Με το Χαλάνδρι είχα παρτίδες στο χαλαρό, από τις αρχές της δεκαετίας του ενενήντα. Την εποχή που τα πρωτοφτιάξαμε με εκείνη που κοιμάται πλάι μου κι επειδή τότε κοιμόταν στο πατρικό της, στην Εθνικής Αντιστάσεως, γνώρισα μαμά, μπαμπά και συνοικία. Χωρίς πολλά πολλά, αφού ήμουνα φανατικός του Δακτυλίου και νοιαζόμουν μόνο για τα τεκταινόμενα στο κέντρο της Αθήνας.
Αλλά το έφερε η μοίρα και η κατάρα η σκοτεινή που σκέπασε το κάτω Παγκράτι να μετακομίσουμε στην οικία των γονέων εδώ και τέσσερα χρόνια. Κι έμαθα πολλά για το Χαλανδράκι, άσε που άκουσα άλλα τόσα.
Κάνω, όμως, εδώ ένα μπρέηκ για να παραθέσω μια συνομιλία που είχα με το φίλο μου τον Αντρέα (ας τον πούμε Άντρέα), γέννημα θρέμμα Χαλανδραίο, που τα παίζει στα δάχτυλα τα τοπικά δρώμενα. Ντριν, ντριν, ντριν, απαντάει ο κολλητός:
– Έλα ρεπόρτερ μου.
– Έλα ρε, λύσε μου μια απορία σε παρακαλώ. Ήταν ποτέ ο Σίμος Ρούσσος μέλος του ΑΝΤΑΡΣΥΑ;
– Ούτε του ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν μέλος, ούτε του ΣΥΡΙΖΑ. Και δήμαρχος δεν βγήκε γιατί ήταν κομματικός αλλά γιατί ήταν αυτοδιοικητικός. Γκέγκε;
Αν κατάλαβα, λέει; Αυτή είναι η μαγική λέξη, αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες:
Αυτοδιοικητικός!
Γι’ αυτό βγήκε δυο τετραετίες πανηγυρικά δήμαρχος ο Σίμος στο Χαλάνδρι και γι’ αυτό εξασφάλισε άνετα την επανεκλογή του με ποσοστό 60 % έναντι 40 % της αξιόμαχης Κρίστης Αγαπητού που στηρίχτηκε μανιασμένα από τη Νέα Δημοκρατία. Στην συνοικία, κυρίες και κύριοι, όπου οι γαλάζιοι έλαβαν σχεδόν 48 % στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές.
Κανονικά, δηλαδή, η φιλοκυβερνητική υποψήφια θα έπρεπε να είχε καθαρίσει από την πρώτη Κυριακή, δίχως να ιδρώσει καν. Αντ’ αυτού, είδαμε τον Ρούσσο να το παίρνει το ματσάκι αβάδιστα και αβασάνιστα. Και χωρίς την υποστήριξη του ΚΚΕ, που στο πλαίσιο των λαϊκών αγώνων φρόντισε να δώσει γραμμή για λευκό και άκυρο. Σκέψου να τα παίρνανε κρανίο οι Συριζαίοι και οι Πασόκοι της Πάτρας, τι ζημιά θα πάθαινε ο Πελετίδης…
Ας μείνουμε, όμως, λίγο στο «αυτοδιοικητικός». Αυτό, λοιπόν, πρώτα απ’ όλα σηματοδοτεί κάποιον ή κάποια που πολιτεύεται τοπικά, δίχως να ετοιμάζει μπογαλάκια για την κεντρική πολιτική σκηνή σε πρώτη ευκαιρία. Μένει στον δήμο, νοιάζεται για τον δήμο, αγωνίζεται για τον δήμο, αφιερώνει δυνάμεις και εργατοώρες στον δήμο. Κερδίζει, χάνει δεν έχει σημασία, το ενδιαφέρον του και ο πόνος του αφορούν στην πόλη του, στην περιοχή του. Και πάνω σε αυτή του την αφοσίωση, οικοδομεί συμμαχίες και συνεργασίες. Πράγμα στο οποίο διαπρέπει ο Ρούσσος κοντά δέκα χρόνια τώρα, εξ ου και βγήκαν να τον στηρίξουν πράσινα αλλά και γαλάζια πρόσωπα του Χαλανδρίου. Ενώ άμα είσαι ουρανοκατέβατος και φυτευτός από τα κομματικά γραφεία, τι να σου πω παιχταρά μου, χρειάζεσαι είτε καμπάνια εκατομμυρίων είτε ένα πασίγνωστο brand name για να σταθείς. Και αν…
Από εκεί και πέρα, δεν μπορεί να μην συνυπολογίσει κανείς ότι ο Ρούσσος έκανε έργο. Βλαστημήσαμε, δεν λέω, όλο το καλοκαίρι του 2021 στη φάση που πέρναγε σωλήνες αποστράγγισης στην Εθνικής Αντιστάσεως, αλλά όταν ήρθαν οι κατακλυσμοί, το Χαλάνδρι αντιστάθηκε υποδειγματικά. Σε αντίθεση με κάποιους διπλανούς δήμους, που ενίοτε θυμίζουν ενυδρεία κι ας έχει ρίξει ένα απλό ψιλόβροχο. Δήμους που προσπάθησαν να βάλουν πόδι στο Χαλάνδρι στις τελευταίες εκλογές (μεταξύ μας, τώρα;), αλλά προκοπή δεν είδαν. Η προκοπή ήταν στην αποδώ μεριά της Κηφισίας, πράγμα που εμμέσως παραδέχονταν και οι αντίπαλοι του Σίμου στα φυλλάδιά τους:
Ούτε για ατασθαλίες μιλάγανε, ούτε για καταχρήσεις, ούτε για κακοδιοίκηση, τίποτε απ’ αυτά. Μόνο ότι «εμείς θα τα κάνουμε καλύτερα», σημείωναν κι όξω απ’ την πόρτα. Πλέον, έχουν στη διάθεσή τους πέντε χρόνια για να σκεφτούν σλόγκαν ολίγον πιο αποτελεσματικά…
Υ.Γ. 1: Ο Ρούσσος κατάφερε να υπερβεί ακόμη και την κατάρα της συλλογής υπογραφών από «προσωπικότητες του προοδευτικού χώρου», υπέρ της υποψηφιότητάς του. Αφού το ξεπέρασε κι αυτό, διόλου δεν τον φοβάμαι!
