Η Νόρα Ράλλη καταθέτει τρεις δημοσιογραφικούς προβληματισμούς στο 2020mag:
Σήμερα Κυριακή 17/09/2023 είναι οι πρώτες εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ για να την ανάδειξη του Προέδρου του κόμματος. Του αρχηγού δηλαδή… Και μόνο που γράφω κάτι τέτοιο, κάπως μού φαίνεται. Ο Τσίπρας δεν είναι υποψήφιος. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν ηγείται πλέον του ΣΥΡΙΖΑ. Υποψήφιοι είναι άλλοι: πρώην υπουργοί της κυβέρνησής του, εξαιρετικά δουλευταράδες που πέτυχαν πολλά (κι ας κάνουμε όση κριτική θέλουμε), ένας Τζουμάκας με ιστορία στο χώρο και ένας Κασσελάκης που ήρθε από το πουθενά, άξαφνα και τάραξε τα νερά σε δεξιά κι αριστερά…
… Αυτή θα μπορούσε να είναι μία ενδιαφέρουσα περιγραφή του σχήματος των υποψηφίων από ένα 25χρονο παιδί που κάτι ψιλοξέρει από πολιτική, προς ένα συνομήλικό του. Δεν θα την έλεγες και λάθος. Αχτσιόγλου, Τσακαλώτο και Παππά μπορεί κάλλιστα να τους ξέρει και ένα 25χρονο, καθώς κάτι έζησε από τις αποφάσεις και την κυβερνητική παρουσία τους. Τον Τζουμάκα δύσκολο να τον γνωρίζει (παλιό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, με πολιτική διαδρομή μεγάλη αλλά ως «μεγάλη» φτάνει πίσω στο παρελθόν σε σημείο ικανό ώστε να μην «αναγνωρίζεται» άμεσα από τις νεότερες γενιές). Όσο για τον άλλο Στέφανο, τον Κασσελάκη, σίγουρα τον έχουν δει σε ένα από τα δεκάδες βιντεάκια που έχει αναρτήσει και ακόμη κι αν δεν ξέρουν ποιος ακριβώς είναι και τι ακριβώς πρεσβεύει, ξέρουν τη φάτσα του και ίσως -ίσως λέω- να έχουν πιάσει και κάτι από τη συζήτηση που έχει ξεκινήσει γύρω απ’ τ’ όνομά του.
Αλλά από ποιους έχει ανοίξει αυτή η συζήτηση; Και κυρίως, γιατί; Αυτό είναι και που μας ενδιαφέρει δημοσιογραφικά.
-----
Ανήμερα των πρώτων εκλογών για ανάδειξη Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και μία εβδομάδα πριν τις δεύτερες, φυσικά δεν θα πάρουμε θέση ως προς τις «προτιμήσεις» ή τις «κρίσεις», πόσο μάλλον τις «επικρίσεις». Θα θέσουμε όμως επί χάρτου (έστω και ψηφιακού) κάποιους προβληματισμούς. Που όλοι καταλήγουν στο ίδιο ερώτημα:
Το 2020, όταν ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθούσε (για μία ακόμη φορά) να θωρακίσει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εξαιτίας των διαφορετικών τάσεων στο εσωτερικό του και το συγκεχυμένο μήνυμα που έβγαινε προς τα έξω αντί μιας συνεκτικής κομματικής γραμμής, είχε αφήσει να περάσει το μήνυμα προς την κυβέρνηση: «Θα λογαριαστούμε μετά». Τώρα, τρία χρόνια μετά, με τον ΣΥΡΙΖΑ και πάλι ως αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά αποδυναμωμένο πλέον πολιτικά, με τον Αλέξη Τσίπρα μη Πρόεδρό του, ενώπιον των πιο καταστροφικών για το παρόν και το μέλλον της χώρας εκατό ημερών μιας απολύτως εγκληματικής κυβερνητικής πολιτικής και μπροστά στην αναζήτηση της ίδιας του της ταυτότητας εν τέλει (γιατί περί αυτού πρόκειται - ας το παραδεχτούμε), γιατί και πάλι ακούω μες τ’ αφτιά μου (κι ας μην το λέει κανείς τους φωναχτά) αυτό το «θα λογαριαστούμε μετά»; Όχι προς την κυβέρνηση της ΝΔ, όμως, αλλά από το ένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ προς το άλλο;
