Όπως λέει και το παλιό γνωμικό, η ήττα έχει έναν μόνο πατέρα (ή μάνα, γουατέβα) ενώ η νίκη έχει ένα σωρό! Για τα αποτελέσματα των εκλογών την περασμένη Κυριακή, μαλλιοτραβιούνται εδώ και μέρες οι πράσινοι με τους ροζ και τους κόκκινους ποιοι τα καταφέρανε καλύτερα και τσουρνέψανε δήμους και περιφέρειες απ’ τους γαλάζιους. Εμείς λένε τα πασόκια που κλείσανε (προσωρινά;) στο χρονοντούλαπο τον Μπακογιάννη, εμείς λένε οι κουκουέδες που είδαν τον Πελετίδη να κάνει περίπατο στην Πάτρα, εμείς λένε οι “ομπρέλες” του ΣΥΡΙΖΑ που επιμένουν να πιστωθούν τον θρίαμβο του Ρούσσου.
Χάρηκε κι ο Κασσελάκης που τους στήριξε όλους, χάρηκε κι ο ΓΑΠ που υποδύεται το ρόλο του σοφού Νέστωρος, χαρήκαμε κι εμείς τα βλαχάκια στη Θεσσαλία που μας στείλανε τον κρητίκαρο τον Αυγενάκη να μας τρίψει τη μουρίτσα και τον κεράσαμε πιπεριά. Μόνο η μικρή Ελένη κάθεται και κλαίει στη γωνίτσα της…
Όπου μικρή Ελένη το Μαξίμου αυτοπροσώπως, που υπολόγιζε να κερδίσει έξι στις έξι περιφέρειες τη δεύτερη Κυριακή των εκλογών και τελικά τις έχασε όλες. Και μην αρχίσει τώρα καμιά σουπιά παλαιάς κοπής να μου πουλάει τρελίτσα για την Πελοπόννησο, γιατί θα απαντήσω ότι εκεί κέρδισε το σαμαρικό κράτος, αυτό ακριβώς που εμποδίζει χρόνια τώρα να κυρωθούν οι συμφωνίες με τη Βόρεια Μακεδονία. Και με Πελέ δήμαρχο στην Πάτρα, θα προσπαθεί ο Κυριάκος να σοφάρει κάτω απ’ τ’ αυλάκι και θα τον γυρνάνε πίσω στον Ισθμό. Πόρκα μιζέρια, που λένε και οι γείτονες…
Αλλά ο Μητσοτάκης δεν είναι κάνα κορόιδο να μην τα υπολογίζει όλα αυτά. Για κορόιδο τον είχανε κάτι περήφανοι αριστεροί και είδαμε πως προκόψανε με την περιφρόνησή τους. Πολύ πιο πονηρός και πολύ πιο ευέλικτος απ’ ό,τι τον υπολογίζανε αποδείχτηκε και κυβερνάει τόσα χρόνια και ουκ ολίγες εκλογές κέρδισε. Αλλά τώρα τη δάγκωσε την καταραμένη την πιπεριά (κι αυτός και ο γίγαντας ο Αγοραστός, το ‘παμε!) και κάπως πρέπει να πορευτεί. Σε διαφορετικό μάλιστα δρόμο από τον σημερινό, διότι απεδείχθη ότι η μηχανή η τωρινή τόσα χιλιόμετρα μπορούσε να βγάλει. Τα ‘καψε πλέον τα λάδια της, πρέπει να πάει συνεργείο για σετάρισμα. Μη σου πω για ρεκτιφιέ…
Κάτι το οποίο εγώ το βλέπω για καλό της Νέας Δημοκρατίας και συγχωράτε με κιόλας. Πλάκα έχει το φιλελεύθερο νεφέλωμα που της έδωσε τις τελευταίες εκλογές (μαζί με Κατρούγκαλο φυσικά, δεν σας ξεχνώ κύριε Γιώργο μου), χαριτωμένοι και οι πασόκοι που πλημμυρίζουν το Μαξίμου και τα υπουργεία (ακούνε Πιερρακάκη στο Τόκυο και αντραλίζονται!), διασκεδαστικά τα ορφανά του Καρατζαφέρη που ξεσπαθώνουν στις τηλεοπτικές εκπομπές (ο άλλος ο δόλιος, νόμιζε ότι πρωταγωνιστούσε στους “Goodfellas”…), αλλά κάποια στιγμή το κόμμα θα πρέπει να τα βάλει τα πράγματα σε μια σειρά, να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει. Και η πρόσφατη ήττα του προσφέρει μια ευκαιρία μοναδική.
