Το πρωϊνό της περασμένης Τετάρτης, την ώρα που ο Στέφανος Κασσελάκης, στο πρώτο κιόλας θεσμικό του τετ –α– τετ με τον πρωθυπουργό, έδινε απτά δείγματα αριστερής – προοδευτικής πολιτικής γραφής, πρεσάροντάς τον για την άμεση αναγκαιότητα εξυγίανσης του κράτους δικαίου με 4 to the point μεταρρυθμίσεις, οι εκπρόσωποι των «ηττημένων» εκπροσώπων των ασυνεπών εσωκομματικών μειοψηφιών και οι παραπεφθέντες στην επιτροπή δεοντολογίας του κόμματος με το ερώτημα της διαγραφής «λοχαγοί» τους, συνέχισαν να ροκανίζουν την αρχηγική επάρκειά του προέδρου του κόμματός τους στο παρακομματικό παρασκήνιο αλλά και στο τηλεοπτικό προσκήνιο: «Ποιος θα πρωτοεμφανιστεί στον ΣΚΑΪ να πείσει για τον κατακερματισμό… Ποιος θα διαγράψει ποιον από το Libro d’ Oro της Αριστεράς ή από το κόμμα… Ποιος θα συνεχίσει τις καταγγελίες για τρολ και υπόγες», όπως έγραφε την ίδια μέρα, μια «βαριά» συριζέϊκη πένα…
«Ωραία τα λέει ο πρόεδρος, αλλά ενότητα με διαγραφές δεν γίνεται», δήλωνε την προηγουμένη (μετά την δεύτερη, κατά γενική ομολογία πολιτικά μεστή και άκρως ενωτική ομιλία του κ. Κασσελάκη στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ), ο Ευκλείδης Τσακαλώτος∙ ξύνοντας πληγές που και ο ίδιος, τα μάλα συνέβαλλε να ανοίξουν, πριν και μετά την διαδικασία της εκλογής Κασσελάκη στην προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ...
Ξεχνώντας, προφανώς, ότι η έννοια «ενότητα» προϋποθέτει οριστικά (ως ιδιότητα) την έλλειψη αποσχιστικών ή διαιρετικών τάσεων. Ότι σηματοδοτεί ένα σύνολο πραγμάτων ή στοιχείων που συνδέονται τόσο στενά μεταξύ τους, ώστε να υπάρχουν ως ένα ενιαίο και αδιάσπαστο ή αδιαίρετο σύνολο…
*******
Σ’ αυτό το πλαίσιο, με τον πρωθυπουργό στο πικ της συμφεροντολογικής αλαζονείας του να κάνει του κεφαλιού του χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν, και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, διαπομπευόμενο από τους ηττημένους εσωκομματικούς αντιπάλους του να προσπαθεί – για πρώτη φορά επίσημα – να του βάλει φρένο, ο κόσμος της αριστεράς βιώνει τα δραματικά, εντός του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, δρώμενα ως το χρονικό ενός προδιαγεγραμμένου θανάτου του «φανταστικού» εντός του «πραγματικού»:
"Το ιδεολογικό είναι το φανταστικό", έλεγε ο Μαρξ, καθώς περιέγραφε, μετά τον Φόιερμπαχ, τη θρησκευτική ιδεολογία: το ιδεολογικό είναι κατασκευασμένο από συνειδήσεις που, μην μπορώντας να υποφέρουν την πραγματική τους κατάσταση, της δυστυχίας και των αντιφάσεων, προβάλλουν σ' ένα ονειρεμένο μακρινό μέλλον (μέλλον θρησκευτικό, μέλλον αισθητικό, αλλά επίσης μέλλον ηθικό και πολιτικό) μια ιδεατή σύμπνοια – μια θρησκεία, μια ιδεολογία».
Λοιπόν, που λέτε, ο κόσμος της αριστεράς – η πλειονότητα των μελών και των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, αν θέλετε – παρακολουθεί έκπληκτος τις ασυνεπείς μειοψηφίες («Ομπρέλα», «53+», κ.α.), τα στελέχη τους – αρκετά εκ των οποίων διετέλεσαν βουλευτές και υπουργοί της κυβέρνησης Τσίπρα, να πολιτεύονται ως μέλη γκρουπούσκουλων της καταγγελτικής αριστεράς του 20ου αιώνα∙ παραμένοντας περίκλειστα στο ιδεοφαντασιακό κέλυφος της «ανανεωτικής κομμουνιστικής αριστεράς» της δεκαετίας 1970 – 1980…
Να μην εκσυγχρονίζονται, να μην έχουν καμιά επαφή με τη σύγχρονη πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα, να την βλέπουν με δογματικές παρωπίδες, υπό το πρίσμα της (ξεχωριστής, βέβαια, για την εποχή της) ένδοξης κομμουνίστριας Ρόζας Λούξεμπουργκ: στην αστική κοινωνία, ο ρόλος της Αριστεράς είναι ο ρόλος του κόμματος αντιπολίτευσης…
*******
Και καθώς, με την εκλογή Κασσελάκη, το πραγματικό ζωντανεύει και… απειλεί το «φανταστικό» των ασυνεπών μειοψηφιών – το περίκλειστο στο ιδεοφαντασιακό κέλυφος της «ανανεωτικής κομμουνιστικής αριστεράς» της δεκαετίας 1970 – 1980 «ιδεολογικό» των συμπεριφερόμενων ως ιδιοκτητών του ΣΥΡΙΖΑ ασυνεπών μειοψηφιών, δηλαδή – οι διάσημοι πια διακαναλικοί ρήτορες και προφήτες – εκπρόσωποί του, Τσακαλώτος, Φίλης, Βίτσας, Σκουρλέτης, Δρίτσας, κ.ο.κ., εξακολουθούν να βγαίνουν και να ξεσαλώνουν ενάντια στο «πραγματικό»…
Ενάντια στο ίδιο το κόμμα τους – την πλειονότητα των μελών και ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ, στον ίδιο τον πρόεδρό τους, στον ίδιο τον εαυτό τους, στην πραγματικότητα: «Ποιος θα πρωτοεμφανιστεί στον ΣΚΑΪ να πείσει για τον κατακερματισμό… Ποιος θα διαγράψει ποιον από το Libro d’ Oro της Αριστεράς ή από το κόμμα… Ποιος θα συνεχίσει τις καταγγελίες για τρολ και υπόγες», όπως έγραφε, προ ημερών, εκείνη η βαριά συριζέϊκη πένα που σας έλεγα…
Τίποτε άλλο από εμένα. Η επανάληψη, μόνο, μιας φράσης εκπροσώπου των δυνάμεων του «πραγματικού» που σαρκάζει τις δυνάμεις του «φανταστικού»: Καμιά φορά δεν είναι κακές οι διασπάσεις. Το 2015 υπήρξε μια διάσπαση στον ΣΥΡΙΖΑ και τα πράγματα προχώρησαν μπροστά: απελευθέρωσε τον Αλέξη Τσίπρα από τα ακραία ιδεοληπτικά βαρίδια και έτσι μπόρεσε να πραγματώσει το έπος της κυβερνώσας προοδευτικής αριστεράς 2015 – 2019.
- το κείμενο του Ν.Τσαγκρή είναι από μπλογκ "Τα Ρέστα"