Προβληματισμός 1ος:
Η υποψήφια πολιτική αρχηγός ΣΥΡΙΖΑ, Έφη Αχτσιόγλου, έδωσε πριν από λίγες εβδομάδες μία συνέντευξη στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» και τον δημοσιογράφο Δημήτρη Δανίκα. Ως εδώ, όλα (περίπου) καλά. Είχε κάθε δικαίωμα; Ναι. Μπορούσε; Ναι. Ηξερε πού έδινε συνέντευξη; Ηξερε πως δεν υπάρχει ούτε ένα κείμενο του συγκεκριμένου δημοσιογράφου που να μην φέρει ξεκάθαρα σεξιστικά χαρακτηριστικά; Ελπίζω να το ήξερε. Το σίγουρο είναι πως είδε τη συνέντευξη σαν βγήκε. Κι εκεί, στον πρόλογό της, διαβάζουμε: «Πώς θα το αποδείξει (σ.σ. το αν ένας υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ έχει ηγετικές αρετές); Μόνο αν υιοθετήσει το μοντέλο της Μάργκαρετ Θάτσερ. Μόνο αν επιβληθεί. Μόνο αν εξαφανίσει “ανορθογραφίες” και άλλες τοξικές συμπεριφορές. Μόνο αν πορευτεί μαζί με το Κέντρο. Και μόνο αν προτείνει συγκεκριμένες, εφικτές λύσεις. Θα το κάνει; Από κοντά η κομψότητά της παραπέμπει σε μοντέλο επιπέδου Prada. Από πάνω της ούτε μισό, παραπανίσιο, γραμμάριο βάρους. Είναι vegan. Φανατική. Και από μικρό κοριτσάκι είχε προπονηθεί ως χορεύτρια κλασικού και σύγχρονου μπαλέτου. Μέχρι τα 25.
Η Αχτσιόγλου, το ακριβώς αντίθετο μοντέλο του Αλέξη Τσίπρα. Δηλαδή αριστούχος σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες. Από το νηπιαγωγείο μέχρι το διδακτορικό. Δηλαδή εργασιομανής σε σημείο λιποθυμίας. Δηλαδή των κανόνων και της αυστηρότητας. Δηλαδή απαιτητική.
Είναι μόλις 38 Μαΐων, αλλά από κοντά, σας βεβαιώ, μοιάζει με κορίτσι που σε κάποια χρόνια θα δρασκελίσει το κατώφλι των τριάντα. Τέσσερα πράγματα συγκράτησα απ’ αυτή τη συνάντηση, όπου κατέφτασε στην ώρα της, άνευ συνοδείας προσωπικού φρουρού καθώς και συνεργάτη επί του Τύπου. Μόνη. Καλοντυμένη και λιτή. Τόσο λιτή και τόσο εγκρατής που επί μία ώρα το μόνο πράγμα που έβαλε στον οργανισμό της ήταν ένα ποτήρι νερό».
Επίτηδες άφησα τα δικά του λόγια. Λόγια έμπλεα σεξισμού και μιας προσπάθειας (έμμεσης;) προσβολής όχι μόνο προς την ίδια την Έφη Αχτσιόγλου - που δεν έδωσε συνέντευξη ως μοντέλο. Ούτε ως μπαλαρίνα. Ούτε ως νερορουφήχτρα. Αλλά ως πολιτικός και υποψήφια Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Και η προσπάθεια προσβολής δεν ήταν μόνο προς τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα, αλλά και προς όλες τις γυναίκες, καθώς έγινε χρήση δεκάδων στερεοτύπων πατριαρχικής ματιάς. Αυτό είναι ευθύνη του Δανίκα.
Πάμε στο ερώτημα: η κ. Αχτσιόγλου, με την πορεία που έχει, τη δυναμική και την αισθητική της (πολιτική και κοινωνική), γιατί δεν «σχολίασε» με κάποιον τρόπο τα παραπάνω; Γιατί δεν πήρε δημόσια θέση; Αν όχι για την ίδια, για εμάς τις υπόλοιπες. Ισως και για τον ίδιο τον πρώην Πρόεδρό της. Εβγαλε ανακοίνωση; Σχολίασε με διαρροές, έμμεσα ή άμεσα; Όχι. Θα ήταν υπέρ της και υπέρ της Αριστεράς ακόμη αν το θέλετε (γιατί οι αξίες που καταπατά ο Δανίκας είναι αυτές για τις οποίες αγωνίζεται ανέκαθεν η Αριστερά); Ξεκάθαρα.
Προβληματισμός 2ος:
Ο Στέφανος Κασσελάκης πήγε στη Μακρόνησο. Για δικούς του λόγους. Κάποιους από αυτούς τους εξέθεσε δημόσια σε ένα μικρό βιντεάκι που ανάρτησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ε, ποιος είδε τον «θεό της Αριστεράς» (θεός και αριστερά μπορούν να σταθούν στην ίδια πρόταση; Βρε μπας και μπορούν πλέον;) και δεν τον φοβήθηκε!
Δεν θ’ αναλύσω εδώ το θέμα αυτό, γιατί δεν είναι αυτό το θέμα μου. Θα πω μονάχα πως η Μακρόνησος δεν ανήκει σε κανέναν. Πως «Αριστερά» και «ιδιοκτησία» δεν είναι δύο λέξεις που μπορούν να σταθούν η μία δίπλα στην άλλη. Οσο «ανήκει» και «δεν ανήκει» η Μακρόνησος, οι εφιάλτες και το μεγαλείο κάθε σπιθαμής του ξερού της τόπου στον κάθε Κασσελάκη, άλλο τόσο «ανήκει» και «δεν ανήκει» και σε μένα, σε σένα και στη γάτα σου μαζί. Προς (ν)ώρας, μένω μόνο σε αυτό.
Και βγαίνει ο έτερος υποψήφιος Ευκλείδης Τσακαλώτος και μιλώντας στην ΕΡΤ (όχι σε φίλους - στην ΕΡΤ) χαρακτήρισε «μεγάλο λάθος το βίντεο του Στέφανου Κασσελάκη από τη Μακρόνησο», τονίζοντας πως «δείχνει έλλειψη γνώσης της Ιστορίας και της Αριστεράς, δείχνει έλλειψη συναισθηματικής νοημοσύνης». Για να συνεχίσει και να κορυφώσει, ζητώντας «συγγνώμη εκ μέρους όλου του ΣΥΡΙΖΑ».
Πάλι ιδιοκτησία; Σε ποιον «ανήκει» όλος ο ΣΥΡΙΖΑ ώστε να μπορεί ο κ. Τσακαλώτος να ζητάει «συγγνώμη» εκ μέρους του; Ποιος μπορεί στο κάτω κάτω της γραφής να ζητήσει «συγγνώμη» εκ μέρους ΟΛΟΥ του ΣΥΡΙΖΑ; Ποια είναι η διαφορά πολιτικής στάσης του κ. Τσακαλώτου σε σχέση με αυτή του κ. Κασσελάκη που κατηγορεί, αφού κάνει ακριβώς το ίδιο; Εργαλειοποιεί και ο ίδιος; Εμφανίζεται ως ιδιοκτήτης; Ναι. Οπότε;
Προφανώς μέλη και στελέχη αλλά και ψηφοφόροι του κόμματος θορυβήθηκαν από αυτή τη δήλωση και αυτό φάνηκε στη δημόσια σφαίρα. Ισως και γι’ αυτό, ο κ. Τσακαλώτος, λίγες μέρες μετά, βγήκε και πάλι (στο OPEN αυτή τη φορά) και είπε πως «Ίσως (σ.σ. ίσως!) ήταν λάθος που είπα συγγνώμη για όλο το κόμμα. Ίσως (σ.σ ίσως!) δεν έπρεπε να το πω αυτό»… ασχολίαστο.
Προβληματισμός 3ος:
Ο Νίκος Μωραΐτης, μη στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, είναι (στιχουργός αλλά και) συντάκτης, πολύ γνωστός για τις απόψεις του και την επιδραστική δυναμική τους. Και έγραψε για τον Δραγασάκη, ως απάντηση σε μία ανάρτηση του τελευταίου, χρησιμοποιώντας στίχους από το τραγούδι «Τα γερόντια» του Γκάτσου.