Η μπάλα, βέβαια, δεν είναι στο δικό μου το γήπεδο, είναι στο γήπεδο του Κυριάκου. Του ούλτιμεητ σαρβάιβορ στην ελληνική πολιτική σκηνή (μιλάω Χάρβαρντ τώρα, για να καταλαβαινόμαστε), ο οποίος έχει αποδείξει ότι τα μηνύματα δεν τα πετάει στον κάλαθο των αχρήστων. Για να δούμε λοιπόν, με δικό του το πεπόνι και το μαχαίρι θα κάνει το αποφασιστικό βήμα ή θα εμπιστευτεί τη ροπή του ελληνικού λαού προς τη λήθη. Κυριακή κοντή γιορτή…
Όπου μικρή Ελένη το Μαξίμου αυτοπροσώπως, που υπολόγιζε να κερδίσει έξι στις έξι περιφέρειες τη δεύτερη Κυριακή των εκλογών και τελικά τις έχασε όλες. Και μην αρχίσει τώρα καμιά σουπιά παλαιάς κοπής να μου πουλάει τρελίτσα για την Πελοπόννησο, γιατί θα απαντήσω ότι εκεί κέρδισε το σαμαρικό κράτος, αυτό ακριβώς που εμποδίζει χρόνια τώρα να κυρωθούν οι συμφωνίες με τη Βόρεια Μακεδονία. Και με Πελέ δήμαρχο στην Πάτρα, θα προσπαθεί ο Κυριάκος να σοφάρει κάτω απ’ τ’ αυλάκι και θα τον γυρνάνε πίσω στον Ισθμό. Πόρκα μιζέρια, που λένε και οι γείτονες…
Αλλά ο Μητσοτάκης δεν είναι κάνα κορόιδο να μην τα υπολογίζει όλα αυτά. Για κορόιδο τον είχανε κάτι περήφανοι αριστεροί και είδαμε πως προκόψανε με την περιφρόνησή τους. Πολύ πιο πονηρός και πολύ πιο ευέλικτος απ’ ό,τι τον υπολογίζανε αποδείχτηκε και κυβερνάει τόσα χρόνια και ουκ ολίγες εκλογές κέρδισε. Αλλά τώρα τη δάγκωσε την καταραμένη την πιπεριά (κι αυτός και ο γίγαντας ο Αγοραστός, το ‘παμε!) και κάπως πρέπει να πορευτεί. Σε διαφορετικό μάλιστα δρόμο από τον σημερινό, διότι απεδείχθη ότι η μηχανή η τωρινή τόσα χιλιόμετρα μπορούσε να βγάλει. Τα ‘καψε πλέον τα λάδια της, πρέπει να πάει συνεργείο για σετάρισμα. Μη σου πω για ρεκτιφιέ…
Κάτι το οποίο εγώ το βλέπω για καλό της Νέας Δημοκρατίας και συγχωράτε με κιόλας. Πλάκα έχει το φιλελεύθερο νεφέλωμα που της έδωσε τις τελευταίες εκλογές (μαζί με Κατρούγκαλο φυσικά, δεν σας ξεχνώ κύριε Γιώργο μου), χαριτωμένοι και οι πασόκοι που πλημμυρίζουν το Μαξίμου και τα υπουργεία (ακούνε Πιερρακάκη στο Τόκυο και αντραλίζονται!), διασκεδαστικά τα ορφανά του Καρατζαφέρη που ξεσπαθώνουν στις τηλεοπτικές εκπομπές (ο άλλος ο δόλιος, νόμιζε ότι πρωταγωνιστούσε στους “Goodfellas”…), αλλά κάποια στιγμή το κόμμα θα πρέπει να τα βάλει τα πράγματα σε μια σειρά, να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει. Και η πρόσφατη ήττα του προσφέρει μια ευκαιρία μοναδική.
Η μπάλα, βέβαια, δεν είναι στο δικό μου το γήπεδο, είναι στο γήπεδο του Κυριάκου. Του ούλτιμεητ σαρβάιβορ στην ελληνική πολιτική σκηνή (μιλάω Χάρβαρντ τώρα, για να καταλαβαινόμαστε), ο οποίος έχει αποδείξει ότι τα μηνύματα δεν τα πετάει στον κάλαθο των αχρήστων. Για να δούμε λοιπόν, με δικό του το πεπόνι και το μαχαίρι θα κάνει το αποφασιστικό βήμα ή θα εμπιστευτεί τη ροπή του ελληνικού λαού προς τη λήθη. Κυριακή κοντή γιορτή…
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost (20.10.2023)