Ο πρωθυπουργός πήγε αμέριμνος στην πρωτεύουσα της άλλοτε κραταιάς βρετανικής αυτοκρατορίας. Πήγε για να διαφημίσει τις μεγάλες κερδοσκοπικές ευκαιρίες που παρουσιάζει η Ελλάδα στο επενδυτικό road show του Λονδίνου. Πήγε να πουλήσει επενδυτική βαθμίδα, ανάπτυξη, οικονομική κανονικότητα.
Παρεμπιπτόντως, επιχείρησε να πουλήσει και ολίγη εθνική υπερηφάνεια. Με τη διεκδίκηση της επιστροφής των κλεμμένων Γλυπτών του Παρθενώνα. Υπέθεσε ότι η επίσκεψή του στο Λονδίνο και η προγραμματισμένη συνάντηση με τον Βρετανό πρωθυπουργό θα ήταν ένας περίπατος, με τσάι και συμπάθεια.
Υπέθεσε επίσης ότι η υποβάθμιση της εθνικής υπόθεσης, δηλαδή της διεκδίκησης της επανένωσης του κορυφαίου μνημείου, σε μια συναλλαγή με το Βρετανικό Μουσείο, ο ευτελισμός της σε μια υπόθεση απλού δανεισμού των βίαια αποσπασμένων από τον Ελγιν Γλυπτών του Παρθενώνα, με ενδεχόμενο διαμεσολαβητή τον βασιλιά Κάρολο, θα ήταν ένα συμφέρον «ντιλ».
Θα ξεγελούσε τους υποτελείς της ελληνικής αποικίας, χωρίς να προσβάλλει το γόητρο της παρηκμασμένης αυτοκρατορίας, που κρατά στο Βρετανικό Μουσείο τα αιματηρά αποστάγματα της αποικιοκρατίας της ως πολύτιμα τεκμήρια της ισχύος της κατά τους περασμένους αιώνες.
Πάνω από 6 εκατομμύρια άνθρωποι, απ' όλον τον κόσμο, περνούν κάθε χρόνο από το Βρετανικό Μουσείο και από τις αίθουσες που είναι αφιερωμένες στους μεγάλους αρχαίους πολιτισμούς: τον αιγυπτιακό, τον ελληνικό, τον κινεζικό. Κι είναι ένα ερώτημα αν αποτίουν τιμή σε αυτούς τους πολιτισμούς ή στη λεηλασία τους από τους Βρετανούς άρπαγες. Προφανώς η αλαζονεία της εκπεσούσης αυτοκρατορίας προτιμά το δεύτερο.
Και σε αυτή την αυτοκρατορική αλαζονεία στραπατσαρίστηκε άτσαλα χθες η αλαζονεία του αμέριμνου Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος πίστεψε ότι θα αφαιρέσει τη ληστρική σκουριά των «μαρμάρων» του Παρθενώνα με ένα απλό, επικοινωνιακό... διαβρωτικό.
Η ακύρωση της προγραμματισμένης συνάντησης ενός πρωθυπουργού με έναν φιλοξενούμενο στη χώρα του ομόλογό του, απλώς και μόνο γιατί είχε πρόθεση να του θέσει -«στραμπουληγμένο» και επικοινωνιακά στρογγυλοποιημένο- το μακροχρόνιο αίτημα ενός ολόκληρου λαού, δεν είναι απλώς διασυρμός, ταπείνωση και φιάσκο. Είναι ένα ακραίο και σπάνιο στα διεθνή χρονικά «διπλωματικό επεισόδιο». Στο οποίο η αντίδραση δεν μπορεί να είναι μόνο η έκφραση ενόχλησης και δυσφορίας από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να είναι... μέχρι και η άμεση αποχώρηση του Ελληνα πρωθυπουργού από τη χώρα φιλοξενίας.
Σε μια κανονική αποικία ακόμη και ο εξευτελισμένος υπήκοος θα όφειλε να κάνει πλήρη αυτοκριτική και επανεξέταση της στρατηγικής εξευμενισμού της αυτοκρατορίας. Αλλο γλυπτά και άλλο γλείψιμο.
ΕΦ.ΣΥΝ. / Αποψη