Ήταν το πρώτο μισό της δεκαετίας του ’90 όταν νεαρός δημοσιογράφος, αρκετά γνωστός παρά την όχι μεγάλη ηλικία του, τραυματίστηκε από πτώση σε κτίριο εκδοτικού συγκροτήματος. Ο τραυματισμός ήταν σοβαρός, πολύ σοβαρός. Οι γιατροί δεν απέκλειαν το μοιραίο. Όπως δεν απέκλειαν μια άλλη αρνητική εξέλιξη: την αναπηρία. Το θέμα προσφερόταν για προβολή από τα κανάλια. Τα δεδομένα έδιναν καλή πάσα: δημοσιογράφος, εκδοτικό συγκρότημα, μέτρα ασφαλείας, περίεργες συνθήκες που οδήγησαν στην πτώση του νεαρού –και με δική του κακή εκτίμηση σε μια στιγμή πανικού. Μια χαρά θέμα! Όσοι συνάδελφοι έτρεξαν/τρέξαμε σοκαρισμένοι στο νοσοκομείο είχαμε τη βεβαιότητα ότι τα κανάλια θα ήταν σε λίγο εκεί. Και ήταν. Αλλά η απόφαση πρώτα των συγγενών και ύστερα των συναδέλφων ήταν απόλυτη: «Δεν θα πλησιάσουν»! Δεν θα μιλούσαμε, δεν θα διευκολύναμε να δοθεί καμιά διάσταση. Η περιχαράκωση μιας εντελώς προσωπικής υπόθεσης πέτυχε. Η έκθεση στις μικρές οθόνες τού κόσμου απεφεύχθη.
Και τώρα το ερώτημα: Είναι εύκολο ως δημόσιο πρόσωπο να αποφύγεις τα κανάλια, τους παπαράτσι –τους αδιάκριτους, γενικά;
Καθόλου εύκολο, αλλά όχι αδύνατο.
Αν πηγαίνεις στο γυμναστήριο και σε ακολουθεί πιεστικά και αδιάκριτα ένα σμάρι από ρεπόρτερ και οπερατέρ, αλλάζεις δρόμο, γυρίζεις πίσω και για μια, δυο, μέρες δεν πας γυμναστήριο. Και αν ντε και καλά πρέπει τα μπράτσα και οι κοιλιακοί σου να γυμναστούν, πας γυμναστήριο, αφήνεις στην άκρη της παραινέσεις (του είδους πηγαίνετε να καλύψετε τα προβλήματα των ανθρώπων στη Θεσσαλία), μπαίνεις στην αίθουσα και ζητάς να μην περάσει κάνεις μέσα ούτε να μαγνητοσκοπήσει τις κινήσεις σου από τα τζάμια.
Το απαιτείς, επιμένεις, και εν ανάγκη την επόμενη φορά αλλάζεις γυμναστήριο, για λίγο έστω. Πας να γυμναστείς ινκόγκνιτο. Και δεν κάνεις βαράκια ή ποδήλατο όταν ξέρεις ότι καταγράφεσαι και σε λίγο θα «παίζεις» σε βίντεο, με το σορτσάκι και το φανελάκι, στα σάιτ και στις ειδήσεις. Κάτι που, θα σκεφτούν οι κακόβουλοι, μπορεί να το θέλεις κιόλας, να σε εξυπηρετεί, να είναι βοήθεια στη γρήγορη διεύρυνση της αναγνωρισιμότητάς σου. Κακόβουλοι, κομπλαρισμένοι και μανιακοί μαζί σου είναι, γιατί να μη το σκεφτούν; Και γιατί να μην υπάρχει μια μικρή πιθανότητα να έχουν δίκιο αφού ο ίδιος υπερφωτίζεις την ιδιωτικότητά σου;
Το απαιτείς, επιμένεις, και εν ανάγκη την επόμενη φορά αλλάζεις γυμναστήριο, για λίγο έστω. Πας να γυμναστείς ινκόγκνιτο. Και δεν κάνεις βαράκια ή ποδήλατο όταν ξέρεις ότι καταγράφεσαι και σε λίγο θα «παίζεις» σε βίντεο, με το σορτσάκι και το φανελάκι, στα σάιτ και στις ειδήσεις. Κάτι που, θα σκεφτούν οι κακόβουλοι, μπορεί να το θέλεις κιόλας, να σε εξυπηρετεί, να είναι βοήθεια στη γρήγορη διεύρυνση της αναγνωρισιμότητάς σου. Κακόβουλοι, κομπλαρισμένοι και μανιακοί μαζί σου είναι, γιατί να μη το σκεφτούν; Και γιατί να μην υπάρχει μια μικρή πιθανότητα να έχουν δίκιο αφού ο ίδιος υπερφωτίζεις την ιδιωτικότητά σου;
- από το HardDog