Ψάχνεις τα τραγούδια στη μνήμη σου, ανασύρεις Βοσκόπουλο για τις εσωκομματικές περιπέτειες του ΣΥΡΙΖΑ, χαχανίζουμε και λίγο, σκάει το χειλάκι μας, το είχε σημειώσει ο Μπίλι Γουάιλντερ:Αν θες να πεις στον κόσμο την αλήθεια, πρέπει να τους κάνεις να γελάσουν. Ειδάλλως θα σε σταυρώσουνε.
Εντάξει, δίκιο είχε ο μέγας σκηνοθέτης.
Τι γίνεται, όμως, στις περιπτώσεις εκείνες όπου δεν υπάρχει ούτε μια χαραμάδα για να χωρέσει το χαμόγελο; Όπου είναι τόσο μαύρος ο ουρανός και δεν περνάνε οι ηλιαχτίδες ούτε με αίτηση στο gov.gr; Πώς στο διάολο, πώς γ@μώ την αδικία μου μπορείς να διακωμωδήσεις μια τραγωδία τόσο μεγάλη όσο ο θάνατος μιας 16χρονης από κοκτέιλ ναρκωτικών; Που της τα σερβίρανε οι έμποροι, πιτσιρικάδες κι αυτοί, και πάρε κάτι ακόμη, και κατάπιε κι αυτό και ρούφα κι εκείνο, άντε άλλη μία, αντέχεις μη φοβάσαι, δεν σε πιάνει τίποτα, γράψτα όλα μη μασάς, είσαι αθάνατη, είσαι αθάνατη, είσαι αθάνατη, καμιά δεν πεθαίνει στα δεκάξι της. Εκτός από εσένα…
Και θα τους τσακώσουνε τώρα τους δράστες και θα τους καθήσουνε στο σκαμνί και θα είναι και τίποτα ξένοι ανάμεσά τους, τίποτα δεύτερης γενιάς παιδιά μεταναστών, και θα μάθουμε τα ονόματά τους μέσα σε τριάντα δευτερόλεπτα, μπορεί και σε είκοσι, και τους δικούς μας θα τους γράφουνε «ημεδαπούς», και θα βγει και κάνα τύπος με μπλου σκρην στην τηλεόραση να βολτάρει στους τεχνητούς παραδείσους, μπλου σκρην ρε φίλε, και θα ανακοινωθούν νέες νομοθετικές πρωτοβουλίες για αυστηροποίηση των ποινών και θα χτιστούν και νέες φυλακές μετά από την αυστηροποίηση των ποινών και θα πάνε μπουζού για χρόνια και χρονάκια οι φταίχτες, και θα είμαστε υπερήφανοι όλοι, θα είμαστε υπερήφανες όλες, ότι αποδόθηκε δικαιοσύνη και κρίμα τη δόλια τη μικρή πόσο νέα έφυγε. Και θα πέσει ρέψιμο…
Αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού, εκεί ακριβώς που στεγάζεται ο εγκέφαλος του ερπετού, θα σκιαχτεί κάπως ο μέσος νοικοκύρης, γιατί παλιά αυτά δεν γινόσαντε, παλιά ήταν ένα περιστατικό στα τόσα χρόνια και ύστερα ένα περιστατικό στους τόσους μήνες και κατόπιν ένα περιστατικό στις τόσες βδομάδες και ακολούθως ένα περιστατικό στις τόσες μέρες, θέλεις να ξεχάσεις κύριε Τζαφόλια που έλεγε και το άλλο το άσμα, αλλά κάτι δεν σ’ αφήνει, καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά και αυτό το κάτι δεν είναι στη διπλανή γειτονιά, εκεί που μαζεύονταν όλοι οι συφοριασμένοι και όλοι οι κεραυνοβολημένοι, όχι αδερφέ μου, η διπλανή γειτονιά, η γειτονιά των καταραμένων, έγινε και γειτονιά δική σου και που να κρυφτείς τώρα, στην κορυφή του βουνού να πας, θα σε βρουν οι ανεμογεννήτριες. Πιθανότατα και τα ντιλέρια…
Οπότε σε χαιρετάω και τραγουδάω με σφιγμένα τα δόντια το μπλουζ της συμφοράς, όπως μας το πρόσφερε ο Παύλος Σιδηρόπουλος. Γιατί η 16χρονη θα μπορούσε να είναι παιδί σου μ@λάκα, θα μπορούσε να είναι παιδί μου μ@λάκα, θα μπορούσε να είναι παιδί όλων μας μ@λάκες. Τίποτε λιγότερο…
Πουλάμε σώμα και ψυχή
δώστε μας λίγη προσοχή
στα υπόγεια μαύροι ποντικοί
λουφάζουνε δύο δύο
