Να πούμε πρώτα δυο τρία πράγματα για το Τουίτερ, από μέσα όμως, όχι από γραφεία καθηγητικά ή επικοινωνιακά.
Πρώτον, όσον αφορά στο πολιτικό και κοινωνικό νταλαβεράκι, το Τουίτερ είναι το πιο ζωντανό και αποτελεσματικό τμήμα των σόσιαλ. Το Φέηζμπο είναι για γάτες, λουλούδια και ηλιοβασιλέματα (χώρια που σαν την τηλεόραση το αγαπούν οι ηλικίες πενήντα και άνω…), το Ίνστα είναι για στήθη και περιφέρειες (κομψά το γράφω…) και το TikTok είναι για ηλικίες κάτω των εικοσιπέντε, οι οποίες για να πάνε να ψηφίσουν πρέπει να βγάλει ο ήλιος κέρατα. Άντε καμιά διαδήλωση δικαιωματίστικη και ύστερα προβληματισμός για το αν ο ντουβρουτζάς που τους ήρθε είναι από κρίση πανικού ή από λάθος “κουμπιά”!
Οπότε Τουίτερ και και πάλι Τουίτερ άμα θες να διαδώσεις ειδήσεις, να διασπείρεις φήμες και να ξεκινήσεις καυγά. Ακόμη και η προεδράρα ο Τραμπ που έχει φτιάξει δικό του δίκτυο σόσιαλ, όταν συνελήφθη και φωτογραφήθηκε από την αστυνομία, το ενσταντανέ στο Τουίτερ το πόσταρε όχι στο ιδιωτικό του μαγαζί. Και έγινε χαμός Κυρίου, φυσικά, και σκίστηκε τα παραπέτασμα και ρεκόρ σπάσανε και πέτυχε αυτό που ήθελε ο Ντόνταλντ:
Μάξιμουμ προβολή με μίνιμουμ προσπάθεια και έξοδα!
Οπότε αφήνουμε στην άκρη τις χαζομαρίτσες των «ειδικών» που εκφράζονται στα κυριακάτικα φύλλα και προσπαθούν να μας πείσουν ότι το Φέηζμπο είναι πιο «καλό» απ’ το Τουίτερ γιατί στο Φέηζμπο χωράει «ανάλυση» (που τους τα μαθαίνουν αυτά, θα ήθελα να ξέρω, γαμώ την τρέλα μου) και πάμε στην ελληνική πραγματικότητα και στον εσωκομματικό πόλεμο που έχει ξεσπάσει στον ΣΥΡΙΖΑ. Όπου βγήκε ο Πάνος Σκουρλέτης και τα έβαλε με τα ακάου που του την πέφτουν (θέλετε να τα πείτε τρολ, πείτε τα, δεν θέλετε, μην τα λέτε) και προσέφυγε στην ΔΗΕ και προχώρησε μάλιστα την περασμένη Παρασκευή και σε ποστάρισμα επ’ αυτού.
Το οποίο ποστάρισμα, αν το έκοβες σε δύο κομμάτια και τα δημοσίευες άλλη μέρα το ένα και άλλη μέρα το άλλο, μια χαρά θα ήταν. Καθότι το πρώτο μέρος αφορούσε στις κατασκοπευτικές δραστηριότητες της ΕΥΠ και του Predator και στην κυβερνητική ανάμιξη στο σκάνδαλο των υποκλοπών και στο πως κάνανε και κάνουν κουμάντο οι κοριοί.
Κομπλέ; Κομπλέ!
Το δεύτερο μέρος, πάλι, έκανε λόγο για τους λογαριασμούς εκείνους του Τουίτερ που χυδαιολογούν και εκτοξεύουν λάσπη εναντίον προσώπων και κομμάτων και πως παράγινε το κακό και έχει πάει μακριά η βαλίτσα και κάποτε πρέπει να σταματήσει αυτό το στόρι, άλλο δε γίνεται.
Ξανακομπλέ; Ξανακομπλέ!
Χώρια, όμως.
Όταν τα βάζεις μαζί αυτά, τις υποκλοπές δηλαδή και τα τρολάκια, είναι σαν να λες στους Κεφαλονίτες ότι τα τρία Ρίχτερ είναι μεγάλος σεισμός και στους Χανιώτες ότι εικοσιπέντε βαθμοί είναι υψηλή θερμοκρασία!
Από τη μία έχουμε το πιο μεγάλο σκάνδαλο της μεταπολίτευσης, που βάζει μπουρλότο στα θεμέλια του δημοκρατικού πολιτεύματος και από την άλλη ένα μάτσο τρολάκια (εντός ή εκτός εισαγωγικών) που καθυβρίζουν πολιτικές προσωπικότητες και κόμματα.
Ε, δεν μπορείς να τα βάζεις παρεάκι, δεν γίνεται.
Με όλη μου την αγάπη και εκτίμηση στον παλιό σύντροφο Πάνο, καθώς και την κατανόηση ότι δεν γίνεται κάθε μέρα να ακούς τα σχολιανά σου από τον κάθε τυχαίο, λυπούμαι πάρα πολύ αλλά τα καουμποϊλίκια του Τουίτερ δεν είναι ζήτημα κομβικό για τη χώρα. Δεν είναι καν ζήτημα κομβικό για τα πρόσωπα που καθυβρίζονται. Εκτός κι αν τους την πέφτουν τα τρολ για ποινικά αδικήματα, οπότε ναι, εκεί πας στη ΔΗΕ εντός δευτερολέπτων. Ειδάλλως πλοκάρεις και άντε στο γεροδιάβολο να συναντήσεις τους καλικαντζάρους…
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost (06.11.2023)