Αν ξέραμε τι τρώμε!
Ο Κώστας Μπαζαίος την είχε κοπυράιτ τη συγκεκριμένη φράση, δυο δεκαετίες στην «Ελευθεροτυπία» έγραψε άρθρα πύρινα για τα σημεία και τα τέρατα της διατροφής. Τα διάβαζα κι εγώ (από τότε που έγινα φοιτητής, γιατί ο μπαμπάς στο σπίτι έπαιρνε «Νέα») και παρά την ζούρλια της νεότητος κάπως μαγκωνόμουν. Ιδίως με εκείνο το διαολεμένο ένζυμο την παπαΐνη, που είχε ανακαλύψει ο συνάδελφος ότι την πασαλείβανε οι ψησταριές στα κρέατα για να τα μαλακώνουν. Έλα όμως που με την παπαΐνη, έγραφε ο Μπαζαίος, μαλάκωναν και τα τοιχώματα του στομάχου και σ’ έπαιρνε η κατηφόρα! Πανικόβλητος ο Ξανθάκης, που όπως όλοι οι πιτσιρικάδες ήταν μανιασμένος σουβλακοφάγος…
Τέλος πάντων, κουτσά στραβά τη γλύτωσα, περάσανε αυτά, μεγαλώσαμε όλοι και όλες, ζήσαμε εποχές ευμάρειας, λεφτά υπήρχαν Γιώργο μου, ως και στον Ψωροκώσταινα ήρθε η μόδα του γκουρμέ κι έφαγε το πανελλήνιον ρόκα παρμεζάνα μέχρι τελικής πτώσεως. Και τώρα κάθεται μπροστά στη βιτρίνα με τα τυριά στο σούπερ μάρκετ και αναρωτιέται πρώτον πως διάολο έπιασε η φέτα τα δεκαπέντε ευρώ το κιλό και δεύτερον που θα βρει μπικικίνια για να την αγοράσει και να μην ξεπέσει στο λευκό τυρί της Βορείου Ευρώπης που είναι ελαφρώς (πολύ ελαφρώς…) πιο εύγεστο απ’ το αμμοχάλικο!
Και να μην μιλήσω για το λάδι που πλέον θα ανακοινώνει τις τιμές του η NASA, για το μαρούλι που θα το πουλάει ο Ριχάρδος σαν κόσμημα, για τη ντομάτα που τη ζήτησαν από το Λούβρο για να την εκθέτουν. Κι έχεις και τον γίγαντα τον Σκρέκα να δηλώνει πως δεν θα επιτρέψει σε κανέναν να κερδοσκοπήσει και «να βγάλει έστω και ένα λεπτό του ευρώ παραπάνω απ’ όσο προτού ξεκινήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία και προτού ξεκινήσουν οι πληθωριστικές πιέσεις στην κοινωνία, δηλαδή πριν από το 2022». Είναι προφανές ότι δεν βγάζει γραμμή με την κοινή μας πατρίδα τα Τρίκαλα, γιατί αν έβγαζε θα τον ενημέρωναν φίλοι και συγγενείς για το πάρτι που έχει προκύψει. Άτιμη κινητή τηλεφωνία, τα καλύτερα παιδιά εκθέτεις…
Οπότε θα φάμε σκουπίδια. Θα φάμε σκουπίδια όπως τρώνε εδώ και έτη πολλά στο Στέητς. Στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής (Κασσελάκη, ξέρω που μένεις!), όπου είναι καθεστώς αυτό που έρχεται με φόρα να καθιερωθεί στην Ελλάδα:
Οι ματσωμένοι θα τρώνε ανθρωπινά και οι φτωχοί θα πρέπει να αρκούνται σε τρόφιμα ογδόης κατηγορίας, φορτωμένα με λίπη, αλάτια και ζάχαρες. Τις πρεζούλες, δηλαδή, που αναζητάει με τρέλα και κορδέλα ο οργανισμός, για να κάνει ένα διάλειμμα από την καθημερινή φρίκη. Και πέφτει σε χειρότερο λούκι, καθώς σε σχετικώς σύντομο χρονικό διάστημα νοκ νοκ ον δι ντορ έρχονται το υπέρβαρον, ο διαβήτης, τα καρδιακά, αφήστε το καλύτερα ο κατάλογος δεν έχει τέλος…
Επειδή, όμως, κάπως πρέπει να παραστήσουν οι σοφές κεφαλές ότι ενδιαφέρονται για το κοινό καλό, βγήκε ο πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας (και ένας από τους πλέον μισητούς τύπους σε όλο τον πλανήτη) Τόνυ Μπλερ και ζήτησε να επιβληθεί εξτρά φόρος στο «τζανκ φουντ» (τα σκουπίδια που λέγαμε) για να καταπολεμηθεί η παχυσαρκία. Κάτι σαν τον εξτρά φόρο στα καπνικά προϊόντα που είχαν επιβάλλει οι Εργατικοί, γιατί όχι τώρα και στο σκουπιδόμανι; Τον οποίο φόρο θα πληρώνουν οι φτωχοί, μιας και δεν έχουν καμία απολύτως δυνατότητα επιλογής φαγητού, θα τον καρπούται το κράτος και θα τον δίνει στους πλούσιους μέσω απευθείας αναθέσεων. Παλιά δεν το ξέρανε αυτό στη Βρετανία, αλλά τώρα με τον Πιερρακάκη πήρανε ταχύρυθμα μαθήματα και προσαρμόστηκαν αμέσως στη νέα εποχή. Για να μη σας πω για τους Γιαπωνέζους, που ετοιμάζονται να του στήσουν άγαλμα!
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost (20.9.2023)