Η «απάντηση» στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ ήταν άμεση: 99 υπογραφές μαζεύτηκαν από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ των οποίων μεταξύ των οποίων ο Αλέξης Χαρίτσης, αλλά και ο διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Αλέξη Τσίπρα, Μιχάλης Καλογήρου. Το κείμενο των υπογραφών δημοσιεύτηκε στην «Αυγή»: «Δεν αποτελεί όμως ανανέωση με κανέναν τρόπο ο ηλικιακός ρατσισμός και η χυδαιότητα που εκπέμπεται σε βάρος συντρόφων μας, όπως ο σ. Γιάννης Δραγασάκης, ούτε δικαιολογείται από οποιαδήποτε πολιτική διαφωνία. Η κριτική, στο βαθμό που η πολιτική ανήκει στη δημόσια σφαίρα, είναι πάντοτε ελεύθερη, ακόμα και όταν είναι σκληρή ή άδικη. Η στοχοποίηση όμως στελεχών και μελών του κόμματος με ανοίκειες προσωπικές επιθέσεις δεν έχει καμία θέση στο κόμμα μας».
Προφανώς δεν συναινούμε ούτε εμείς σε κανενός είδους ρατσισμό. Αλλά, να ρωτήσω: γιατί δύο μέτρα και δύο σταθμά εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ;
Όταν βγήκε ο Δανίκας (πάλι) και έγραψε κείμενο για τον Στέφανο Κασσελάκη με τον κατάπτυστο τίτλο «Η Barbie του ΣΥΡΙΖΑ», εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν « Παρασκευούλα»;
Γιατί θα πρέπει να ενδιαφέρει το ΣΥΡΙΖΑ ποιος είναι ο Μωραΐτης, ποιος είναι ο Κασσελάκης, ποιος ο Δραγασάκης και ποιος ο Δανίκας; Όποιοι κι αν ήταν/είναι,το ΜΟΝΟ ζήτημα και μάλιστα εξαιρετικά σημαντικό είναι τι γράφει/λέει κάποιος και τι αυτό δηλώνει. Και φυσικά ποια θέση παίρνεις εσύ απέναντι σε αυτό. Απ’ όπου κι αν προέρχεται, σε όποιον κι αν απευθύνεται. Αυτό, αν μιλάμε για την Αριστερά - η Δεξιά έχει δικούς της κώδικες και προστατεύει ωφελιμιστικά όσους θέλει και της κάνουν τη δουλειά για όσο της κάνουν τη δουλειά.
Αν δεχτούμε πως καλά και τρίκαλα έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ και κατήγγειλε (με τον τρόπο που επέλεξαν τα στελέχη του έστω) τον όποιο ηλικιακό ρατσισμό, την καταφανή ομοφοβία, ρατσισμό και βαθύ, στερεοτυπικό, αγνό, γνήσιο φασισμό που αναβλύζει χυδαία από το συγκεκριμένο κείμενο, κανείς δεν θα την καταδικάσει;
Ποια είναι η «δεξαμενή» ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ; Για ποιες κοινωνικές ομάδες μάχεται; Ποιους εκπροσωπεί και, πολύ περισσότερο, ποιες αξίες; Πώς το δείχνει αυτό; Πώς βγαίνει αυτό προς τα έξω;
Που δεν άκουγα τίποτε άλλο μετά την ήττα των πρόσφατων εκλογών παρά για «ενδοσκόπηση» και «προβληματισμό» και «επανεκκίνηση»… Ρε πάμε καλά; Σε ποιο κομματικό/προσωπικό/ναρκισσιστικό/αβυσσαλέο και καταστρεπτικό βωμό καταθέτουμε ο,τιδήποτε κι αν συνυπάρχει από καταβολής Αριστεράς; Επειδή τι, όλα αυτά; Για το αρχηγιλίκι; Για το προεδριλίκι; Ετσι για την πλάκα; Για να περνάει «κάπως σοβαρά» η ώρα; Επιλεκτική αντίδραση - γιατί; Πού να πάει το μυαλό μας; Πού να μην πάει; Και ρωτάω σοβαρά.
Αυτοί είναι τρεις προβληματισμοί. Δημοσιογραφικοί. Δεν έχουν να κάνουν με θέση απέναντι σε πρόσωπα, ούτε με προτιμήσεις. Δεν έχουν να κάνουν καν με πρόσωπα. Αλλά με τον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά που λέει πως εκπροσωπεί και θέλει να εκπροσωπεί. Αν το θες, ούτε καν με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ως έναν πυλώνα αναχωματικό απέναντι στην εγκληματική πολιτική μιας χυδαίας κυβέρνησης, που κατάφερε να πάρει αυτοδυναμία, μέσα σε μια «σκοτεινή» Βουλή.
ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να πρεσβεύουμε απόψεις και να στηρίζουμε δράσεις υπέρ όλης της κοινωνίας, κατηγορώντας και πολεμώντας (ναι, πόλεμος είναι πλέον) όσους την καταστρέφουν, κάνοντας ό,τι ακριβώς και εκείνοι κατ’ ουσίαν, απλά βαφτίζοντάς το «αριστερή πλευρά». Γιατί και η μη αντίδραση συνιστά θέση και στάση. Γιατί οι δικαιολογίες τελείωσαν. Όπως τελειώνουν κάθε μέρα (κάθε όμως!) και ζωές.
… Αυτή θα μπορούσε να είναι μία ενδιαφέρουσα περιγραφή του σχήματος των υποψηφίων από ένα 25χρονο παιδί που κάτι ψιλοξέρει από πολιτική, προς ένα συνομήλικό του. Δεν θα την έλεγες και λάθος. Αχτσιόγλου, Τσακαλώτο και Παππά μπορεί κάλλιστα να τους ξέρει και ένα 25χρονο, καθώς κάτι έζησε από τις αποφάσεις και την κυβερνητική παρουσία τους. Τον Τζουμάκα δύσκολο να τον γνωρίζει (παλιό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, με πολιτική διαδρομή μεγάλη αλλά ως «μεγάλη» φτάνει πίσω στο παρελθόν σε σημείο ικανό ώστε να μην «αναγνωρίζεται» άμεσα από τις νεότερες γενιές). Όσο για τον άλλο Στέφανο, τον Κασσελάκη, σίγουρα τον έχουν δει σε ένα από τα δεκάδες βιντεάκια που έχει αναρτήσει και ακόμη κι αν δεν ξέρουν ποιος ακριβώς είναι και τι ακριβώς πρεσβεύει, ξέρουν τη φάτσα του και ίσως -ίσως λέω- να έχουν πιάσει και κάτι από τη συζήτηση που έχει ξεκινήσει γύρω απ’ τ’ όνομά του.
Αλλά από ποιους έχει ανοίξει αυτή η συζήτηση; Και κυρίως, γιατί; Αυτό είναι και που μας ενδιαφέρει δημοσιογραφικά.
-----
Ανήμερα των πρώτων εκλογών για ανάδειξη Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και μία εβδομάδα πριν τις δεύτερες, φυσικά δεν θα πάρουμε θέση ως προς τις «προτιμήσεις» ή τις «κρίσεις», πόσο μάλλον τις «επικρίσεις». Θα θέσουμε όμως επί χάρτου (έστω και ψηφιακού) κάποιους προβληματισμούς. Που όλοι καταλήγουν στο ίδιο ερώτημα:
Το 2020, όταν ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθούσε (για μία ακόμη φορά) να θωρακίσει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εξαιτίας των διαφορετικών τάσεων στο εσωτερικό του και το συγκεχυμένο μήνυμα που έβγαινε προς τα έξω αντί μιας συνεκτικής κομματικής γραμμής, είχε αφήσει να περάσει το μήνυμα προς την κυβέρνηση: «Θα λογαριαστούμε μετά». Τώρα, τρία χρόνια μετά, με τον ΣΥΡΙΖΑ και πάλι ως αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά αποδυναμωμένο πλέον πολιτικά, με τον Αλέξη Τσίπρα μη Πρόεδρό του, ενώπιον των πιο καταστροφικών για το παρόν και το μέλλον της χώρας εκατό ημερών μιας απολύτως εγκληματικής κυβερνητικής πολιτικής και μπροστά στην αναζήτηση της ίδιας του της ταυτότητας εν τέλει (γιατί περί αυτού πρόκειται - ας το παραδεχτούμε), γιατί και πάλι ακούω μες τ’ αφτιά μου (κι ας μην το λέει κανείς τους φωναχτά) αυτό το «θα λογαριαστούμε μετά»; Όχι προς την κυβέρνηση της ΝΔ, όμως, αλλά από το ένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ προς το άλλο;
Προβληματισμός 1ος:
Η υποψήφια πολιτική αρχηγός ΣΥΡΙΖΑ, Έφη Αχτσιόγλου, έδωσε πριν από λίγες εβδομάδες μία συνέντευξη στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» και τον δημοσιογράφο Δημήτρη Δανίκα. Ως εδώ, όλα (περίπου) καλά. Είχε κάθε δικαίωμα; Ναι. Μπορούσε; Ναι. Ηξερε πού έδινε συνέντευξη; Ηξερε πως δεν υπάρχει ούτε ένα κείμενο του συγκεκριμένου δημοσιογράφου που να μην φέρει ξεκάθαρα σεξιστικά χαρακτηριστικά; Ελπίζω να το ήξερε. Το σίγουρο είναι πως είδε τη συνέντευξη σαν βγήκε. Κι εκεί, στον πρόλογό της, διαβάζουμε: «Πώς θα το αποδείξει (σ.σ. το αν ένας υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ έχει ηγετικές αρετές); Μόνο αν υιοθετήσει το μοντέλο της Μάργκαρετ Θάτσερ. Μόνο αν επιβληθεί. Μόνο αν εξαφανίσει “ανορθογραφίες” και άλλες τοξικές συμπεριφορές. Μόνο αν πορευτεί μαζί με το Κέντρο. Και μόνο αν προτείνει συγκεκριμένες, εφικτές λύσεις. Θα το κάνει; Από κοντά η κομψότητά της παραπέμπει σε μοντέλο επιπέδου Prada. Από πάνω της ούτε μισό, παραπανίσιο, γραμμάριο βάρους. Είναι vegan. Φανατική. Και από μικρό κοριτσάκι είχε προπονηθεί ως χορεύτρια κλασικού και σύγχρονου μπαλέτου. Μέχρι τα 25.
