Θα ξεκινήσω σημειώνοντας για μια ακόμη φορά ότι αισθάνομαι υποχρεωμένος απέναντι στην Έφη Αχτσιόγλου που παράτησε υποχρεώσεις και παιδί δύο χρονών για να έρθει να πλατσανήσει όχι ώρες αλλά μέρες ολόκληρες στα όχι και τόσο εύοσμα λασπόνερα της Θεσσαλίας και ν’ ακούσει προσεκτικά τον πόνο των συμπατριωτών μου. Δεν το ξέχασα, δεν το ξεχνάω και δεν θα το ξεχάσω, όπως δεν ξεχνάμε τόσο εύκολα εμείς τα βλαχάκια. Ο γίγαντας ο Αγοραστός είχε αντίθετη άποψη και το πλήρωσε ακριβά…
Δεν λησμονώ, λοιπόν, ότι η Έφη ξηγήθηκε και δεν θ’ αρχίσω τώρα να λέω μπούρδες και να δείχνω με το δάχτυλο επειδή μπορεί να μου άρεσε που πήρε την ομάδα της και την έκανε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Άλλο το ένα και άλλο το άλλο και οπωσδήποτε η κίνηση της Αχτσιόγλου να έρθει κοντά μας, να σταθεί πλάι μας, να αναπνεύσει τη σκατίλα που αναπνέανε όλοι στη Θεσσαλία και να τη φάνε τα κουνούπια και οι μύγες, της προσφέρει ένα παράσημο για όλη της την πολιτική καριέρα. Σε αντίθεση με κάποια άλλα καϊνάρια της εσωκομματικής αντίστασης, που δεν βρήκαν το χρόνο στο φορτωμένο πρόγραμμά τους να πάρουν ένα ταξί και να περάσουν ένα πρωί, ένα απόγευμα, μια γαμημένη ωρίτσα έστω με τους πλημμυροπαθείς. Τι να πω, ίσως τους έλειπε το πεντακοσάρικο, αν και οι βουλευτικές αποζημιώσεις τις επιτρέπουν κάτι τέτοιες γαλαντομίες…
Κι αφού ξηγηθήκαμε όμορφα για το πρόσφατο παρελθόν, πάμε και στο παρόν.
Στην αποχώρηση των 6 + 6, ή όπως αλλιώς ονομάζονται, από τον ΣΥΡΙΖΑ, που έκανε το φάντασμα του Σουν Τζου να κροταλίζει θορυβωδώς τις αλυσίδες του. Διότι αν ήθελαν οι αποχωρήσαντες με τις αποχωρήσασες από τη μία να καταφέρουν μεγάλο πλήγμα στο παλιό τους κόμμα και από την άλλη να ενισχύσουν σφόδρα τις μετοχές τους, θα φεύγανε είτε αμέσως μετά από την εκλογή Κασσελάκη είτε στο συνέδριο επάνω. Στην πρώτη περίπτωση δεν θα άφηναν τον νέο πρόεδρο να οργανώσει τις άμυνές του και να συστηθεί στο πόπολο (πολλώ δε μάλλον στον Γιώργο Λιάγκα!), ενώ στη δεύτερη θα συνόδευαν την έξοδό τους με μια σχετική φαντασμαγορία. Φαντασθείτε καμιά χιλιαριά άτομα να αποχωρούν υπό τους ήχους του Μπέλα Τσάο και θα με δικαιώσετε!
Όσο για το μανιφέστο της αποχώρησης, πάρ’ το και πέτα το είναι που λέμε και στο χωριό μου.
-Να δώσω ένα παράδειγμα;
-Να δώσω ένα παράδειγμα.
Γράφει σε κάποιο σημείο ότι ο Κασσελάκης και οι υπερασπιστές του «καταφεύγουν σε γενικόλογα συνθήματα», ενώ λίγο πριν επιμένει ότι «χρειάζεται προγραμματική και οραματική αντιπολίτευση» και ότι «απαιτείται αριστερή πολιτική της ευθύνης και της ελπίδας».
Συγγνώμη, δηλαδή, αλλά μεταξύ μας δουλευόμαστε;
Υπάρχει μεγαλύτερη γενικούρα από το «προγραμματικό» το «οραματικό», την «ευθύνη» και την «ελπίδα»;
Σε παιδιά του δημοτικού απευθύνονται ή σε Έλληνες και Ελληνίδες που κατήντησαν να πληρώνουν δεκαπέντε ευρώ τη φέτα και το ελαιόλαδο;
Και τι στο διάολο εννοούν ότι «δεν έχει προγραμματικό βάθος το πολιτικό στίγμα» του Κασσελάκη;
Να κυβερνήσει θέλει ο άνθρωπος, όχι να γράψει διπλωματική στην Πάντειο!
Ως εκ τούτου, βαθιά αναπνοή, όρτσα τα πανιά, χαμηλά τις στροφές και μην μου αγχώνεστε παρακαλώ. Στο κάτω κάτω της γραφής, δεν είναι μόνο ο Κασσελάκης, ο Παππάς, η Δούρου και ο Πολάκης που δυσκολεύουν την εξίσωση του νέου κόμματος. Σκεφτείτε ότι από σήμερα το μεσημέρι ο Πάνος Λάμπρου θα απαιτεί να υιοθετηθεί η πολιτική των «ανοιχτών συνόρων» και μην απορήσετε αν ξαναδείτε συντόμως την Αχτσιόγλου στη Θεσσαλία. Με το πιτσιρίκι παρέα στο Μύλο των Ξωτικών, μια χαρά θα περάσει μακριά απ’ τους συντρόφους!
Χρήστος Ξανθάκης