Υ.Γ. 2: Κανονικά σηκώνουν ισχυρή δόση τοξικής αρρενωπότητας οι δηλώσεις του υπουργού για τη δημαρχία της συνοικίας μας, αλλά θα τον αφήσω στη λήθη και στη χλεύη. Και πολύ του πάνε.
Ας μείνουμε, όμως, λίγο στο «αυτοδιοικητικός». Αυτό, λοιπόν, πρώτα απ’ όλα σηματοδοτεί κάποιον ή κάποια που πολιτεύεται τοπικά, δίχως να ετοιμάζει μπογαλάκια για την κεντρική πολιτική σκηνή σε πρώτη ευκαιρία. Μένει στον δήμο, νοιάζεται για τον δήμο, αγωνίζεται για τον δήμο, αφιερώνει δυνάμεις και εργατοώρες στον δήμο. Κερδίζει, χάνει δεν έχει σημασία, το ενδιαφέρον του και ο πόνος του αφορούν στην πόλη του, στην περιοχή του. Και πάνω σε αυτή του την αφοσίωση, οικοδομεί συμμαχίες και συνεργασίες. Πράγμα στο οποίο διαπρέπει ο Ρούσσος κοντά δέκα χρόνια τώρα, εξ ου και βγήκαν να τον στηρίξουν πράσινα αλλά και γαλάζια πρόσωπα του Χαλανδρίου. Ενώ άμα είσαι ουρανοκατέβατος και φυτευτός από τα κομματικά γραφεία, τι να σου πω παιχταρά μου, χρειάζεσαι είτε καμπάνια εκατομμυρίων είτε ένα πασίγνωστο brand name για να σταθείς. Και αν…
Από εκεί και πέρα, δεν μπορεί να μην συνυπολογίσει κανείς ότι ο Ρούσσος έκανε έργο. Βλαστημήσαμε, δεν λέω, όλο το καλοκαίρι του 2021 στη φάση που πέρναγε σωλήνες αποστράγγισης στην Εθνικής Αντιστάσεως, αλλά όταν ήρθαν οι κατακλυσμοί, το Χαλάνδρι αντιστάθηκε υποδειγματικά. Σε αντίθεση με κάποιους διπλανούς δήμους, που ενίοτε θυμίζουν ενυδρεία κι ας έχει ρίξει ένα απλό ψιλόβροχο. Δήμους που προσπάθησαν να βάλουν πόδι στο Χαλάνδρι στις τελευταίες εκλογές (μεταξύ μας, τώρα;), αλλά προκοπή δεν είδαν. Η προκοπή ήταν στην αποδώ μεριά της Κηφισίας, πράγμα που εμμέσως παραδέχονταν και οι αντίπαλοι του Σίμου στα φυλλάδιά τους:
Ούτε για ατασθαλίες μιλάγανε, ούτε για καταχρήσεις, ούτε για κακοδιοίκηση, τίποτε απ’ αυτά. Μόνο ότι «εμείς θα τα κάνουμε καλύτερα», σημείωναν κι όξω απ’ την πόρτα. Πλέον, έχουν στη διάθεσή τους πέντε χρόνια για να σκεφτούν σλόγκαν ολίγον πιο αποτελεσματικά…
Υ.Γ. 1: Ο Ρούσσος κατάφερε να υπερβεί ακόμη και την κατάρα της συλλογής υπογραφών από «προσωπικότητες του προοδευτικού χώρου», υπέρ της υποψηφιότητάς του. Αφού το ξεπέρασε κι αυτό, διόλου δεν τον φοβάμαι!
Υ.Γ. 2: Κανονικά σηκώνουν ισχυρή δόση τοξικής αρρενωπότητας οι δηλώσεις του υπουργού για τη δημαρχία της συνοικίας μας, αλλά θα τον αφήσω στη λήθη και στη χλεύη. Και πολύ του πάνε.
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost
