Κανονικά σήμερα έπρεπε να γράφω για τη μπούφλα που έπεσε στο Βόλο και αυτός που την έφαγε αντί να ξεσηκώσει τον κόσμο όλο, έσπευσε να ζητήσει συγγνώμη μήπως και τον παρεξηγήσουνε. Αλλά αυτά είναι ζητήματα που εκ φεύγουν της πολιτικής και ανήκουν στην επικράτεια του Χολυγουντ.
Ίσως τώρα που σταμάτησαν την απεργία τους οι σεναριογράφοι να εμπνευσθούν από τον Αχιλλέα 2.0 και να δημιουργήσουν ένα συναρπαστικό μίνι σίρις για τις μοντέρνες πλατφόρμες. Ζει άλλωστε και ο Φράνσις Φορντ Κόπολα, έστω κι αν τα τελευταία χρόνια ασχολείται περισσότερο με τα κρασιά του…
Ας επιμείνω, όμως, στο θέμα του τίτλου, που αναδεικνύεται πλέον ως κεφαλαιώδες για την ελληνική πολιτική σκηνή. Βλέπε Κασσελάκης, που ήρθε χαμογελαστός να καταλάβει το κάστρο του ΣΥΡΙΖΑ και να φορτώσει νέα δεδομένα στη συνείδηση του κόσμου. Ούτε δυσθυμία, ούτε κατήφεια, ούτε μουρτζούφλα (μιλάω και τρικαλινά, αν θέλετε), σβήνουν όλα μ’ ένα πλατύ χαμόγελο απέναντι στην κάμερα. Γεγονός που έχει αποπροσανατολίσει κόσμο και κοσμάκη, που δεν ξέρει πώς να σταθεί απέναντι στο καινούριο φαινόμενο εξ Αμερικής και στις συνήθειές του. Ίσως τόσα χρόνια κάτι θα έπρεπε να έχουν υποψιασθεί από τις μεθόδους του Σταν Γκρήνμπεργκ…
Αλλά μιλάω για Αμερική και θυμήθηκα τη θεία μου την Έλεν και τον θείο μου τον Νικ, έχουν αποδημήσει πια και οι δύο εις Κύριον, που είχαν κονομήσει στη Νέα Υόρκη και από ένα σημείο και πέρα μπορούσαν να πληρώνουν για διακοπές τόσο μακροχρόνιες όσο και χλιδάτες. Έρχονταν, λοιπόν, κάνα μήνα στον «Αστέρα» της Βουλιαγμένης κάθε χρόνο και πέρναγαν υπέροχα και συχνά πυκνά μας καλούσαν για παρεάκι εμένα κι εκείνη που κοιμάται πλάι μου, γιατί το είχε συμπαθήσει η θεία το κορίτσι και τα βρίσκανε. Οπότε ένα βράδυ, εκεί που έχουμε ολοκληρώσει το γεύμα μας και περπατάμε κάτω απ’ τα πεύκα, γυρνάει η δικιά μου στη θεία και της λέει μεταξύ αστείου και σοβαρού:
Καλά ρε Έλεν, πως μας έριξαν εμάς αυτοί οι κόπανοι;
Και απάντησε η θεία εν τη απεράντω σοφία της:
Γιατί είναι χαμογελάκηδες!
Έτσι είναι παιδιά, δίκιο είχε η συγχωρεμένη, τόσα χρόνια στο νεοϋορκέζικο δούναι και λαβείν πολλά είδε και ακόμη περισσότερα κατάλαβε. Το χαμόγελο ανοίγει πόρτες, το χαμόγελο ανοίγει καρδιές, το χαμόγελο ανοίγει ακόμη και την πορτοφόλα του αλλουνού και της αλληνής, σε δευτερόλεπτα μέσα αφοπλίζει τις κακές προθέσεις και τη διάθεση για καυγά, σε δέκατα του δευτερολέπτου σε φέρνει πιο κοντά και καταρρίπτει τις αντιστάσεις. Κι αν είναι αυτή η αφετηρία σου στην πολιτική, έχεις ένα πολύ καλό αβάντζο απέναντι στους αντιπάλους σου, όσο πιο κατηρτισμένοι και διαβασμένοι κι αν μοιάζουν. Στις πολιτισμένες χώρες είναι το πρώτο μάθημα που διδάσκουν στα γατόνια της επικοινωνίας, εδώ υποθέτω ότι μας περισσεύουν τα υψηλά νοήματα και οι διαπιστώσεις περί μεταπολιτικής…
Θα βρείτε αποδείξεις για τη δύναμη και τη δυναμική του χαμόγελου, γυρνώντας αυτές τις μέρες στους δρόμους των πόλεων. Όχι σ’ εμάς στη Θεσσαλία, στον καταραμένο τόπο, μιλάμε τώρα για περιοχές όπου το επιτελικό κράτος δεν έχει ακόμη κάνει το θαύμα του. Στην Αθήνα ας πούμε, στην Σαλονίκη, στην Πάτρα, ρίχτε μια ματιά στις αφίσες των υποψηφίων, όλοι τους και όλες τους χαμογελαστοί και χαμογελαστές είναι, όπως μπορούν ο καθένας και η καθεμιά. Υπόσχεση για το μέλλον είναι αυτό, κλείσιμο ματιού στον ψηφοφόρο, χειρονομία καλής θελήσεως, όπως θέλετε πείτε το χωρίς χαμόγελο δεν προκόβει κανείς και καμιά τη σήμερον ημέρα. Μόνο ο γίγαντας ο Χαρδαλιάς πάει κόντρα στο ρεύμα και φωτογραφίζεται σαν θυμωμένος ασβός. Ίσως γιατί αν χαμογελάσει, θα σταματήσουν όλα τα μωρά του κόσμου να τρώνε τη φρουτόκρεμά τους…
Υ.Γ. 1: Η Έφη δεν το πολυέχει με το πλατύ χαμόγελο, αλλά το μειδίαμά της είναι πραγματικά αξεπέραστο. Αν υπήρχε Ντα Βίντσι του εικοστού πρώτου αιώνα, θα έπρεπε να τη χρησιμοποιήσει ως μοντέλο για μια νέα Τζοκόντα!
Υ.Γ. 2: Μπορώ να τη λέω Έφη ή θα βρω κάνα μπελά;
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost