Δεν ζαχαρώνω με Νάνι Μορέτι.
Μέτριες είναι σκηνοθετικά οι ταινίες του και τα σενάριά τους αγγίζουν συχνά πυκνά τα όρια της μετριότητας.
Έχει, πάντως, γυρίσει και μια σκηνή που θα μείνει στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου.
Είναι εκεί που ο ήρωας του φιλμ «Απρίλης», ο ίδιος ο Μορέτι δηλαδή, παρακολουθεί στην τηλεόραση τον Μάσιμο Ντ’ Αλέμα, ηγέτη τότε της «Δημοκρατικής Αριστεράς», να αραδιάζει την μία αερολογία πίσω απ’ την άλλη και αναστατώνεται και αγριεύει και βγάζει καντήλες και ξεστομίζει, εν τέλει, τη μεγάλη παρόλα:
«Πες κάτι αριστερό»!
Αυτό ακριβώς που λένε και στον Κασσελάκη οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι, χρεώνοντάς του ότι θέλει να αντικαταστήσει στο «Άλφα» του ΣΥΡΙΖΑ την «Αριστερά» με την «Ανασυγκρότηση».
Και δεν μπορώ να υποστηρίξω ότι έχουν εντελώς άδικο οι άνθρωποι, μιας και λίαν συμπαθητική είναι η ατζέντα που έχει παρουσιάσει ως τώρα ο Κασσελάκης, αλλά πολύ αριστερή δεν τη λες. Υπό την έννοια, ότι αριστερά σημαίνει πάνω απ’ όλα φροντίδα για τη φτώχεια, εθνικοποιήσεις και φορολόγηση του ακραίου πλούτου. Συγγνώμη, πολλά έχουμε ακούσει απ’ τον Στέφανο, για τα ανωτέρω όμως δεν έχουμε ακούσει τίποτα!
Ας κάνω, ωστόσο, το δικηγόρο του διαβόλου και ας ρίξω μια ματιά και στους αντιπάλους του Κασσελάκη για την προεδρία. Όσο κι αν δεν αντέχω να διαβάζω συνεντεύξεις πολιτικών, όλων των πολιτικών ανεξαιρέτως, στρώθηκα τις τελευταίες εβδομάδες στην ανάγνωση των εξομολογήσεων της Αχτσιόγλου, του Παππά, του Τσακαλώτου και του Τζουμάκα.
Και τι είδα;
Είδα ότι όλοι τους μιλάνε για «Αριστερά», «Ριζοσπαστισμό», «Προοδευτικές Λύσεις» και λοιπά εύοσμα, αλλά τη λέξη κλειδί, τη λέξη «Σοσιαλισμός», δεν την ανέφερε κανένας και καμιά τους. Ούτε μία φορά, παρακαλώ, λες και την έχουν φορτώσει όλα τα πιπέρια της οικουμένης. Για να καταλαβαινόμαστε και να μην καταφεύγουμε σε εξυπνάδες, παλικάρια μου. Άσε που το γατί ο Κασσελάκης, εδώ και μερικές ημέρες πήρε τα μηνύματα που έπρεπε να πάρει και δηλώνει περήφανος Αριστερός, που αγωνίζεται για την Αριστερά. Όχι, κορόιδο…
Τέλος πάντων, πολλά θα ακούσουμε γι’ αυτό πλάσμα το παρφέ, που θα έλεγε και ο Ζωρζ Πιλαλί. Ιδίως όταν εγκαταλείψει το ασφαλές πεδίο έκφρασης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και δώσει τα διαπιστευτήριά του στην τηλεόραση. Ιδιαιτέρως εύστροφος είναι, αναμφίβολα, αλλά δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι μπορεί ν’ αντέξει μια ολόκληρη ώρα απέναντι στον θείο Τάκη (ιδίως αν έχει τα νεύρα του) ή στη θεία Νατάσα (ιδίως αν έχει τα νεύρα της). Η πρώτη εμπειρία με τον Χαρίτο, δεν μπορεί κανείς να θεωρήσει ότι πήγε και τόσο πρίμα…
Εκείνο, βέβαια, που πάει κάτι παραπάνω από πετώντας είναι η πεποίθηση ουκ ολίγων ψηφοφόρων και συμπαθούντων του ΣΥΡΙΖΑ ότι ο Κασσελάκης μπορεί να νικήσει τον Κυριάκο. Και έχει σημασία αυτό, έχει μεγάλη σημασία, μιας και ο Μητσοτάκης κερδίζει εκλογές αράδα και με τους συμμάχους του στην επιχειρηματική κοινότητα εξακολουθεί να αγαπιέται σφόδρα. Ποιος θα τον πάει κόντρα, λοιπόν;
Ο Τζουμάκας, ξεχάστε το.
Ο Παππάς, καλά να είναι ο άνθρωπος, μεγάλη συμπάθεια του έχω, αλλά αποκλείεται.
Ο Τσακαλώτος, δεν είναι γι’ αυτή τη δουλειά και δεν μπορεί να συσπειρώσει ευρύτερα ακροατήρια.
Η Αχτσιόγλου μπορεί, αλλά έχει ακόμη πολλά καρβέλια να φάει σε επίπεδο ανθρώπινης επικοινωνίας. Δεν αρκεί να λες όλα τα σωστά πράγματα και να κάνεις όλες τις σωστές κινήσεις, πρέπει να σε αισθάνεται ο άλλος, πρέπει να σε αισθάνεται η άλλη και για δικό τους παιδί. Με εντατικό φροντιστήριο (που είσαι ρε Σταν όταν σε χρειαζόμαστε;), κάτι παίζει να γίνει και να φτάσει εκεί όπου…
Εκεί όπου είναι ήδη ο Κασσελάκης λόγω φυσικού ταλέντου. Τι να κάνουμε ρε φίλε, μερικά τα πράγματα τα δίνει με τη σέσουλα ο Θεός και μερικά τα δίνει σπυρί σπυρί. Στην περίπτωση του Στέφανου, μιλάμε για έναν τύπο που ξεχειλίζει από προσωπική γοητεία και, μέγιστο προσόν για πολιτικό, σου δίνει την εντύπωση ότι αυτά που λέει τα πιστεύει. Χώρια το χαμόγελό του, που μοιάζει με ολόφωτη πανσέληνο, ενώ των υπολοίπων υποψηφίων τα μειδιάματα θυμίζουν στην καλύτερη περίπτωση μισοφέγγαρα!
Χρήστος Ξανθάκης
