Τώρα που εν μέσω προεκλογικής περιόδου για τις αυτοδιοικητικές εκλογές ο δήμαρχος Αθηναίων Κώστας Μπακογιάννης επαναλειτουργεί το θέατρο του Λυκαβηττού με ένα πρόγραμμα «πολιτισμού και πίστας», όλοι λένε και γράφουν ότι το παλιό λατομείο που σιώπησε το 1919 πρωτοφιλοξένησε παραστάσεις το 1965, με τη γνωστή πρωτοβουλία της αείμνηστης Αννας Συνοδινού. Δεν είναι αλήθεια. Η 4η Αυγούστου έκανε για πρώτη φορά θέατρο το νταμάρι του δεύτερου πιο ψηλού λόφου της Αθήνας μετά τα Τουρκοβούνια. Το γνωρίζουν οι θεατρολόγοι μας, το αγνοεί, με ελάχιστες εξαιρέσεις, η πολτώδης διαδικτυακή επικράτεια.
«Εις τον λόφον του Λυκαβηττού, θέσις Νταμάρια». Παρουσιάστηκε ως ιδέα της «Λουλούς», της πρωτότοκης θυγατέρας του Ιωάννη Μεταξά, κατά κόσμον Λουκίας Μαντζούφα (1911-1995). Είναι άγνωστο ποιος της υπέδειξε τον χώρο. Εκείνη στρατολόγησε το Βασιλικό (Εθνικό) Θέατρο με διευθυντή Κρατικών Σκηνών τον πολιτικά αμοραλιστή αλλά ικανότατο Κωστή Μπαστιά. Στο παιχνίδι μπήκε ο καθεστωτικός υπουργός Διοικήσεως Πρωτευούσης Κωνσταντίνος Κοτζιάς, το όνομα του οποίου αναφέρουν σήμερα αρκετοί, με ελαφρά ιστορική συνείδηση, μιλώντας για την πλατεία Δημαρχείου στην Αθήνα. Ακολούθησε μια ομάδα επαγγελματιών του Βασιλικού Θεάτρου με επικεφαλής τον γερμανοσπουδαγμένο 28χρονο σκηνοθέτη Τάκη Μουζενίδη.
Στους άνδρες των Ταγμάτων Εργασίας που συμμετείχαν και στις φαλαγγίτισσες της Εθνικής Οργανώσεως Νέων, της περιβόητης ΕΟΝ –πάνω από 250 νέοι και νέες– η Λουλού απλώς έδωσε διαταγή. Ηταν επικεφαλής της Περιφερειακής Διοικήσεως Θηλέων Πρωτευούσης της ΕΟΝ, είχε το δικό της «παιχνίδι».
- απόσπασμα από κείμενο που υπογράφει ο Γιώργος Ι. Αλλαμανής στην ΕφΣυν (ολόκληρο ΕΔΩ)