Έχω χωρίσει με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους.
Έχω χωρίσει με αδιαφορία πλήρη και αποξένωση.
Μόνο με SMS δεν έχω χωρίσει, αλλά κατάπια το κλειδί που λένε και στο χωρίο μου αρχές δεκαετίας του ενενήντα και δεν είχε κινητά τότε.
Κάτι κατέχω λοιπόν από χωρισμούς, αν και πέρασαν τα έτη. Και από πολιτικούς χωρισμούς επίσης, γιατί ήμουν παρών όταν έγινε δυο κομμάτια το ΚΚΕ Εσωτερικού. Και την διάσπαση του Συνασπισμού από κοντά, πολύ κοντά την έζησα, σας το έχω γράψει, αλλά δεν ήμουν μέλος τότε, ήμουν απλός εργαζόμενος στο 902 Αριστερά στα FM.
Κολοσσιαία διαφορά, άλλο να πηγαίνει περίπατο κάτι στο οποίο είχες αφιερώσει τη μισή ζωή σου και άλλο να κλυδωνίζεται η εργασιακή σου σταθερότητα. Άσε που είχε ένα σωρό δουλειές στα έρλι νάιντιζ οπότε και πλακώθηκαν στο ΚΚΕ, άπλωνες το χέρι και διάλεγες μία. Όχι όπως τώρα με Κωστή Χατζηδάκη, που σε βάζει υποχρεωτικά το αφεντικό να του μαζέψεις και τις ελιές…
Τέλος πάντων, το διαζύγιο στο ΚΚΕ Εσωτερικού ήταν αρκούντως οδυνηρό. Με πρωταγωνιστές μάλιστα κάποια από τα σημερινά πρόσωπα που αμφισβητούν τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο Κασσελάκη!
Τότε, μαζί με τον συγχωρεμένο τον Μπανιά, αγωνίζονταν να μην φύγει το «Κάπα» από το ΚΚΕ Εσωτερικού, να μην πάψει, δηλαδή, το κόμμα να αποτελεί συνιστώσα (αχ, αυτές οι συνιστώσες!) του ευρωκομμουνισμού. Ευγενής φιλοδοξία, δεν λέω, πάνω κάτω τα ίδια έλεγε και η δική μου η φράξια (μίνι φράξια, αλλά φράξια ρε φίλε), μόνο που η πλειοψηφία των μελών άλλα είχε στο νου της. Ήθελε κάτι πιο γενικόλογα αριστερό, κάτι πιο φλου, κάτι πιο χαλαρό, αφενός μπας και έκλεβε καμιά ψήφο από τον παντοδύναμο Αντρέα και αφετέρου μήπως και κατάφερνε να υπερβεί το σχίσμα με το ορίτζιναλ ΚΚΕ. Όπερ και εγένετο λίγο αργότερα με τις κυβερνήσεις ειδικού σκοπού και εθνικής ενότητος, καθώς και τη γέννηση του Συνασπισμού. Ο οποίος Συνασπισμός διασπάστηκε και αυτός με τη σειρά του όταν πήρε την άγουσα ο Περισσός, αυτά όμως είναι για άλλο σημείωμα να τα λέμε και να τα κλαίμε, δεν είναι για το τωρινό.
Τώρα, μπορώ απλώς να σημειώσω ότι μαζί με τους «Μπανιάδες» (έτσι τους λέγαμε εκείνη την εποχή), τα μάζεψα κι εγώ τα μπογαλάκια μου από την Κουμουνδούρου –ων τότε μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου του Ρήγα και εκπρόσωπος της Σπουδάζουσας στην Σύγκλητο του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τα μάζεψα και «πήγα σπίτι μου», που λένε και στην κομματική γλώσσα, και πίσω δεν κοίταξα. Γιατί είχα μπουχτίσει πια, γιατί είχα κουραστεί πια, γιατί δεν με ζαχάρωνε πια το παραμύθι ότι θ’ αλλάζαμε τον κόσμο. Ποιοι ακριβώς θ’ αλλάζαμε τον κόσμο, εμείς που δεν μπορούσαμε καν ν’ αλλάξουμε τους εαυτούς μας;
Οφείλω, ωστόσο, να καταγράψω και κάτι ακόμη. Εκείνο τον καιρό στο ΚΚΕ Εσωτερικού και στον Ρήγα, όπως σε όλα τα κόμματα και σε όλες τις γκρούπες άλλωστε, κυκλοφορούσε μπόλικη αντιπάθεια μεταξύ μελών και στελεχών. Διόλου παράλογο, έτσι συμβαίνει πάντοτε ανά τους αιώνες, εμείς πως θα το γλυτώναμε; Όσο μεγάλη, πάντως, κι αν ήταν η κόντρα, όσο μεγάλος κι αν ήταν ο τσαμπουκάς, όσο μεγάλη κι αν ήταν η αντιπάθεια (ιδίως την οργάνωση Θεσσαλονίκης της ΕΚΟΝ, κανένας δεν την αγαπούσε…), ποτέ δεν ξεπέσαμε στο σημείο να αποκαλούμε το ένας τον άλλον «ακροδεξιό», «Ναζί», «Μουσολίνι» κλπ. κλπ. Βροχή πέφτανε τα κοσμητικά επίθετα, δεν λέω, καταιγίδα οι εκφράσεις αγανάκτησης και οργής, αλλά τέτοιο πράγμα σαν αυτό που βλέπουμε τώρα στο ΣΥΡΙΖΑ, με συγχωρείτε όχι. Το ‘παμε, όμως, δεν είχε σοσιαλ τότε, για να μπορεί ο καθένας να αναζητεί μέσω ύβρεων δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας. Δεν είχε καν ιδιωτική τηλεόραση, για να χαϊδεύουν τις φιλοδοξίες τους, τα στελέχη είτε της από εδώ είτε της από εκεί πλευράς. Τώρα το ριάλιτυ καλά κρατεί και καθιστά ακόμη πιο πικρό το χρονικό ενός προαναγγελθέντος χωρισμού. Μετρείστε μόνο πόσοι και πόσες θα «πάνε σπίτια τους» εξ αυτού και θα καταλάβετε το μέγεθος της χαζομάρας…
Υ.Γ.: Ακούστηκε ένα αχνό κο-κο-κο από Ευκλείδη χτες στην εκπομπή της Γιάμαλη. Για να δούμε αν υπάρχουν περιθώρια συνεννόησης.
