Το «καθημερινό σόου το οποίο οι καθημερινοί θεατές συνήθισαν πολύ εύκολα» το βλέπουμε εδώ και περίπου δυο μήνες μπροστά μας, μας το προσφέρει ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αγνοεί και ξεπερνάει παραδοσιακές κομματικές λειτουργίες (οι οποίες σε έναν βαθμό διασφαλίζουν το ότι δεν θα γίνουν παρεκτροπές από την κεντρική πολιτική ιδέα του φορέα) και ακολουθεί τον αδιαμεσολάβητο τρόπο επικοινωνίας με την κοινωνία. Και παράγει πολλά διαφορετικά σόου που σίγουρα έχουν σκηνοθετικό ενδιαφέρον.
Ας θυμηθούμε μερικά από αυτά:
«Με λένε Στέφανο», η επίσκεψη στη Μακρόνησο, η σκηνή που βάζει γαλότσες, φτυαρίζει τις λάσπες και αγκαλιάζει με αδελφικό ενδιαφέρον κατοίκους στις πληγείσες από τις πλημμύρες περιοχές της Θεσσαλίας, η τηλεοπτική ξενάγηση στο γραφείο του στη Βουλή – υπάρχουν κι άλλα, πολλά μικρά σόου από τα οποία απουσιάζει η πολιτική και κυριαρχεί η εικόνα.
Όλα, όπως είναι φυσικό, καταγράφονται από μια τηλεοπτική κάμερα της οποίας οι «τακτικοί τηλεθεατές» στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ – συνήθισαν κι αυτοί πια.
Όπως ο Μπερτολούτσι, πολλοί αναρωτιόμαστε σήμερα ποια είναι εκείνα αρνητικά φορτία που έκαναν χιλιάδες ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ να επιλέξουν τον Κασσελάκη και να οδηγήσουν το κόμμα τους στη σημερινή τραγελαφική κατάσταση απώλειας της πολιτικής τους ταυτότητας, το μετέτρεψαν σε έναν απολιτικό φορέα και το αποξένωσαν ακόμα περισσότερο από τις ιδεολογικές αναφορές που είχε.
Όπως ο Μπερτολούτσι, πολλοί αναρωτιόμαστε σήμερα ποια είναι εκείνα αρνητικά φορτία που έκαναν χιλιάδες ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ να επιλέξουν τον Κασσελάκη και να οδηγήσουν το κόμμα τους στη σημερινή τραγελαφική κατάσταση απώλειας της πολιτικής τους ταυτότητας, το μετέτρεψαν σε έναν απολιτικό φορέα και το αποξένωσαν ακόμα περισσότερο από τις ιδεολογικές αναφορές που είχε.
Και επειδή πρόκειται για ένα κόμμα που επικαλείται το αριστερό πρόσημο, ο Μπερτολούτσι έχει απάντηση και γι’ αυτό. Γράφει για την αριστερά «που, αγνόησε εξαιτίας του κομφορμισμού και τη μωρία της, το πολιτισμικό πρόβλημα κατά τη γέννησή του». Ο συγχρωτισμός με τους ΑΝ.ΕΛ., ο λαϊκισμός, η απουσία αυτοκριτικής, ο αρχηγισμός, ο αξιακός κώδικας της αριστεράς που πέταξαν στα σκουπίδια, όλα αυτά προκάλεσαν ένα πολιτισμικό πρόβλημα σε μια αριστερά που ποτέ δεν είχε αντιμετωπίσει κάτι αντίστοιχο. Προσπάθησε κι αυτή να χορέψει το «ανόητο τανγκό της θεαματικότητας» και αυτοκτόνησε.
Στον Κονφορμίστα του Μπερτολούτσι ήρωας της ταινίας είναι ένας τύπος που εμφανίζεται πρόθυμος να θυσιάσει όλες τις αξίες που είχε για να δημιουργήσει αυτό που λένε «κανονική ζωή». Αυτό ακριβώς συνέβη με τον ΣΥΡΙΖΑ…
- από κείμενο του Γιάννη Παντελάκη στη LiFO (ολόκληρο ΕΔΩ)
