Δριμεία κριτική κατά της κυβέρνησης και προσωπικά κατά του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη ασκεί μέσα από το άρθρο της Τρίτης, στην «Καθημερινή», ο Παντελής Μπουκάλας. Ο αρθρογράφος ασκεί κριτική και στα ΜΜΕ και όσους στηρίζουν τον Μητσοτάκη.
«Ο κ. Μητσοτάκης απολαμβάνει εξαρχής την εύνοια πρωτοφανώς μεγάλης μερίδας του Τύπου, γυάλινου, χάρτινου και ψηφιακού, κι αυτό κατέπνιξε οποιαδήποτε αυτοκριτική του διάθεση. Και στις ατυχέστερες στιγμές της πολιτείας του, τις σφραγισμένες από τις δικές του επιλογές και αποφάσεις, βρίσκει πληθώρα ευφάνταστων υπερασπιστών, ποικίλης ιδεολογικής προέλευσης» γράφει χαρακτηριστικά ο Μπουκάλας.
Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο του Παντελή Μπουκάλα στην «Καθημερινή» (05.9.2023) υπό τον τίτλο "Με φόντο την ολόμαυρη Θράκη":
Δεν είναι αναπόφευκτο, πάντως η εν εξουσία και εκ της εξουσίας μέθη είναι ό,τι συνηθέστερο. Σπανίζουν εξαιρετικά όσοι κατανοούν τον θώκο τους μόνο ως ευθύνη. Οσοι, γνωρίζοντας ότι τα αξιώματά τους είναι δοτά και δανεικά, αρνούνται πεισματικά την αλκοόλη της φιλαυτίας και της αλαζονείας που πλουσιοπάροχα τους προσφέρει η αυλή τους, αλλά και το ίδιο το διαβρωτικό αίσθημα της ισχύος.
Ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης δεν συγκαταλέγεται σε αυτούς. Το μαρτυρεί η πρώτη πρωθυπουργική του θητεία: στη διάρκειά της, κάθε κριτική (για την τραγωδία των Τεμπών, το δράμα των δεκάδων χιλιάδων νεκρών της πανδημίας, τις σκανδαλωδώς αντιδημοκρατικές υποκλοπές, τη θλιβερή αντιμετώπιση των πυρκαγιών) καταγγέλθηκε σαν ανίερη και ανάρμοστη, με τα ψευδώνυμα βεβαίως της «εργαλειοποιητικής», της «στοχοποιητικής», της «λαϊκίστικης». Το προδιαγράφουν οι πρώτες εβδομάδες της δεύτερης, όπου κυριαρχεί το δόγμα-φίμωτρο «τολμάτε και βγάζετε γλώσσα στο 41%;». Το δηλώνει η ειρωνική σιγουριά ότι η κατάκτηση και της τρίτης θητείας θα είναι ένας περίπατος. Πολύ πιο άνετος από τον «Μεγάλο Περίπατο» της ταλαίπωρης Αθήνας.
Ο κ. Μητσοτάκης απολαμβάνει εξαρχής την εύνοια πρωτοφανώς μεγάλης μερίδας του Τύπου, γυάλινου, χάρτινου και ψηφιακού, κι αυτό κατέπνιξε οποιαδήποτε αυτοκριτική του διάθεση. Και στις ατυχέστερες στιγμές της πολιτείας του, τις σφραγισμένες από τις δικές του επιλογές και αποφάσεις, βρίσκει πληθώρα ευφάνταστων υπερασπιστών, ποικίλης ιδεολογικής προέλευσης.
Δεν είναι αναπόφευκτο, πάντως η εν εξουσία και εκ της εξουσίας μέθη είναι ό,τι συνηθέστερο. Σπανίζουν εξαιρετικά όσοι κατανοούν τον θώκο τους μόνο ως ευθύνη. Οσοι, γνωρίζοντας ότι τα αξιώματά τους είναι δοτά και δανεικά, αρνούνται πεισματικά την αλκοόλη της φιλαυτίας και της αλαζονείας που πλουσιοπάροχα τους προσφέρει η αυλή τους, αλλά και το ίδιο το διαβρωτικό αίσθημα της ισχύος.
Ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης δεν συγκαταλέγεται σε αυτούς. Το μαρτυρεί η πρώτη πρωθυπουργική του θητεία: στη διάρκειά της, κάθε κριτική (για την τραγωδία των Τεμπών, το δράμα των δεκάδων χιλιάδων νεκρών της πανδημίας, τις σκανδαλωδώς αντιδημοκρατικές υποκλοπές, τη θλιβερή αντιμετώπιση των πυρκαγιών) καταγγέλθηκε σαν ανίερη και ανάρμοστη, με τα ψευδώνυμα βεβαίως της «εργαλειοποιητικής», της «στοχοποιητικής», της «λαϊκίστικης». Το προδιαγράφουν οι πρώτες εβδομάδες της δεύτερης, όπου κυριαρχεί το δόγμα-φίμωτρο «τολμάτε και βγάζετε γλώσσα στο 41%;». Το δηλώνει η ειρωνική σιγουριά ότι η κατάκτηση και της τρίτης θητείας θα είναι ένας περίπατος. Πολύ πιο άνετος από τον «Μεγάλο Περίπατο» της ταλαίπωρης Αθήνας.
Ο κ. Μητσοτάκης απολαμβάνει εξαρχής την εύνοια πρωτοφανώς μεγάλης μερίδας του Τύπου, γυάλινου, χάρτινου και ψηφιακού, κι αυτό κατέπνιξε οποιαδήποτε αυτοκριτική του διάθεση. Και στις ατυχέστερες στιγμές της πολιτείας του, τις σφραγισμένες από τις δικές του επιλογές και αποφάσεις, βρίσκει πληθώρα ευφάνταστων υπερασπιστών, ποικίλης ιδεολογικής προέλευσης.
Απρόθυμοι όλοι τους να αποδεχτούν ότι λάθεψαν, ότι το είδωλο που έπλασαν απέχει πολύ από την αλήθεια, «εξηγούν» δικαιολογώντας και δοξολογώντας. Μετακυλίουν συστηματικά την ευθύνη από εκεί όπου θεσμικά ανήκει, τις πρωθυπουργικές πλάτες, σε αναλώσιμους υφισταμένους. Και δαιμονοποιούν ό,τι θεωρούν πρόσφορο κάθε φορά: την κλιματική κρίση, τον κορωνοϊό, τους εμπρηστές-πράκτορες, τους Ρομά, μετανάστες και πρόσφυγες, μετεωρολόγους και δασολόγους. Και πάντα τους «λαϊκιστές»… Ελπίζοντας ότι έτσι ανοίγουν για τον προστατευόμενό τους οδούς διαφυγής από την πραγματικότητα.
Η πραγματικότητα, όμως, παραμένει η ισχυρότερη αντιπολιτευτική δύναμη. Φτιασιδώνεται άραγε το αποτεφρωμένο; Δυστυχώς, ακόμα κι αυτό το επιχείρησε ο κ. Μητσοτάκης στη Βουλή. Με φόντο την ολόμαυρη Θράκη, και υποτιμώντας τα αντιπολιτευόμενα κόμματα στα όρια της χλεύης, αξίωσε συγχαρητήρια για την απανθρακωτική κυβερνητική δράση. Τόση αυταρέσκεια πια;
Η πραγματικότητα, όμως, παραμένει η ισχυρότερη αντιπολιτευτική δύναμη. Φτιασιδώνεται άραγε το αποτεφρωμένο; Δυστυχώς, ακόμα κι αυτό το επιχείρησε ο κ. Μητσοτάκης στη Βουλή. Με φόντο την ολόμαυρη Θράκη, και υποτιμώντας τα αντιπολιτευόμενα κόμματα στα όρια της χλεύης, αξίωσε συγχαρητήρια για την απανθρακωτική κυβερνητική δράση. Τόση αυταρέσκεια πια;