“OK boomer”!
Κανονικά, κάπως έτσι έπρεπε να απαντήσω στον σημερινό τίτλο και να το κλείσω το θέμα, είπαμε όμως: Καλός καλός ο αφεντικός, αλλά δεν είναι κάνα κορόιδο να μας αφήνει να τη γλυτώνουμε με δυο λέξεις ενώ πρέπει να καταθέσουμε τουλάχιστον μια πεντακοσάρα. Οπότε, ας το αναλύσω…
Είμαι, λοιπόν, με τη φίλη μου τη Νίκη, λέμε για τα Εξάρχεια (το ωραιότερο μέρος της Αθήνας αυτές τις μέρες), λέμε για την πολιτική (αφρούς βγάζει με τα εσωκομματικά του ΣΥΡΙΖΑ), λέμε για κόμικς (κοινό αμόρε αμφοτέρων), φτάνει κάποια στιγμή η κουβέντα στο μαζικό φευγιό των Ελλήνων και Ελληνίδων επιστημόνων την τελευταία δεκαετία. Διηγείται η Νίκη:
«Εκεί στην αρχή της κρίσης, πάω μια θεία μου σε ένα μεγάλο δημόσιο νοσοκομείο, την τρέχω από ‘δω, την τρέχω από ‘κει, κάποια στιγμή καταλήγουμε στο αιματολογικό, μου πιάνει την κουβέντα η διευθύντρια. “Κυρία μου”, μου λέει, “συνταξιοδοτούμαι του χρόνου και αντικαταστάτης δεν υπάρχει. Είχα το δεξί μου χέρι, μια γιατρό τζιμάνι, την προόριζα για τη θέση, σηκώθηκε έφυγε πήγε Γερμανία. Της δώσανε τετραπλάσια λεφτά και σε ένα χρόνο μέσα καταλάβανε τι γατί είναι και την κάνανε διευθύντρια με σούπερ αύξηση και ένα σωρό προνόμια. Τι να κάνει η γυναίκα, φώναξε και τον άντρα της να την ακολουθήσει εκεί κι ας κάθεται όλη μέρα σπίτι, με την ποδίτσα και το ξεσκονιστήρι ανά χείρας…”».Αυτό σκεφτόμουνα τώρα το Σουκού, διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας άρθρο των ημερών που προκάλεσε ένα σωρό συζητήσεις. Το υπέγραφε διευθυντής σημαντικής εφημερίδας και ανάμεσα στα άλλα σημείωνε και τα εξής:
“Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που χρειαζόμαστε «τρελούς αλλά και καθαρούς» σε μερικά κρίσιμα πόστα για να γίνουμε μια κανονική χώρα. Όταν λέμε τρελούς εννοούμε ανθρώπους που δεν ξημεροβραδιάζονται σε πολιτικά γραφεία και σε καφέδες με νταραβερτζήδες κάθε τύπου, αλλά ασχολούνται 24 ώρες, 7 ημέρες, με τη δουλειά τους. Δεν θα τους νοιάζει αν θα τους κράξει το Χ σάιτ ή αν θα τα βάλουν μαζί τους κάποιοι συνδικαλιστές. Θα φτιάχνουν γύρω τους ομάδες από νεότερους αστυνομικούς, υπαλλήλους πολεοδομίας, ελεγκτές που θα τους εμπνέουν και θα τους ρίχνουν στη μάχη. Καθαρούς γιατί «τα λεφτά είναι πολλά», οι πειρασμοί μεγάλοι. Όλοι θέλουν ένα «επίδομα», ένα παραπάνω iPhone ή κάποια εξασφάλιση για την οικογένειά τους. Όλοι φοβούνται, και είναι λογικό, ότι θα γίνουν στόχος σε κάποια καμπάνια «δολοφονίας χαρακτήρα» ή και στόχος κανονικής δολοφονίας ή ξυλοδαρμού. Πρέπει να είσαι υπεράνθρωπος, ενδεχομένως και λίγο «ψώνιο» θα έλεγε κάποιος κυνικός, για να αναλάβεις επικίνδυνες αποστολές. Και βέβαια να είσαι «καθαρός», γιατί αλλιώς…”Ωραίο ακούγεται, δεν λέω. Όμορφο είναι το όραμα μιας νέας εθνικής αναγέννησης που θα στηριχτεί στη φιλοτιμία και στη συνείδηση των Ελλήνων και των Ελληνίδων. Των συμπατριωτών μας και συμπατριωτισσών μας, που θα δώσουν το είναι τους για μια καλύτερη πατρίδα, για μια χώρα λαμπερή και απαστράπτουσα, για ένα Δημόσιο που θα δουλεύει και θα εξυπηρετεί.
Και ύστερα κάθεσαι και σκέφτεσαι:
Μια χαρά μοιάζουν τα ανωτέρω, σχεδόν συγκινήθηκα.
Σε ποια χώρα, όμως;
Στη χώρα που από το πρωί ως το βράδυ, διαφημίζεται οτιδήποτε έχει να κάνει με την ιδιωτικό κέρδος και δυσφημίζεται οτιδήποτε έχει να κάνει με το δημόσιο συμφέρον;
Αυτό δεν ακούμε νύχτα και μέρα;
Αυτό, δεν αποτελεί την κυρίαρχη ιδεολογία;
Αυτό δεν επέλεξε, στο κάτω κάτω κάτω της γραφής η πλειοψηφία των ψηφοφόρων στις τελευταίες εκλογές;
Ιδιωτικό ίσον καλό, δημόσιο ίσον κακό.
Δυνατό μοντέλο, αναμφίβολα, φουσκώνει από υπερηφάνεια το φάντασμα του Μίλτον Φρίντμαν, μόνο που συχνά πυκνά δεν δουλεύει.
Και όταν δεν δουλεύει, δεν προκύπτει μόνο απλή ταλαιπωρία, προκύπτουν ενίοτε και καταστροφές που δεν συμμαζεύονται.
Τα παραδείγματα πολλά και μετά απ’ τις πρόσφατες εκλογές άκρως συσσωρευμένα…
Ας μην ψάχνουμε λοιπόν για “τρελούς” και “τρελές”, σε έναν τόπο όπου τέτοιου είδους “τρέλες” τελούν υπό καταδίωξη.
Όχι τίποτε άλλο δηλαδή, αλλά καλό είναι να υπολογίζουμε πόσο πονάει το αλάτι στην πληγή…
Χρήστος Ξανθάκης