[...] Η βόμβα πέφτει στη Χιροσίμα, ο Οπενχάιμερ βγάζει λόγο στο κατενθουσιασμένο προσωπικό. Τα λόγια του μπορεί να είναι θριαμβευτικά, ο Νόλαν όμως μεταμορφώνει σιγά σιγά τον χώρο και τον χρόνο. Ενώ επιλέγει να μη δείξει ποτέ τον αντίκτυπο των βομβών στην Ιαπωνία και τους ανθρώπους της, ο Οπενχάιμερ αρχίζει να βλέπει τους αλλόφρονες χειροκροτητές του και επί τριετία συνοδοιπόρους του με λιωμένα πρόσωπα.
Κάπου διάβασα ότι μια κοπέλα που βλέπουμε να το παθαίνει είναι η κόρη του Νόλαν. Εν τω μεταξύ τα συντονισμένα πόδια του κοινού χτυπούν ρυθμικά, τα χέρια ενώνονται στον ίδιο ρυθμό, οι κραυγές δίνουν και παίρνουν. Η ομαδική παράκρουση, το όλοι εμείς εδώ είμαστε ένα πράγμα, ανήκουμε στην ίδια ομάδα (προσπαθώ πολύ να αντισταθώ στον πειρασμό να πιστέψω ότι η μπασκέτα πάνω από το κεφάλι του Οπενχάιμερ κατά τη διάρκεια του λόγου δεν είναι εκεί τυχαία αλλά κάτι σημαίνει), όλοι εμείς εδώ τώρα ζητωκραυγάζουμε που ρίξαμε μια πυρηνική βόμβα η οποία φτιάχτηκε χάρη σε μας, πάνω σε μια πόλη, επί δικαίων και αδίκων, μάχιμων και αμάχων, νέων και γέρων, ενηλίκων και παιδιών. Ο Οπενχάιμερ έχει ήδη τύψεις, τη βόμβα την έριξε επάνω σε ανθρώπους, ακριβώς σαν αυτούς εδώ.[...]
- διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Old Boy στο elculture.gr ΕΔΩ