Κυριακή απόγευμα έχουμε πάει με το Βαγγέλη και το Νίκο στο καφέ Gratzi στο Μαρούσι να δούμε Παναθηναϊκό στο Καραϊσκάκη. Πανηγυρίζουμε το γκολ της τριφυλλάρας, απογοητευόμαστε με τις χαμένες ευκαιρίες, γλεντάμε τους ολυμπιακούς στο διπλανό τραπέζι, όλα κομπλέ. Και στο ημίχρονο, ολίγα πόλιτικς:
Θα φτάσει ο ΣΥΡΙΖΑ ενωμένος ως το Συνέδριο;
Ο Νίκος το πιστεύει, ο Βαγγέλης το αμφισβητεί.
Ρωτάω κι εγώ με τη σειρά μου:
Θα φτάσει ο ΣΥΡΙΖΑ ενωμένος ως την Κεντρική Επιτροπή;
Με κοιτάνε τα φιλαράκια.
Αλλά πριν προλάβουν να απαντήσουν, ξεκινάει το δεύτερο ημίχρονο, τρώμε το γκολ της ισοφάρισης, πάει να γυρίσει το ματς, τάβλα ο Χουάνκαρ στο χορτάρι. «Από κροτίδα», λέει ο σπίκερ.
Πάνω κάτω σαν την κροτίδα που έριξε τα μεσάνυχτα (πέντε το απόγευμα στο Νιού Γιόρκ) ο Κασσελάκης:
Αντίο Βίτσα, Φίλη, Σκουρλέτη!
Οπότε, ως τώρα μετράμε έξι απώλειες για τον ΣΥΡΙΖΑ. Τρεις οι προαναφερθείσες, συν άλλες τρεις:
* Τζουμάκας που πάει πειθαρχικό
* Σταθάκης που πάει σπίτι του
* Κούλογλου που πάει για φρέσκα
Εντάξει, θα μπορούσε να μετρήσει κανείς και τον Μπίστη, που υπενόησε ότι τέλος οι βόλτες στην Κουμουνδούρου, αλλά με τον Μπίστη δεν ξέρεις ποτέ τι σου ξημερώνει και σε τι μουδ θα αντικρίσει τη νέα μέρα. Μην τον δω στο επιτελείο του Χάρη Δούκα ως τα Χριστούγεννα, διόλου δεν θα εκπλαγώ…
Στα Κινέζικα μαρτύρια, η συγκεκριμένη διαδικασία περιγράφεται ως θάνατος από χίλια κοψίματα, ή θάνατος από χίλιες εγκοπές ή θάνατος από χίλιες πληγές ή θάνατος από χίλια τραύματα, τέλος πάντων καταλαβαινόμαστε. Είναι αυτό το πράγμα που σε δένουν σε έναν στύλο, σε μια πλατεία, για να σε βλέπει ο κόσμος όλος (δεν είχαν σόσιαλ τότε, οι κακομοίρηδες!) και σε αρχίζει στο πετσόκομμα ο δήμιος. Λίγο με το μαχαίρι από εδώ, άντε λίγο ακόμη από εκεί, τσάκω και κάτι παραπέρα, τσίκι τσίκι πρωί βράδυ, ως την ώρα που το πνεύμα σου θα εγκαταλείψει το σώμα σου, όπως εγκατέλειψε ο Τσίπρας τον ΣΥΡΙΖΑ και ψάχνουν από τότε να βρουν προς τα πού θα στρίψουν. Αν στρίβει, δηλαδή, το τιμόνι και δεν έχει μπλοκάρει, όπως στο αμάξι του φίλου του Λάζαρου στα Καμμένα Βούρλα, που το τρέχανε Λαμία στο συνεργείο για κατσαβίδιασμα…
Επί τη ευκαιρία, λοιπόν, κατέφυγα για μία ακόμη φορά στο αγαπημένο βιβλίο «Τα άγρια και τα ήμερα του βουνού και του λόγγου» (εκδόσεις «Εστία»), προσπαθώντας να ανακαλύψω αναλογίες από το χτες στο σήμερα. Και στο λήμμα «Στοιχειό», έπεσα πάνω στα κάτωθι:
«Εξ αφορμής της εμφανίσεως του Στοιχειού, εξύπνησεν η τερατολόγος λαϊκή παράδοσις δια να διηγηθή ατελειώτους ιστορίας. Προ ετών είχε εμφανισθή εις τα ίδια σχεδόν μέρη, τα οποία είναι τα’ αγριότερα ρέματα της Ευρυτανίας, άλλο Στοιχειό, το οποίο κατά την δύναμιν που δίδει η παράδοσις “εμαύλιζε” ζώα και τα κατέπινεν. Επί τέλους μίαν ημέραν έπεσεν επάνω του κάποιος βοσκός ονομαζόμενος Τσάλης. Μόλις το είδεν, ησθάνθη τον εαυτόν του μαυλιζόμενον από το Στοιχειό. Επρόφθασε μεν και έσυρε την κουμπούραν του, αλλά δεν εύρισκε δύναμιν να πυροβολήση. Το Στοιχειό τον “εμαύλιζε” κι αυτός εσύρετο άθελα προς το στόμα του.Y.Γ.: Ο Αντρέας Παπανδρέου επέμενε ότι «ουδείς πιο αχάριστος του ευεργετηθέντος». Κάτι θα είχε υπόψη του με τα πλάσματα που περιέθαλψε στο ΠΑΣΟΚ.
Επι τέλους έφθασεν εις τα χείλη του Στοιχειού, και τότε εδωκεν ο θεός και εξεπυρσοκρότησεν η κουμπούρα. Και το μεν Στοιχειό σχεδόν διερράγη, αλλά ο ατυχής Τσάλης έπεσεν αναίσθητος και με δυσκολίαν κατόσθωσαν να τον επαναφέρουν εις την ζωήν οι συγχωριανοί του Βελιζδονίται. Άμα τον επήραν απ’ εκεί και τον έφεραν στο χωριό, κάποιος γέρος γνωρίζων την παράδοση, ότι κάθε Στοιχειό έχει στα σπλάχνα του πολύτιμα πράγματα, επήγε κρυφά και το ηρεύνησε. Διηγούνται δε αξιόπιστοι άνθρωποι ότι ο γέρος έγινε πλούσιος. Το μόνο βέβαιον είναι ότι μέχρις εσχάτων είχε χρυσαφικά, τα οποία επώλει κρυφά εις διερχόμενους το χωριό χρυσικούς.
Η παράδοσις βεβαιοί, ότι τα σπλάχνα των Στοιχειών είναι ολόκληρα χρυσωρυχεία και έχει διαφόρους ερμηνείας του φαινομένου αυτού. Πρώτον υπάρχει η ποιητική ιδέα, ότι τα Στοιχειά, ως περιερχόμενα τα σπήλαια, ευρίσκουν χρυσαφικά θαμμένα εκεί από διαφόρους ληστάς ή και περιπλανόμενους Έλληνες κατά διαφόρους εποχάς εθνικών χαλασμών. Ειδικώς μάλιστα εις τα μέρη αυτά, ως απρόσιτα, κατέφυγον χιλιάδες καταδιωκόμενων Ελλήνων, ιδίως κατά την πτώσιν της Κωνσταντινουπόλεως».
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost (24.10.2023)