Έτσι όταν άρχισα να διαβάζω το βιβλίο του Σταύρου Παναγιωτίδη «Μύθοι, παρεξηγήσεις και άβολες αλήθειες της ελληνικής ιστορίας. Μικρές αφηγήσεις για γεγονότα που όλοι γνωρίζουμε, αλλά ποτέ δεν συνέβησαν» (Εκδόσεις Κέδρος), ομολογώ ότι αμέσως συμπάθησα έναν επιστήμονα που με λόγο σταράτο και εύρυθμο για την απόλαυση της ανάγνωσης έγραψε έναν μικρό οδηγό επιβίωσης από τα βολικά ιστορικά ψεύδη που μας πιπίλησαν το μυαλό.
Το ενδιαφέρον είναι ότι δεν μένει σε αναμενόμενα ίσως περιστατικά του μακρινού παρελθόντος αλλά φτάνει μέχρι στιγμές της νεότερης, σύγχρονης ελληνικής πολιτικής ιστορίας. Και το χάρηκα διπλά αυτό το γεγονός γιατί θέλει κότσια να πιάσεις θέματα που «καίνε» ενώ ακόμη είναι «ζεστά» στη συλλογική μνήμη.
Οι «άβολες αλήθειες», όπως λέει στην κουβέντα μας, που αποφάσισε να προσθέσει στο βιβλίο του ο Σταύρος Παναγιωτίδης είναι επιτέλους η στιγμή να μας τις πει κάποιος. “Μεγάλωσαν τα παιδιά – ελληνάκια” και μπορούν να βγάλουν τους σκελετούς από τα χρονοντούλαπα της ιστορίας (τους/μας)!!!
Το βέβαιο είναι ότι μικρό σε έκταση βιβλίο-εγχειρίδιο απευθύνεται σε κάθε άνθρωπο που μπορεί, πέραν της πολιτικής του ταυτότητας να αναρωτιέται, να αμφισβητεί, να έχει περιέργεια, και να αναζητά την αλήθεια. Απευθύνεται, για τα δικά μου δεδομένα, σε ζωντανούς ανθρώπους που δεν γουστάρουν τα καλουπώματα προς χάριν κάποιου «ευρύτερου καλού».
Το ενδιαφέρον είναι ότι δεν μένει σε αναμενόμενα ίσως περιστατικά του μακρινού παρελθόντος αλλά φτάνει μέχρι στιγμές της νεότερης, σύγχρονης ελληνικής πολιτικής ιστορίας. Και το χάρηκα διπλά αυτό το γεγονός γιατί θέλει κότσια να πιάσεις θέματα που «καίνε» ενώ ακόμη είναι «ζεστά» στη συλλογική μνήμη.
Οι «άβολες αλήθειες», όπως λέει στην κουβέντα μας, που αποφάσισε να προσθέσει στο βιβλίο του ο Σταύρος Παναγιωτίδης είναι επιτέλους η στιγμή να μας τις πει κάποιος. “Μεγάλωσαν τα παιδιά – ελληνάκια” και μπορούν να βγάλουν τους σκελετούς από τα χρονοντούλαπα της ιστορίας (τους/μας)!!!
Το βέβαιο είναι ότι μικρό σε έκταση βιβλίο-εγχειρίδιο απευθύνεται σε κάθε άνθρωπο που μπορεί, πέραν της πολιτικής του ταυτότητας να αναρωτιέται, να αμφισβητεί, να έχει περιέργεια, και να αναζητά την αλήθεια. Απευθύνεται, για τα δικά μου δεδομένα, σε ζωντανούς ανθρώπους που δεν γουστάρουν τα καλουπώματα προς χάριν κάποιου «ευρύτερου καλού».
- διαβάστε τη συνέντευξη του Σταύρου Παναγιωτίδη στον Γιάννη Καφάτο στο viewtag ΕΔΩ