Καταγραφή της καταστροφής, πριν το επικοινωνιακό μίξερ του Μαξίμου αναλάβει δράση
Εξαιρετικό το άρθρο-άποψη της Εφημερίδας των Συντακτών στο σημερινό της φύλλο σχετικά με τις πλημμύρες και τη διάλυση του κρατικού μηχανισμού. «Η συλλογική ευθύνη των πολιτών και των ενώσεών τους είναι σε αυτή τη φάση σωσίβιο στην πλημμυρίδα ψεύδους και ανικανότητας» γράφει χαρακτηριστικά η εφημερίδα. Διαβάστε το άρθρο της ΕφΣυν:
Η συλλογική ευθύνη των πολιτών
Οι φωνές απόγνωσης και οργής από τα πλημμυρισμένα χωριά της Θεσσαλίας και τους εγκλωβισμένους σε ψηλούς ορόφους ή στέγες εδώ και δυο 24ωρα, χωρίς νερό, τρόφιμα και προοπτική άμεσου απεγκλωβισμού είναι η τραγική απόδειξη της διάλυσης του κρατικού μηχανισμού.
Η πολυδιαφημισμένη πολιτική προστασία, που αναβαθμίστηκε σε υπουργείο στο οποίο έχουν «καεί» κιόλας τρεις υπουργοί, αποδείχθηκε πουκάμισο αδειανό, μια επινόηση που εξαντλείται στις στολές που φορούν οι επικεφαλής του, όταν κάνουν τα δραματικά τηλεοπτικά διαγγέλματά τους.
Το χειρότερο είναι ότι και ο υπόλοιπος κρατικός μηχανισμός –αστυνομία, πυροσβεστική, στρατός, υπηρεσίες δήμων και περιφερειών– που κάποτε είχε κάποια ανακλαστικά σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, κάτω από την επιτελική μπαγκέτα του Μαξίμου παραδόθηκε στο χάος.
Τα βυθισμένα χωριά της Θεσσαλίας είναι παρατημένα στην τύχη τους. Οι μαρτυρίες που μεταδίδουν τα σόσιαλ μίντια και τα τηλεοπτικά δίκτυα επιβεβαιώνουν πως το κενό του αποτυχημένου κράτους το καλύπτουν, σε όποιο βαθμό μπορούν, οι ίδιοι οι πολίτες. Οι εθελοντές διασώστες και οι άνθρωποι της κοινότητας που αυτοοργανώνονται.
Ιδού πεδίον δόξης λαμπρό για τις συλλογικότητες της κοινωνίας, όσες και σε όποιο βαθμό είναι ζωντανές. Δίπλα στην αυτονόητη καταγγελία της κυβερνητικής ανικανότητας και αναλγησίας, πρέπει να αποδείξουν έμπρακτα όχι μόνο αλληλεγγύη, αλλά και επιχειρησιακή επάρκεια να σταθούν δίπλα στους πληγέντες. Να διασώσουν, να φροντίσουν, να περιθάλψουν.
Συνδικάτα, περιβαλλοντικές και πολιτιστικές ενώσεις, φοιτητικοί σύλλογοι, οργανώσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης μπορούν και οφείλουν να καλύψουν ένα μέρος από το κενό που αφήνει το καταρρεύσαν επιτελικό κράτος σε πολλά πεδία.
Πρώτα από όλα στη διάσωση ζωών, σε όποιο βαθμό έχουν την τεχνική επάρκεια και γνώση. Επειτα στη συγκέντρωση των βασικών αγαθών που έχουν ανάγκη οι πληγέντες. (Τι τραγική ειρωνεία οι πνιγμένοι στο νερό κάτοικοι της περιφέρειας-τροφού της χώρας να εκλιπαρούν για νερό και τροφή!)
Η πολυδιαφημισμένη πολιτική προστασία, που αναβαθμίστηκε σε υπουργείο στο οποίο έχουν «καεί» κιόλας τρεις υπουργοί, αποδείχθηκε πουκάμισο αδειανό, μια επινόηση που εξαντλείται στις στολές που φορούν οι επικεφαλής του, όταν κάνουν τα δραματικά τηλεοπτικά διαγγέλματά τους.
Το χειρότερο είναι ότι και ο υπόλοιπος κρατικός μηχανισμός –αστυνομία, πυροσβεστική, στρατός, υπηρεσίες δήμων και περιφερειών– που κάποτε είχε κάποια ανακλαστικά σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, κάτω από την επιτελική μπαγκέτα του Μαξίμου παραδόθηκε στο χάος.
Τα βυθισμένα χωριά της Θεσσαλίας είναι παρατημένα στην τύχη τους. Οι μαρτυρίες που μεταδίδουν τα σόσιαλ μίντια και τα τηλεοπτικά δίκτυα επιβεβαιώνουν πως το κενό του αποτυχημένου κράτους το καλύπτουν, σε όποιο βαθμό μπορούν, οι ίδιοι οι πολίτες. Οι εθελοντές διασώστες και οι άνθρωποι της κοινότητας που αυτοοργανώνονται.
Ιδού πεδίον δόξης λαμπρό για τις συλλογικότητες της κοινωνίας, όσες και σε όποιο βαθμό είναι ζωντανές. Δίπλα στην αυτονόητη καταγγελία της κυβερνητικής ανικανότητας και αναλγησίας, πρέπει να αποδείξουν έμπρακτα όχι μόνο αλληλεγγύη, αλλά και επιχειρησιακή επάρκεια να σταθούν δίπλα στους πληγέντες. Να διασώσουν, να φροντίσουν, να περιθάλψουν.
Συνδικάτα, περιβαλλοντικές και πολιτιστικές ενώσεις, φοιτητικοί σύλλογοι, οργανώσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης μπορούν και οφείλουν να καλύψουν ένα μέρος από το κενό που αφήνει το καταρρεύσαν επιτελικό κράτος σε πολλά πεδία.
Πρώτα από όλα στη διάσωση ζωών, σε όποιο βαθμό έχουν την τεχνική επάρκεια και γνώση. Επειτα στη συγκέντρωση των βασικών αγαθών που έχουν ανάγκη οι πληγέντες. (Τι τραγική ειρωνεία οι πνιγμένοι στο νερό κάτοικοι της περιφέρειας-τροφού της χώρας να εκλιπαρούν για νερό και τροφή!)
Στη συνέχεια, στην καταγραφή της καταστροφής, πριν το επικοινωνιακό μίξερ του Μαξίμου αναλάβει δράση πάνω από νεκρούς και αγνοουμένους.
Και, τέλος, στη διεκδίκηση ενός ριζικού ανασχεδιασμού του κράτους και των πόρων του με βάση τις νέες ανάγκες που γέννησε η τραγωδία.
Διανύουμε το πέμπτο έτος διακυβέρνησης Μητσοτάκη, που σε κάθε κρίση κραδαίνει τη σημαία της «ατομικής ευθύνης». Η συλλογική ευθύνη των πολιτών και των ενώσεών τους είναι σε αυτή τη φάση σωσίβιο στην πλημμυρίδα ψεύδους και ανικανότητας.
Διανύουμε το πέμπτο έτος διακυβέρνησης Μητσοτάκη, που σε κάθε κρίση κραδαίνει τη σημαία της «ατομικής ευθύνης». Η συλλογική ευθύνη των πολιτών και των ενώσεών τους είναι σε αυτή τη φάση σωσίβιο στην πλημμυρίδα ψεύδους και ανικανότητας.
