Το Ισραήλ κτίζει την κόλαση στη Γάζα. Μεθοδικά, αλύπητα, χωρίς να λογαριάζει τη δυστυχία που προκαλεί, τους άμαχους που χάνονται, τα παιδιά που σκοτώνονται κατά χιλιάδες, τις μάνες που τα θρηνούν («αφήστε το μου λίγο ακόμα», οδυρόταν Παλαιστίνια κρατώντας στην αγκαλιά το νεκρό σπλάχνο της), την ισοπέδωση κτιρίων, το αφανισμό ενός κατατρεγμένου λαού, τις συνθήκες πνιγμονής που του προκαλεί, τον τρόμο που δημιουργεί –τον τρόμο, κυρίως, στα μάτια των παιδιών που καταγράφουν στα μυαλουδάκι τους τη φρίκη.
Και αυτές τις εικόνες θα πάρουν μαζί τους στο αβέβαιο μέλλον, για να τις μετατρέψουν, κάποια από αυτά, στο φρικτό υλικό που φτιάχνει αδίστακτους εκδικητές, τυφλωμένους από το μίσος για το τυφλό μίσος που τα ίδια βίωσαν στη μανιασμένη βαρβαρότητα αυτών των ημερών –αλλά και όλης της διάρκειας της ολιγόχρονης ζωής τους.
Το Ισραήλ, που υπέστη την κτηνώδη αγριότητα στη χωρίς έλεος για τα αθώα, άοπλα και ανυποψίαστα θύματα επίθεση της 7ης Οκτωβρίου, έστω και αν φανεί κερδισμένο σε αυτόν τον άνισο πόλεμο, θα βγει χαμένο ηθικά απέναντι στην κρίση της Υφηλίου που βλέπει κάθε μέρα τις αποκρουστικές εικόνες –τις φτιαγμένες με την απαράμιλλη τεχνογνωσία τής δυστυχίας που το ίδιο από χρόνια κατέχει.
Το Ισραήλ, που υπέστη την κτηνώδη αγριότητα στη χωρίς έλεος για τα αθώα, άοπλα και ανυποψίαστα θύματα επίθεση της 7ης Οκτωβρίου, έστω και αν φανεί κερδισμένο σε αυτόν τον άνισο πόλεμο, θα βγει χαμένο ηθικά απέναντι στην κρίση της Υφηλίου που βλέπει κάθε μέρα τις αποκρουστικές εικόνες –τις φτιαγμένες με την απαράμιλλη τεχνογνωσία τής δυστυχίας που το ίδιο από χρόνια κατέχει.
- από το HardDog
