Το προτελευταίο τηλεφώνημα που έκανα χτες το βράδυ ήταν με τον φίλο μου τον Θανάση, χωμένο στα εσωκομματικά του ΣΥΡΙΖΑ όσο δεν παίρνει. Θα καταθέσω πιο κάτω τι μου είπε.
Το τελευταίο τηλεφώνημα, εκεί γύρω στα μεσάνυχτα, ήταν με το φίλο μου τον Νίκο από τα Τρίκαλα. Έρχεται βροχή, έρχεται μπόρα στη Θεσσαλία, νομίζω ότι την βαφτίσανε και “Elias” σύμφωνα με την τρέχουσα μόδα, και οι κάτοικοί της περιοχής (επτακόσιες χιλιάδες ψυχές και βάλε) ανησυχούν λίγο περισσότερο για την πιθανότητα νέου κατακλυσμού και λίγο λιγότερο για το αν είναι ή δεν είναι πραγματικός αριστερός ο Κασσελάκης.
Του λέω του Νίκου:
«Τι γίνεται τώρα με τη νέα καταιγίδα;»
Μου λέει ο Νίκος:
«Κοίτα, αν δεν βρέξει καθόλου, μας πήρε ο διάολος. Χρειάζεται μια βροχή να ξεπλύνει τη βρώμα, τη λάσπη και τη μπόχα. Πρέπει, όμως, να βρέξει κάτι μικρομεσαίο. Άμα βρέξει πολύ, δεν θες να ξέρεις φίλε. Είμαστε που είμαστε κρανίου τόπος, δεν θ’ απομείνει τίποτα…»
Αυτά συμβαίνουν στον πραγματικό κόσμο, όπου έχει χάσει ο άλλος σπίτι, σοδειά, μηχανήματα, ζωντανά, όλα τα έχασε, ούτε πουκάμισο, ούτε βρακί δεν του έμεινε. Στην Αριστερά, πάλι, στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κοιμήθηκαν χτες βράδυ με φρέσκο αρχηγό, μετά από μια διαδικασία που έβγαλε στη φόρα πικρίες και απωθημένα χρόνων. Ούτε το 1991, όταν διασπάστηκε το ΚΚΕ, δεν είχαμε βιώσει (αριστερή λέξη!) τέτοια σκατοθύελλα, αλλά τότε δεν υπήρχαν ίντερνετ και μέσα κοινωνικής δικτύωσης να αναζητούν δικαίωση και λύτρωση ο καθένας και η καθεμιά μέσα από τα ποσταρίσματα. Χώρια τα τρολάκια, που δικαιολόγησαν τους μισθούς τους ως το τελευταίο ευρώ…
Και τώρα;
Τώρα κάνε με προφήτη, να σε κάνω πλούσιο. Το σίγουρο είναι ότι το σκέφτονται στον Περισσό να ενεργοποιήσουν το κοπυράιτ της «ανυπακοής» και να ζητήσουν δικαιώματα από τους Συριζαίους που φωνάζανε χτες βράδυ στην Αχτσιόγλου. Η οποία Αχτσιόγλου έδωσε ένα μάθημα πολιτικού πολιτισμού, συγχαίροντας τον Κασσελάκη για τη νίκη του. Είπε και τα δικά της, βεβαίως, αλλά αυτό μας έλειπε να μην τα πει. Σημαίνον πρόσωπο είναι και το ποσοστό της στις εσωκομματικές εκλογές διόλου ευκαταφρόνητο. Ο Ευκλείδης, πάλι (μπορώ να τον λέω μόνο με το «μικρό»;), την τσίτωσε την αστική αυτοπεποίθηση. Ποιος Κασσελάκης τώρα και ποιες δεκάδες χιλιάδες που τον ψηφήσανε; Παιδικές ασθένειες του κομμουνισμού είναι αυτά, που έλεγε κι ο συγχωρεμένος…
Είχαμε, όμως, μείνει στον Θανάση. Νικητής και ο Θανάσης, μιας και υποστήριξε τον Κασσελάκη από την πρώτη ως την τελευταία μέρα, περίμενα εγώ ν’ ακούσω ροκάνες και βουβουζέλες. Αντ’ αυτών, βγήκε στο τηλέφωνο ένας άνθρωπος βαθιά προβληματισμένος:
«Ρε Χρήστο», μου λέει, «μην ξεχνάς ότι έχουμε μπροστά και το Συνέδριο του κόμματος. Κανονικά είναι σε 45 μέρες, τίποτε δεν είναι κανονικό σε αυτό το κόμμα, άντε πες σε δυο μήνες. Πώς να πείσεις τον κόσμο που έτρεξε δυο φορές για τον Στέφανο και θα φάει στη μάπα τις δημοτικές και περιφερειακές, να τρέξει άλλη μία για να βγάλει Κεντρική Επιτροπή; Νομίζεις ότι είναι εύκολο, μετά από τέτοιο καυγά και τόσο δηλητήριο; Ή μήπως πιστεύεις ότι μπορούμε ν’ αντέξουμε άλλες έξι βδομάδες να βγάζει ο ένας το μάτι του άλλου;»
Τον ακούω και σκέφτομαι ότι όχι άλλες έξι βδομάδες, ούτε έξι ώρες δεν γίνεται να συνεχιστεί το κλωτσομπουνίδι. Γιατί άμα το πάρουν σκοινί κορδόνι, ο μόνος όρθιος στο τέλος θα είναι ο Κυριάκος. Τι όρθιος, ατσαλάκωτος παρακαλώ, σε μια περίοδο όπου έχουν συμβεί τα σημεία και τα τέρατα στην πατρίδα. Θέλουν να του κάνουν ένα τέτοιο δώρο οι Συριζαίοι; Με γεια τους και χαρά τους. Να ξέρουν, πάντως, ότι ο κόσμος περιμένει στήριξη απ’ αυτούς, δεν περιμένει ούτε ιδεολογική καθαρότητα ούτε απαστράπτουσες οδοντοστοιχίες…
Χρήστος Ξανθάκης
Voises / Newpost (25.9.2023)