Ως συνήθως, ο Τόλης Βοσκόπουλος τα είχε πει όλα.
Σε στίχους Αλέκου Σακελάριου και μουσική Γιώργου Ζαμπέτα, τραγούδησε στο άσμα «Η βαλίτσα» τις περιπέτειες του ΣΥΡΙΖΑ μετά από την αποχώρηση της «Ομπρέλας» και πάνω ακριβώς στο μετέωρο βήμα της Έφης Αχτσιόγλου. Λα τα μινόρια:
«Δεν κατάλαβα τι έχεις
και δε με προσέχεις
και δε μου μιλάς
Πως θα φύγεις μου δηλώνεις
κι όλο με μαλώνεις
κι όλο μου κολλάς
Μανούλα μου μανίτσα μου
θα πάρω τη βαλίτσα μου
και θα την κοπανίσω
Εγώ κι ας ερωτεύτηκα
εκάθησα κι εσκέφτηκα
πως σε θεμέλια ψεύτικα
δε γίνεται να κτίσω
Πρέπει απόφαση να πάρεις
κι αν δε με γουστάρεις
πές το καθαρά
Άλλο δε σηκώνω τρέλλες
κι άσε τις κορδέλες
τούτη τη φορά
Όλα τα ζητάς κι ακόμη
η δική σου γνώμη
να ‘ναι σεβαστή
Κάναμε πολλή παρέα
κι έχουμε μοιραία
παραγνωριστεί»
Όχι, πείτε μου δηλαδή, που κάνει λάθος ο Τόλης; Δεν περιγράφει ξεκάθαρα όλα όσα συμβαίνουν με την “ομάδα της Έφης” (Ευκλείδης Τσακαλώτος, alert!), στους στίχους:
«Πρέπει απόφαση να πάρεις
κι αν δε με γουστάρεις
πές το καθαρά
Άλλο δε σηκώνω τρέλλες
κι άσε τις κορδέλες
Τούτη τη φορά»
Δεν είναι σαν να διαβάζουμε τη διαρροή της χθεσινής συνδιάσκεψης των “6 + 6” (ή όπως αλλιώς τους λένε τέλος πάντων…), όταν τον ακούμε να άδει:
“Πως θα φύγεις μου δηλώνεις
κι όλο με μαλώνεις
κι όλο μου κολλάς”
Με την έμφαση στο “παραγνωριστεί” του τελευταίου στίχου, διότι ναι παιδιά, πώς να το κάνουμε, αλήθεια είναι μετά από τόσα χρόνια, έτη επί ετών, ούτε να αεριστείς (γλυκά το λέω!) δεν μπορείς στην Κουμουνδούρου δίχως να ερμηνευτεί η δραστηριότητά σου με χίλιους δυο διαφορετικούς τρόπους. Από μαρξιστικούς ως φεμινιστικούς ως μεταπολιτικούς ως μεταπολιτευτικούς (Τζουμάκας alert!), δεν υπάρχει περίπτωση να μην μπεις στον κουβά της αμφισβήτησης. Σκέψου δε να την αμολήσεις και στο ασανσέρ τι έχει να γίνει. Ούτε θέλω να σκέφτομαι πόσα μανιφέστα θα προκύψουν…
Αλλά ας μην απομακρυνόμαστε από τον Τόλη. Αν επιστρέψετε στους ανωτέρω στίχους, θα δείτε ότι λέει για “θεμέλια ψεύτικα” πάνω στα οποία δε γίνεται να χτίσει. Κάτι σαν τα άγχη και τις ανησυχίες του Στέφανου Κασσελάκη εν ολίγοις, ο οποίος τώρα αρχίζει και καταλαβαίνει που έμπλεξε. Και πως θα ξεμπλέξει άραγε από αυτό το “ήξεις αφίξεις” της Έφης, που θα το ζήλευε ακόμη και η Πυθία;
Ως εκ τούτου; Ως εκ τούτου, βαφτίσια!
Μιας και το “6 + 6” θυμίζει περισσότερο προσφορά στα Μαράτα και λιγότερο πολιτική κίνηση, προτείνω η “ομάδα της Έφης” να μετονομαστεί σε “Βαλίτσα”. Κατά το “θα πάρω τη βαλίτσα μου και θα την κοπανήσω” του Τόλη, την ύστατη απειλή σαν να λέμε στον βίο κάθε ζεύγους. Αυτή τη βαλίτσα που όλο ετοιμάζεται, όλο σενιάρεται, όλο τσιτώνει για να χωρέσει και το πουκάμισο Zeus & Dione και όλο στη γωνία παραμένει, ποτέ δε φορτώνεται στο πορτ μπαγκάζ. Συγγνώμη, αλλά υπό αυτές τις συνθήκες προτιμώ τη μελούρα του Βοσκόπουλου, από το πολιτικό δράμα της Κουμουνδούρου που διαρκώς ολοκληρώνεται και διαρκώς μισό μένει…
Υ.Γ.: Δεν ήμουν εκεί για να ξέρω τι είπε επί λέξει ο Νάσος Ηλιόπουλος, οπότε δεν θα εκφράσω άποψη. Αλλά καλό είναι να μένουμε μακριά από κάθε είδους βούρκους.
Χρήστος Ξανθάκης