Ο κ. Κασσελάκης είδε την ευκαιρία από ένα παρηκμασμένο πολιτικό σύστημα, πήρε το αεροπλάνο και ήλθε, φέρνοντας τα πάνω κάτω. Απλώς η άφιξή του ευεργέτησε το σημερινό ελληνικό καφενείο, το απογείωσε...
Το παραπάνω επισημαίνει σε άρθρο του στην Καθημερινή ο Αλέξης Παπαχελάς και θυμάται καφενειακές «πολιτικές» ιστορίες.
Tο καφενείο λατρεύει το βαθύ κουτσομπολιό και, βέβαια, τις συνωμοσίες. Αναμενόμενο ήταν η εμφάνιση του εξ Αμερικής αφιχθέντος Στέφανου Κασσελάκη να εξάψει τη φαντασία του.
Του έδωσε ζωή, παλμό, αυτή η υπόθεση. «Λες να τον έστειλε ο Μπάιντεν;», «κάτι χοντρό παίζει εδώ!» είναι μερικές από τις ατάκες που ακούγονται μετ’ επιτάσεως. Οι πιο «ψαγμένοι» επικαλούνται στοιχεία και πληροφορίες που δεν σηκώνουν διάψευση, όπως η φωτογραφία του επίδοξου αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ με τον Μπάιντεν.
Ακούγοντας όλα αυτά, με κατέλαβε νοσταλγία για όσα ζούσα ως ανταποκριτής στην Αμερική. Θυμάμαι τον βουλευτή που κυνηγούσε τον Τζορτζ Στεφανόπουλο στις δόξες του για μια φωτογραφία. Οταν τον στρίμωξε σε μια γωνία, σε μια ομογενειακή εκδήλωση, ακολούθησε ένας σύντομος διάλογος. «How are you?», «Good», «Are you visiting?», «Good». Στο πέμπτο «Good!» η συζήτηση έληξε. Σε δύο εβδομάδες, όμως, η φωτογραφία δημοσιεύτηκε με τη λεζάντα: «Ο κ. … ενώ εξηγεί αναλυτικά τα εθνικά θέματα στον κ. Στεφανόπουλο στον Λευκό Οίκο».
Μια άλλη φορά πέρασα από ένα κεντρικό καφέ των Αθηνών. Ενας νεαρός είχε κρεμασμένη μια ταυτότητα που υποδήλωνε ότι δούλευε στο Κογκρέσο. Είχε εντυπωσιάσει τους συνομιλητές του. Οταν με είδε ένιωσε αμήχανα και μου είπε «ξέρεις, μόλις έφτασα από το αεροδρόμιο». Ρώτησα πού εργάζεται, μου απάντησε «στον βουλευτή Χ». Επειδή το χούι του ρεπορτάζ κόβεται τελευταίο, τηλεφώνησα στο γραφείο του βουλευτή όταν επέστρεψα στην Ουάσιγκτον. Ζήτησα να με συνδέσουν με τον Ελληνα συνεργάτη τους. Η τηλεφωνήτρια με ρώτησε «Παπα… who?» και αφού της είπα ξανά το όνομά του, απάντησε: «Δεν ξέρω ποιον ψάχνετε, δεν έχουμε τέτοιον εδώ».
Η αγαπημένη μου ιστορία, πάντως, είναι αυτή με έναν άλλον απίθανο τύπο της ελληνικής επαρχίας. Είχαμε γνωριστεί σε μια επίσκεψή του. Μου τηλεφώνησε και άφησε ένα μήνυμα, «σας παρακαλώ, να με πάρετε στις 7 μ.μ., ώρα Ελλάδος, στο τάδε σταθερό τηλέφωνο». Πήρα το νούμερο. Απάντησε ένας κύριος που με ρώτησε ποιον θέλω. Από τις φωνές κατάλαβα ότι μάλλον είχα πάρει σε καφενείο, και μάλιστα κεντρικό καφενείο σε ώρα αιχμής. Μιλημένος ο καφετζής, κράτησε το τηλέφωνο και φώναξε όσο πιο δυνατά μπορούσε: «Κύριε Γιώργο, έχετε τηλεφώνημα από Ουάσιγκτον».
Και για να μην έχουμε παρεξηγήσεις. Ο κ. Κασσελάκης δεν έχει σχέση με τους παραπάνω χαρακτήρες. Είδε την ευκαιρία από ένα παρηκμασμένο πολιτικό σύστημα, πήρε το αεροπλάνο και ήλθε, φέρνοντας τα πάνω κάτω. Απλώς η άφιξή του ευεργέτησε το σημερινό ελληνικό καφενείο, το απογείωσε.
