Η κυβέρνηση της Ν.Δ. που σχηματίστηκε ύστερα από τις δεύτερες εκλογές παρέλαβε από τον προεκλογικό της εαυτό ένα ιδιότυπο... χάος. Τα χρήματα του ευρωπαϊκού Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας, κυρίως όμως το γεγονός ότι μόνη αυτή από όλες τις κυβερνήσεις, από το 2010 μέχρι και σήμερα, διήγε τον κυβερνητικό βίο της σε συνθήκες δημοσιονομικής «ευελιξίας» που της επέτρεψε να οικοδομήσει έναν πολυπλόκαμο-πανεθνικό μηχανισμό δεκάδων δισ. ευρώ επιδοτήσεων, δημιούργησαν και στην ίδια την ψευδαίσθηση ότι η πολιτική ταυτίζεται με την επικοινωνία.
Οτι η οικονομία δουλεύει με τον αυτόματο πιλότο της αγοράς (αρκεί να αφήσει κάθε είδους κερδοσκοπία και κερδοσκόπο ασύδοτο). Και ότι η μεταρρύθμιση ταυτίζεται με το «σάρωμα» κάθε λογής εργασιακού δικαιώματος, με την περιφρόνηση στους κανόνες του κράτους δικαίου και με ληστρικές πρακτικές ενάντια στο περιβάλλον.
Το πολιτικό προσωπικό του κυβερνητικού κόμματος αλλά και τα κεντρικά στελέχη του κυβερνητικού μηχανισμού γαλουχήθηκαν επί 4 ολόκληρα χρόνια με αυτή την πεποίθηση. Για όσο διάστημα το κυβερνητικό πρυτανείο μπορούσε να σιτίζει πλουσιοπάροχα τους μεγάλους, τους μεσαίους και, λιγότερο, τους μικρούς της οικονομίας, όλα «έβαιναν καλώς». Κι έτσι, μεταξύ άλλων, ήρθε και ο θρίαμβος στις εκλογές.
Τώρα όμως οι πόροι λιγοστεύουν πολύ λόγω της επανόδου στη δημοσιονομική λιτότητα. Κι όχι μόνο αυτό: χωρίς τα «μπόνους» της προηγούμενης τετραετίας αποδεικνύονται τα όρια της αντίληψης ότι η οικονομία και η κοινωνία μπορούν να διοικούνται σαν πολυεθνική με... CEO τον πρωθυπουργό.
Μεταξύ άλλων οι πραγματικές μεταρρυθμίσεις που δεν έγιναν -στην αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, στην πάταξη του λαθρεμπορίου (για παράδειγμα στα καύσιμα), στην πάταξη των ολιγοπωλιακών και μονοπωλιακών πρακτικών, στην ουσιαστική φορολόγηση των υπερκερδών- αποκτούν τεράστια σημασία σε συνθήκες που ένα νέο κύμα ανατιμήσεων αναμένεται να κορυφωθεί στις αρχές του φθινοπώρου. Και -ω του δράματος!- τα pass τελειώνουν οσονούπω και ο «εθνικός στόχος» της επενδυτικής βαθμίδας δεν επιτρέπει γαλαντομίες...
Ετσι η κυβέρνηση μοιάζει όλο και περισσότερο να «χάνει την μπάλα». Και μέσα σε όλα τα άλλα αυξάνεται η «γκρίνια» των μικρών και των μεσαίων, καθώς το πρυτανείο δεν μπορεί να σιτίζει πλουσιοπάροχα μεγάλους, μεσαίους και μικρούς.
Ηρθε η ώρα η κυβέρνηση να διαχειριστεί το χάος που η ίδια δημιούργησε –και παρέδωσε στον εαυτό της... Και είναι βέβαιο ότι, αναγκασμένη να διαλέξει, θα πάρει... διακριτικά το μέρος των μεγάλων και δεν θα κάνει τίποτα ουσιαστικό για τα θύματα του νέου κύματος ανατιμήσεων.
ΕΦ.ΣΥΝ./ Αποψη