Ακούγονται συνεχώς αυτές τις δύσκολες για τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. και την Αριστερά μέρες: αυτό δεν συνάδει με το ήθος της Αριστεράς, δεν είναι αριστερό ήθος να λες τούτο, δεν είναι αριστερό ήθος να κάνεις το άλλο. Και πάει λέγοντας, με το αριστερό ήθος που παραβιάζεται να παίρνει και να δίνει στα κατηγορητήρια. Πυώδεις και εμπύρετες λέξεις και φράσεις παρ’ όλα αυτά, που τρέφουν τη χαιρεκακία και την ασυδοσία των απέναντι, κοσμούν κάθε μέρα παράθυρα των ΜΜΕ και υπόγεια του Διαδικτύου. Αλλά το ήθος, ήθος! Φτάσαμε ο αυτοκράτορος των τρολ και του ξεπεσμού της ενημέρωσης 107, ο Μητσοτάκης, να αντιγράφει κατηγορίες επωνύμων της Αριστεράς για αριστερά τρολ και λάσπες. Αλλά το ήθος, ήθος!
Για να το ξεκαθαρίσουμε: ό,τι αποκαλείται αριστερό ήθος το προσυπογράφουν δεκαετίες συνέπειας, αγώνων και διώξεων. Το προσυπογράφει η μοναδική στα χρονικά των κυβερνήσεων εντιμότητα της κυβέρνησης Τσίπρα. Το προσυπογράφει ότι υπουργοί και πρωθυπουργός της αποχώρησαν από την εξουσία χωρίς να εμπλακούν με παραδείσιους λογαριασμούς. Αυτό δεν παραγράφεται. Εκεί όμως που το αριστερό ήθος ξαφνικά υφίσταται ήττα είναι όταν ξεσπούν αριστερές αντιπαραθέσεις, συγκρούσεις, διασπάσεις. Διασύρεται για την υπεράσπισή του δηλαδή! Εν ονόματι αρχών και αξιών που υποτίθεται πως το συμπυκνώνουν. Για την αξιοπρέπεια, την καθαρότητα, τη σωτηρία της ψυχής.
Αυτός ο εκτροχιασμός χαρακτηρίζει τις συγκρούσεις στην Αριστερά. Κληρονομιά του κομμουνιστικού κινήματος, που κατέληξε όπως κατέληξε; Παιδί της ιδεολογίας που γίνεται δόγμα; Έργο των ιστορικών είναι να διαγνώσουν τις αιτίες. Αλλά η έκπτωση του ήθους, της συντροφικότητας, του διαλόγου συνόδευε πάντα τους αριστερούς εμφύλιους. Σε μεγάλο βαθμό, μάλιστα, τους καθόριζε. Καβγάς χωρίς κανόνες. Και το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το αυτί του Πάνου Δημητρίου. Ενός κομμουνιστή που έζησε εκατό συνεπή χρόνια διωγμών και προσφοράς, αλλά του δάγκωσαν και του έκοψαν το αυτί οι εσωκομματικοί αντίπαλοι το 1955. Στην Τασκένδη, όπου είχαν καταφύγει οι ηττημένοι ήρωες του Εμφυλίου.
Υστερα ήρθαν το ’68, το ’91, το Κάπα του Εσωτερικού, οι διασπάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, οι διασπάσεις των διασπάσεων. Και οι διασπάσεις των διασπάσεων των διασπάσεων - συνήθως αυτό γίνεται. Μπορεί να γράψει κανείς λεξικό ολόκληρο με τις εκφράσεις, τις λέξεις, τους χαρακτηρισμούς, τη βία της γλώσσας που γέννησαν. Και σήμερα η ιστορία επαναλαμβάνεται, και δυστυχώς όχι σαν φάρσα. Έτσι που όποιος έζησε ή διάβασε και ξέρει να αναρωτιέται πώς εκείνη η πείρα δεν λέει σε ορισμένους τίποτα. Και περιφέρουν την έκπτωση του ήθους εν ονόματι του ήθους προς τέρψιν των απέναντι. Έτσι που είναι επίκαιρη μια έκκληση ψυχραιμίας: Σας παρακαλούμε, μην δαγκώνετε το αυτί του συντρόφου σας!
Θανάσης Καρτερός
Αυγή / (19.11.2023)