Η Αχτσιόγλου, το ακριβώς αντίθετο μοντέλο του Αλέξη Τσίπρα. Δηλαδή αριστούχος σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες. Από το νηπιαγωγείο μέχρι το διδακτορικό. Δηλαδή εργασιομανής σε σημείο λιποθυμίας. Δηλαδή των κανόνων και της αυστηρότητας. Δηλαδή απαιτητική.
Είναι μόλις 38 Μαΐων, αλλά από κοντά, σας βεβαιώ, μοιάζει με κορίτσι που σε κάποια χρόνια θα δρασκελίσει το κατώφλι των τριάντα. Τέσσερα πράγματα συγκράτησα απ’ αυτή τη συνάντηση, όπου κατέφτασε στην ώρα της, άνευ συνοδείας προσωπικού φρουρού καθώς και συνεργάτη επί του Τύπου. Μόνη. Καλοντυμένη και λιτή. Τόσο λιτή και τόσο εγκρατής που επί μία ώρα το μόνο πράγμα που έβαλε στον οργανισμό της ήταν ένα ποτήρι νερό».
Επίτηδες άφησα τα δικά του λόγια. Λόγια έμπλεα σεξισμού και μιας προσπάθειας (έμμεσης;) προσβολής όχι μόνο προς την ίδια την Έφη Αχτσιόγλου - που δεν έδωσε συνέντευξη ως μοντέλο. Ούτε ως μπαλαρίνα. Ούτε ως νερορουφήχτρα. Αλλά ως πολιτικός και υποψήφια Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Και η προσπάθεια προσβολής δεν ήταν μόνο προς τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα, αλλά και προς όλες τις γυναίκες, καθώς έγινε χρήση δεκάδων στερεοτύπων πατριαρχικής ματιάς. Αυτό είναι ευθύνη του Δανίκα.
Πάμε στο ερώτημα: η κ. Αχτσιόγλου, με την πορεία που έχει, τη δυναμική και την αισθητική της (πολιτική και κοινωνική), γιατί δεν «σχολίασε» με κάποιον τρόπο τα παραπάνω; Γιατί δεν πήρε δημόσια θέση; Αν όχι για την ίδια, για εμάς τις υπόλοιπες. Ισως και για τον ίδιο τον πρώην Πρόεδρό της. Εβγαλε ανακοίνωση; Σχολίασε με διαρροές, έμμεσα ή άμεσα; Όχι. Θα ήταν υπέρ της και υπέρ της Αριστεράς ακόμη αν το θέλετε (γιατί οι αξίες που καταπατά ο Δανίκας είναι αυτές για τις οποίες αγωνίζεται ανέκαθεν η Αριστερά); Ξεκάθαρα.
Προβληματισμός 2ος:
Ο Στέφανος Κασσελάκης πήγε στη Μακρόνησο. Για δικούς του λόγους. Κάποιους από αυτούς τους εξέθεσε δημόσια σε ένα μικρό βιντεάκι που ανάρτησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ε, ποιος είδε τον «θεό της Αριστεράς» (θεός και αριστερά μπορούν να σταθούν στην ίδια πρόταση; Βρε μπας και μπορούν πλέον;) και δεν τον φοβήθηκε!