Τι γίνεται, όμως, στις περιπτώσεις εκείνες όπου δεν υπάρχει ούτε μια χαραμάδα για να χωρέσει το χαμόγελο; Όπου είναι τόσο μαύρος ο ουρανός και δεν περνάνε οι ηλιαχτίδες ούτε με αίτηση στο gov.gr; Πώς στο διάολο, πώς γ@μώ την αδικία μου μπορείς να διακωμωδήσεις μια τραγωδία τόσο μεγάλη όσο ο θάνατος μιας 16χρονης από κοκτέιλ ναρκωτικών; Που της τα σερβίρανε οι έμποροι, πιτσιρικάδες κι αυτοί, και πάρε κάτι ακόμη, και κατάπιε κι αυτό και ρούφα κι εκείνο, άντε άλλη μία, αντέχεις μη φοβάσαι, δεν σε πιάνει τίποτα, γράψτα όλα μη μασάς, είσαι αθάνατη, είσαι αθάνατη, είσαι αθάνατη, καμιά δεν πεθαίνει στα δεκάξι της. Εκτός από εσένα…
Και θα τους τσακώσουνε τώρα τους δράστες και θα τους καθήσουνε στο σκαμνί και θα είναι και τίποτα ξένοι ανάμεσά τους, τίποτα δεύτερης γενιάς παιδιά μεταναστών, και θα μάθουμε τα ονόματά τους μέσα σε τριάντα δευτερόλεπτα, μπορεί και σε είκοσι, και τους δικούς μας θα τους γράφουνε «ημεδαπούς», και θα βγει και κάνα τύπος με μπλου σκρην στην τηλεόραση να βολτάρει στους τεχνητούς παραδείσους, μπλου σκρην ρε φίλε, και θα ανακοινωθούν νέες νομοθετικές πρωτοβουλίες για αυστηροποίηση των ποινών και θα χτιστούν και νέες φυλακές μετά από την αυστηροποίηση των ποινών και θα πάνε μπουζού για χρόνια και χρονάκια οι φταίχτες, και θα είμαστε υπερήφανοι όλοι, θα είμαστε υπερήφανες όλες, ότι αποδόθηκε δικαιοσύνη και κρίμα τη δόλια τη μικρή πόσο νέα έφυγε. Και θα πέσει ρέψιμο…
Αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού, εκεί ακριβώς που στεγάζεται ο εγκέφαλος του ερπετού, θα σκιαχτεί κάπως ο μέσος νοικοκύρης, γιατί παλιά αυτά δεν γινόσαντε, παλιά ήταν ένα περιστατικό στα τόσα χρόνια και ύστερα ένα περιστατικό στους τόσους μήνες και κατόπιν ένα περιστατικό στις τόσες βδομάδες και ακολούθως ένα περιστατικό στις τόσες μέρες, θέλεις να ξεχάσεις κύριε Τζαφόλια που έλεγε και το άλλο το άσμα, αλλά κάτι δεν σ’ αφήνει, καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά και αυτό το κάτι δεν είναι στη διπλανή γειτονιά, εκεί που μαζεύονταν όλοι οι συφοριασμένοι και όλοι οι κεραυνοβολημένοι, όχι αδερφέ μου, η διπλανή γειτονιά, η γειτονιά των καταραμένων, έγινε και γειτονιά δική σου και που να κρυφτείς τώρα, στην κορυφή του βουνού να πας, θα σε βρουν οι ανεμογεννήτριες. Πιθανότατα και τα ντιλέρια…
Οπότε σε χαιρετάω και τραγουδάω με σφιγμένα τα δόντια το μπλουζ της συμφοράς, όπως μας το πρόσφερε ο Παύλος Σιδηρόπουλος. Γιατί η 16χρονη θα μπορούσε να είναι παιδί σου μ@λάκα, θα μπορούσε να είναι παιδί μου μ@λάκα, θα μπορούσε να είναι παιδί όλων μας μ@λάκες. Τίποτε λιγότερο…
Πουλάμε σώμα και ψυχή
δώστε μας λίγη προσοχή
στα υπόγεια μαύροι ποντικοί
λουφάζουνε δύο δύο
Παίρνουμε σβάρνα τους γιατρούς
αδύνατοι μπροστά στους δυνατούς
και συναντάμε ξέμπαρκους θεούς
που χάσανε το πλοίο
Κατά τα άλλα εσείς
που ‘σαστε υγιείς
και αξιοπρεπείς
βοηθήστε μας και λίγο
Δώστε μας πνοή
στέγη και τροφή
μια ιδέα στεγανή
που να μην μπάζει κρύο
αδύνατοι μπροστά στους δυνατούς
και συναντάμε ξέμπαρκους θεούς
που χάσανε το πλοίο
Κατά τα άλλα εσείς
που ‘σαστε υγιείς
και αξιοπρεπείς
βοηθήστε μας και λίγο
Δώστε μας πνοή
στέγη και τροφή
μια ιδέα στεγανή
που να μην μπάζει κρύο
Χρήστος Ξανθάκης