Ακολουθεί το άρθρο του διευθυντή της «Καθημερινής» υπό τον τίτλο «Η χαρά του "καφενείου"»:
Tο καφενείο λατρεύει το βαθύ κουτσομπολιό και, βέβαια, τις συνωμοσίες. Αναμενόμενο ήταν η εμφάνιση του εξ Αμερικής αφιχθέντος Στέφανου Κασσελάκη να εξάψει τη φαντασία του.
Του έδωσε ζωή, παλμό, αυτή η υπόθεση. «Λες να τον έστειλε ο Μπάιντεν;», «κάτι χοντρό παίζει εδώ!» είναι μερικές από τις ατάκες που ακούγονται μετ’ επιτάσεως. Οι πιο «ψαγμένοι» επικαλούνται στοιχεία και πληροφορίες που δεν σηκώνουν διάψευση, όπως η φωτογραφία του επίδοξου αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ με τον Μπάιντεν.
Ακούγοντας όλα αυτά, με κατέλαβε νοσταλγία για όσα ζούσα ως ανταποκριτής στην Αμερική. Θυμάμαι τον βουλευτή που κυνηγούσε τον Τζορτζ Στεφανόπουλο στις δόξες του για μια φωτογραφία. Οταν τον στρίμωξε σε μια γωνία, σε μια ομογενειακή εκδήλωση, ακολούθησε ένας σύντομος διάλογος. «How are you?», «Good», «Are you visiting?», «Good». Στο πέμπτο «Good!» η συζήτηση έληξε. Σε δύο εβδομάδες, όμως, η φωτογραφία δημοσιεύτηκε με τη λεζάντα: «Ο κ. … ενώ εξηγεί αναλυτικά τα εθνικά θέματα στον κ. Στεφανόπουλο στον Λευκό Οίκο».
Μια άλλη φορά πέρασα από ένα κεντρικό καφέ των Αθηνών. Ενας νεαρός είχε κρεμασμένη μια ταυτότητα που υποδήλωνε ότι δούλευε στο Κογκρέσο. Είχε εντυπωσιάσει τους συνομιλητές του. Οταν με είδε ένιωσε αμήχανα και μου είπε «ξέρεις, μόλις έφτασα από το αεροδρόμιο». Ρώτησα πού εργάζεται, μου απάντησε «στον βουλευτή Χ». Επειδή το χούι του ρεπορτάζ κόβεται τελευταίο, τηλεφώνησα στο γραφείο του βουλευτή όταν επέστρεψα στην Ουάσιγκτον. Ζήτησα να με συνδέσουν με τον Ελληνα συνεργάτη τους. Η τηλεφωνήτρια με ρώτησε «Παπα… who?» και αφού της είπα ξανά το όνομά του, απάντησε: «Δεν ξέρω ποιον ψάχνετε, δεν έχουμε τέτοιον εδώ».
Η αγαπημένη μου ιστορία, πάντως, είναι αυτή με έναν άλλον απίθανο τύπο της ελληνικής επαρχίας. Είχαμε γνωριστεί σε μια επίσκεψή του. Μου τηλεφώνησε και άφησε ένα μήνυμα, «σας παρακαλώ, να με πάρετε στις 7 μ.μ., ώρα Ελλάδος, στο τάδε σταθερό τηλέφωνο». Πήρα το νούμερο. Απάντησε ένας κύριος που με ρώτησε ποιον θέλω. Από τις φωνές κατάλαβα ότι μάλλον είχα πάρει σε καφενείο, και μάλιστα κεντρικό καφενείο σε ώρα αιχμής. Μιλημένος ο καφετζής, κράτησε το τηλέφωνο και φώναξε όσο πιο δυνατά μπορούσε: «Κύριε Γιώργο, έχετε τηλεφώνημα από Ουάσιγκτον».
Και για να μην έχουμε παρεξηγήσεις. Ο κ. Κασσελάκης δεν έχει σχέση με τους παραπάνω χαρακτήρες. Είδε την ευκαιρία από ένα παρηκμασμένο πολιτικό σύστημα, πήρε το αεροπλάνο και ήλθε, φέρνοντας τα πάνω κάτω. Απλώς η άφιξή του ευεργέτησε το σημερινό ελληνικό καφενείο, το απογείωσε.