Δεν θ’ αναλύσω εδώ το θέμα αυτό, γιατί δεν είναι αυτό το θέμα μου. Θα πω μονάχα πως η Μακρόνησος δεν ανήκει σε κανέναν. Πως «Αριστερά» και «ιδιοκτησία» δεν είναι δύο λέξεις που μπορούν να σταθούν η μία δίπλα στην άλλη. Οσο «ανήκει» και «δεν ανήκει» η Μακρόνησος, οι εφιάλτες και το μεγαλείο κάθε σπιθαμής του ξερού της τόπου στον κάθε Κασσελάκη, άλλο τόσο «ανήκει» και «δεν ανήκει» και σε μένα, σε σένα και στη γάτα σου μαζί. Προς (ν)ώρας, μένω μόνο σε αυτό.
Και βγαίνει ο έτερος υποψήφιος Ευκλείδης Τσακαλώτος και μιλώντας στην ΕΡΤ (όχι σε φίλους - στην ΕΡΤ) χαρακτήρισε «μεγάλο λάθος το βίντεο του Στέφανου Κασσελάκη από τη Μακρόνησο», τονίζοντας πως «δείχνει έλλειψη γνώσης της Ιστορίας και της Αριστεράς, δείχνει έλλειψη συναισθηματικής νοημοσύνης». Για να συνεχίσει και να κορυφώσει, ζητώντας «συγγνώμη εκ μέρους όλου του ΣΥΡΙΖΑ».
Πάλι ιδιοκτησία; Σε ποιον «ανήκει» όλος ο ΣΥΡΙΖΑ ώστε να μπορεί ο κ. Τσακαλώτος να ζητάει «συγγνώμη» εκ μέρους του; Ποιος μπορεί στο κάτω κάτω της γραφής να ζητήσει «συγγνώμη» εκ μέρους ΟΛΟΥ του ΣΥΡΙΖΑ; Ποια είναι η διαφορά πολιτικής στάσης του κ. Τσακαλώτου σε σχέση με αυτή του κ. Κασσελάκη που κατηγορεί, αφού κάνει ακριβώς το ίδιο; Εργαλειοποιεί και ο ίδιος; Εμφανίζεται ως ιδιοκτήτης; Ναι. Οπότε;
Προφανώς μέλη και στελέχη αλλά και ψηφοφόροι του κόμματος θορυβήθηκαν από αυτή τη δήλωση και αυτό φάνηκε στη δημόσια σφαίρα. Ισως και γι’ αυτό, ο κ. Τσακαλώτος, λίγες μέρες μετά, βγήκε και πάλι (στο OPEN αυτή τη φορά) και είπε πως «Ίσως (σ.σ. ίσως!) ήταν λάθος που είπα συγγνώμη για όλο το κόμμα. Ίσως (σ.σ ίσως!) δεν έπρεπε να το πω αυτό»… ασχολίαστο.
Προβληματισμός 3ος:
Ο Νίκος Μωραΐτης, μη στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, είναι (στιχουργός αλλά και) συντάκτης, πολύ γνωστός για τις απόψεις του και την επιδραστική δυναμική τους. Και έγραψε για τον Δραγασάκη, ως απάντηση σε μία ανάρτηση του τελευταίου, χρησιμοποιώντας στίχους από το τραγούδι «Τα γερόντια» του Γκάτσου.
Η «απάντηση» στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ ήταν άμεση: 99 υπογραφές μαζεύτηκαν από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ των οποίων μεταξύ των οποίων ο Αλέξης Χαρίτσης, αλλά και ο διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Αλέξη Τσίπρα, Μιχάλης Καλογήρου. Το κείμενο των υπογραφών δημοσιεύτηκε στην «Αυγή»: «Δεν αποτελεί όμως ανανέωση με κανέναν τρόπο ο ηλικιακός ρατσισμός και η χυδαιότητα που εκπέμπεται σε βάρος συντρόφων μας, όπως ο σ. Γιάννης Δραγασάκης, ούτε δικαιολογείται από οποιαδήποτε πολιτική διαφωνία. Η κριτική, στο βαθμό που η πολιτική ανήκει στη δημόσια σφαίρα, είναι πάντοτε ελεύθερη, ακόμα και όταν είναι σκληρή ή άδικη. Η στοχοποίηση όμως στελεχών και μελών του κόμματος με ανοίκειες προσωπικές επιθέσεις δεν έχει καμία θέση στο κόμμα μας».