Τέλος πάντων, το διαζύγιο στο ΚΚΕ Εσωτερικού ήταν αρκούντως οδυνηρό. Με πρωταγωνιστές μάλιστα κάποια από τα σημερινά πρόσωπα που αμφισβητούν τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο Κασσελάκη!
Τότε, μαζί με τον συγχωρεμένο τον Μπανιά, αγωνίζονταν να μην φύγει το «Κάπα» από το ΚΚΕ Εσωτερικού, να μην πάψει, δηλαδή, το κόμμα να αποτελεί συνιστώσα (αχ, αυτές οι συνιστώσες!) του ευρωκομμουνισμού. Ευγενής φιλοδοξία, δεν λέω, πάνω κάτω τα ίδια έλεγε και η δική μου η φράξια (μίνι φράξια, αλλά φράξια ρε φίλε), μόνο που η πλειοψηφία των μελών άλλα είχε στο νου της. Ήθελε κάτι πιο γενικόλογα αριστερό, κάτι πιο φλου, κάτι πιο χαλαρό, αφενός μπας και έκλεβε καμιά ψήφο από τον παντοδύναμο Αντρέα και αφετέρου μήπως και κατάφερνε να υπερβεί το σχίσμα με το ορίτζιναλ ΚΚΕ. Όπερ και εγένετο λίγο αργότερα με τις κυβερνήσεις ειδικού σκοπού και εθνικής ενότητος, καθώς και τη γέννηση του Συνασπισμού. Ο οποίος Συνασπισμός διασπάστηκε και αυτός με τη σειρά του όταν πήρε την άγουσα ο Περισσός, αυτά όμως είναι για άλλο σημείωμα να τα λέμε και να τα κλαίμε, δεν είναι για το τωρινό.
Τώρα, μπορώ απλώς να σημειώσω ότι μαζί με τους «Μπανιάδες» (έτσι τους λέγαμε εκείνη την εποχή), τα μάζεψα κι εγώ τα μπογαλάκια μου από την Κουμουνδούρου –ων τότε μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου του Ρήγα και εκπρόσωπος της Σπουδάζουσας στην Σύγκλητο του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τα μάζεψα και «πήγα σπίτι μου», που λένε και στην κομματική γλώσσα, και πίσω δεν κοίταξα. Γιατί είχα μπουχτίσει πια, γιατί είχα κουραστεί πια, γιατί δεν με ζαχάρωνε πια το παραμύθι ότι θ’ αλλάζαμε τον κόσμο. Ποιοι ακριβώς θ’ αλλάζαμε τον κόσμο, εμείς που δεν μπορούσαμε καν ν’ αλλάξουμε τους εαυτούς μας;
Οφείλω, ωστόσο, να καταγράψω και κάτι ακόμη. Εκείνο τον καιρό στο ΚΚΕ Εσωτερικού και στον Ρήγα, όπως σε όλα τα κόμματα και σε όλες τις γκρούπες άλλωστε, κυκλοφορούσε μπόλικη αντιπάθεια μεταξύ μελών και στελεχών. Διόλου παράλογο, έτσι συμβαίνει πάντοτε ανά τους αιώνες, εμείς πως θα το γλυτώναμε; Όσο μεγάλη, πάντως, κι αν ήταν η κόντρα, όσο μεγάλος κι αν ήταν ο τσαμπουκάς, όσο μεγάλη κι αν ήταν η αντιπάθεια (ιδίως την οργάνωση Θεσσαλονίκης της ΕΚΟΝ, κανένας δεν την αγαπούσε…), ποτέ δεν ξεπέσαμε στο σημείο να αποκαλούμε το ένας τον άλλον «ακροδεξιό», «Ναζί», «Μουσολίνι» κλπ. κλπ. Βροχή πέφτανε τα κοσμητικά επίθετα, δεν λέω, καταιγίδα οι εκφράσεις αγανάκτησης και οργής, αλλά τέτοιο πράγμα σαν αυτό που βλέπουμε τώρα στο ΣΥΡΙΖΑ, με συγχωρείτε όχι. Το ‘παμε, όμως, δεν είχε σοσιαλ τότε, για να μπορεί ο καθένας να αναζητεί μέσω ύβρεων δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας. Δεν είχε καν ιδιωτική τηλεόραση, για να χαϊδεύουν τις φιλοδοξίες τους, τα στελέχη είτε της από εδώ είτε της από εκεί πλευράς. Τώρα το ριάλιτυ καλά κρατεί και καθιστά ακόμη πιο πικρό το χρονικό ενός προαναγγελθέντος χωρισμού. Μετρείστε μόνο πόσοι και πόσες θα «πάνε σπίτια τους» εξ αυτού και θα καταλάβετε το μέγεθος της χαζομάρας…
Υ.Γ.: Ακούστηκε ένα αχνό κο-κο-κο από Ευκλείδη χτες στην εκπομπή της Γιάμαλη. Για να δούμε αν υπάρχουν περιθώρια συνεννόησης.
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost (27.10.2023)