Είχε τα φεγγάρια της, είχε και τους ήλιους της η Μαριανίνα Κριεζή. Οπως όλοι μας. Εκείνη, όμως, χανόταν στον δρόμο του φεγγαριού και αφηνόταν στις καυτές ακτίνες πιο συχνά από τους περισσότερους ανθρώπους που έτυχε να γνωρίσω. Ηταν το εισιτήριό της για να καταδύεται στις θαλασσινές σπηλιές των λέξεων και των συναισθημάτων. Αναδυόταν κρατώντας μαργαριταρένια κολιέ που τα έκανε στίχους για τραγούδια. Ασκούσε ταπεινά και με ανασφάλεια (και όμως…) την παρηγορητική της τέχνη.
«Εγραφε» στίχους χωρίς μολύβι και χαρτί, συνήθως ξαπλωμένη στον καναπέ με τα μάτια μισόκλειστα, μουρμουρίζοντας ξανά και ξανά το μέτρο σαν να σφυροκοπάει κάποιο ινδουιστικό mantra: «Τά τατα - Τάτα - Τάτα τα…».
Οταν όμως σηκωνόταν απ’ τον καναπέ, το τραγούδι ήταν πανέτοιμο. Μόνο τότε έπιανε το στιλό. Ή τη γραφομηχανή, βάζοντας κάποτε ένα φύλλο καρμπόν από… πάνω κι ένα φύλλο χαρτί από κάτω. Οχι από παραξενιά. Αλλά για να έχει τη χαρά της οπτικής αποκάλυψης μετά την πρώτη δακτυλογράφηση στα τυφλά πάνω στο καρμπόν.
- απόσπασμα από κείμενο που υπογράφει ο Γιώργος Ι. Αλλαμανής στην ΕφΣυν (διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ)