.
Θα επανέλθουμε...
-από το Harddog