Προφανώς δεν συναινούμε ούτε εμείς σε κανενός είδους ρατσισμό. Αλλά, να ρωτήσω: γιατί δύο μέτρα και δύο σταθμά εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ;
Όταν βγήκε ο Δανίκας (πάλι) και έγραψε κείμενο για τον Στέφανο Κασσελάκη με τον κατάπτυστο τίτλο «Η Barbie του ΣΥΡΙΖΑ», εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν « Παρασκευούλα»;
Γιατί θα πρέπει να ενδιαφέρει το ΣΥΡΙΖΑ ποιος είναι ο Μωραΐτης, ποιος είναι ο Κασσελάκης, ποιος ο Δραγασάκης και ποιος ο Δανίκας; Όποιοι κι αν ήταν/είναι,το ΜΟΝΟ ζήτημα και μάλιστα εξαιρετικά σημαντικό είναι τι γράφει/λέει κάποιος και τι αυτό δηλώνει. Και φυσικά ποια θέση παίρνεις εσύ απέναντι σε αυτό. Απ’ όπου κι αν προέρχεται, σε όποιον κι αν απευθύνεται. Αυτό, αν μιλάμε για την Αριστερά - η Δεξιά έχει δικούς της κώδικες και προστατεύει ωφελιμιστικά όσους θέλει και της κάνουν τη δουλειά για όσο της κάνουν τη δουλειά.
Αν δεχτούμε πως καλά και τρίκαλα έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ και κατήγγειλε (με τον τρόπο που επέλεξαν τα στελέχη του έστω) τον όποιο ηλικιακό ρατσισμό, την καταφανή ομοφοβία, ρατσισμό και βαθύ, στερεοτυπικό, αγνό, γνήσιο φασισμό που αναβλύζει χυδαία από το συγκεκριμένο κείμενο, κανείς δεν θα την καταδικάσει;
Ποια είναι η «δεξαμενή» ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ; Για ποιες κοινωνικές ομάδες μάχεται; Ποιους εκπροσωπεί και, πολύ περισσότερο, ποιες αξίες; Πώς το δείχνει αυτό; Πώς βγαίνει αυτό προς τα έξω;
Που δεν άκουγα τίποτε άλλο μετά την ήττα των πρόσφατων εκλογών παρά για «ενδοσκόπηση» και «προβληματισμό» και «επανεκκίνηση»… Ρε πάμε καλά; Σε ποιο κομματικό/προσωπικό/ναρκισσιστικό/αβυσσαλέο και καταστρεπτικό βωμό καταθέτουμε ο,τιδήποτε κι αν συνυπάρχει από καταβολής Αριστεράς; Επειδή τι, όλα αυτά; Για το αρχηγιλίκι; Για το προεδριλίκι; Ετσι για την πλάκα; Για να περνάει «κάπως σοβαρά» η ώρα; Επιλεκτική αντίδραση - γιατί; Πού να πάει το μυαλό μας; Πού να μην πάει; Και ρωτάω σοβαρά.
Αυτοί είναι τρεις προβληματισμοί. Δημοσιογραφικοί. Δεν έχουν να κάνουν με θέση απέναντι σε πρόσωπα, ούτε με προτιμήσεις. Δεν έχουν να κάνουν καν με πρόσωπα. Αλλά με τον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά που λέει πως εκπροσωπεί και θέλει να εκπροσωπεί. Αν το θες, ούτε καν με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ως έναν πυλώνα αναχωματικό απέναντι στην εγκληματική πολιτική μιας χυδαίας κυβέρνησης, που κατάφερε να πάρει αυτοδυναμία, μέσα σε μια «σκοτεινή» Βουλή.
ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να πρεσβεύουμε απόψεις και να στηρίζουμε δράσεις υπέρ όλης της κοινωνίας, κατηγορώντας και πολεμώντας (ναι, πόλεμος είναι πλέον) όσους την καταστρέφουν, κάνοντας ό,τι ακριβώς και εκείνοι κατ’ ουσίαν, απλά βαφτίζοντάς το «αριστερή πλευρά». Γιατί και η μη αντίδραση συνιστά θέση και στάση. Γιατί οι δικαιολογίες τελείωσαν. Όπως τελειώνουν κάθε μέρα (κάθε όμως!) και ζωές.
