«Τo δώρο του Κασσελάκη στον ΣΥΡΙΖΑ». Αυτός είναι ο τίτλος του κειμένου που υπογράφει ο Χρήστος Ξανθάκης στο Newpost, που επισημαίνει ότι ο Κασσελάκης είναι «ένας φρέσκος υποψήφιος είναι, με τις δικές του ιδέες, που θα κριθεί σιμά κοντά όχι από το κοινό των σόσιαλ αλλά από τον κόσμο που θα κάνει τον κόπο να πάει ως τις κάλπες».
Γράφει λοιπόν ο Ξανθάκης στο Newpost:
Είμαι στον οδοντίατρό μου τον Δημητράκη για έναν φρονιμίτη που με τσουκανάει, κάνει αυτός τη δουλειά του, κάνω εγώ υπομονή, κάνουμε κάποια στιγμή διάλειμμα. Μου πιάνει την κουβέντα ο Δημητράκης που είναι Συριζαίος σπλήνα κι έχει γράψει τα χιλιόμετρά του δεκαετίες ολόκληρες στην Αριστερά.
- «Ρε αλητήριε Ξανθάκη, στηρίζεις Κασσελάκη τώρα;», με ρωτάει.
«Μητσάρα», του απαντάω, «πρώτον ως δημοσιογράφος δεν επιτρέπεται να στηρίζω κανέναν. Δεύτερον, μήπως ήταν ψέματα όσα έχω γράψει κι έχω πει ως τώρα; Για πες δηλαδή, δεν κοιμόσαντε στον ΣΥΡΙΖΑ πριν σκάσει μύτη ο Κασσελάκης και δεν ξυπνήσανε ύστερα; Και οι άλλοι οι υποψήφιοι, από τότε που εμφανίστηκε ο Στέφανος, δεν βάζουν ξαφνικά τα δυνατά τους ενώ προηγουμένως ήταν τα ζώα μου αργά;»
Το σκέφτεται ο Δημητράκης.
Το σκέφτεται και απαντάει από καρδίας:
- «Εδώ που τα λέμε, ένα δίκιο το έχεις ρεπόρτερ. Σκέψου εμένα δηλαδή. Πήγα στο Διαρκές Συνέδριο, φανατισμένος με Τσακαλώτο και βγαίνει η Αχτσιόγλου και κάνει την ομιλία της ζωής της, αμέσως με κέρδισε. Αυτήν θα ψηφίσω τώρα!»
«Και ποιος τη ζόρισε την Έφη, να τα δώσει όλα;», τον τσιγκλάω εγώ.
«Σκάσε», μου λέει, «έχουμε και δουλειά να κάνουμε. Πίσω στο δόντι»!
Τι να κάνω κι εγώ το βούλωσα, δεν είναι να παίζεις με τα νεύρα του οδοντιάτρου σου όταν κραδαίνει τον τροχό. Μούγκα στη στρούγκα!
Αλλά εδώ που είμαστε μεταξύ μας, μπορώ να το συνεχίσω λίγο το στόρι. Και να πούμε μερικές αλήθειες ακόμη, δίχως να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας:
Συγγνώμη τώρα, υπήρξε ποτέ στη νεότερη ιστορία της Αριστεράς πιο βαθιά ντάγκλα από εκείνη των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ προτού εμφανισθεί ο Κασσελάκης;
Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά, πάρ’ και το βλογημένο, ήσαντε.
Ως την Άγκυρα ακουγόσαντε τα ροχαλητά, έτρεχε αλαφιασμένη η Εμινέ ν’ αγοράσει ωτασπίδες στον Ταγίπ.
Ούτε καν πλευρό δεν αλλάζανε, τάβλα όλη μέρα, σαν τον Βλαδίμηρο στο Μαυσωλείο.
Κι όταν ξυπνάγανε επιτέλους (πρέπει να πας και προς νερού σου κάποια στιγμή…), ασχολιόσαντε με το αγαπημένο τους σπορ:
Πετάγανε τάπες σε βαρέλια, όπως στη διαφήμιση του Jack Daniels!
Αφού τον είχανε δεμένο τον γάιδαρο, no problem. Ξέρανε το άτομο που θα κέρδιζε την προεδρία, είχανε μοιράσει και τα οφίκια της επόμενης μέρας, όλα στη θέση τους, όλα μετρημένα και ζυγισμένα και ετοιμαζόσαντε για μια τετραετία ώριμου φρούτου, που θα πάει, κάποια στιγμή θα πέσει ο καταραμένος ο Κυριάκος.
Μόνο ο Φάμελλος έτρεχε απ’ το πρωί ως το βράδυ, να κάνει δυνατά τα αδύνατα και να δίνει κομματική παρουσία όπου υπήρχε πρόβλημα και ζήτημα. Σαν εκείνο το διαβολίνι από τους X-Men, που τη μία στιγμή είναι εδώ και την επόμενη βαράει ένα εξαφανιζόλ και τον βρίσκεις δυο πόλεις παραπέρα. Έτσι όμως, μόνο τα προσχήματα σώζεις, δεν προκόβεις. Μη σου πω, απλώς καθυστερείς την καταστροφή…
Και ήρθε ο Κασσελάκης και άναψε φυτίλια σε όλους και όλες.
Είναι ο Μεσσίας; Όχι, δεν είναι!
Έχει το αλάθητο; Όχι, δεν το έχει!
Τα ξέρει όλα; Όχι, δεν τα ξέρει!
Πρόκειται για τον νέο Τσίπρα; Χαλαρώστε λίγο παιδιά, σας παρακαλώ χαλαρώστε!
Ένας φρέσκος υποψήφιος είναι, με τις δικές του ιδέες, που θα κριθεί σιμά κοντά όχι από το κοινό των σόσιαλ αλλά από τον κόσμο που θα κάνει τον κόπο να πάει ως τις κάλπες. Κάτι παραπάνω, σαν να λέμε, από ένα απλό κλικ κι όξω απ’ την πόρτα.
Ως τότε, μπορεί κι αυτός και οι λοιποί Συριζαίοι, επιφανείς και μη, να χαρούν το δώρο του στο κόμμα:
Ότι τους ξύπνησε και τους ενεργοποίησε και τους τσίτωσε και τους έβαλε στο τούρμπο!
Λίγο δεν το λες, ιδίως για την Αριστερά που μεγαλουργεί μόνο σε φάση βρασμού.
Προς γνώση και συμμόρφωση…