Ολυμπιονίκης και πολυνίκης με χρυσά μετάλλια σε δυο Παγκόσμια στίβου (ανοικτού, κλειστού), χρυσό στο Ευρωπαϊκό και «αναρίθμητα» άλλα…Ένας συλλέκτης μεταλλίων, ένας Έλληνας που πρωταγωνιστεί για χρόνια στο υψηλότερο επίπεδο, ένας αθλητής που όπως δείχνει η πορεία του θα μείνει στην ιστορία ως ένας από τους κορυφαίους της χώρας όλων των εποχών, αν όχι ο κορυφαίος των κορυφαίων.
Ο Μίλτος Τεντόγλου διεύρυνε στη Βουδαπέστη τον θρύλο του. Πέτυχε παγκόσμια πρωτιά με τον αγαπημένο του τρόπο: με το τελευταίο του άλμα.
Η νέα μεγάλη του επιτυχία δεν είναι αντίδοτο στις πίκρες που περνάει η χώρα, αλίμονο… Το ένα ακόμα χρυσό δεν σβήνει τις φωτιές, δεν φέρνει πίσω τις ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν, τις κατεστραμμένες περιουσίες, τα ζώα που απανθρακώθηκαν, την ανθρωπιά που λαβώθηκε με τις συλλήψεις δυστυχισμένων από υπάνθρωπους κυνηγούς «λαθραίων». Φέρνει, όμως, ένα ελάχιστο χαμόγελο σε έναν κόσμο κουρασμένο από τις εικόνες της καταστροφής, κορεσμένο από αρνητικές ειδήσεις, φοβισμένο για το αύριο, προβληματισμένο για το μέλλον των παιδιών του σε μια χώρα και σε έναν κόσμο που καίγεται από τα προβλήματα.
Ο Τεντόγλου είναι το πρότυπο του ήρεμου μαχητή που μαζεύει νίκες με άνεση περιπάτου. Θυμόμαστε πέρσι, όταν η Παγκόσμια Ομοσπονδία Στίβου του ακύρωσε το ρεκόρ περιόδου που είχε πετύχει σε μίτινγκ προβάλλοντας ένα αστείο επιχείρημα: κάποια ασήμαντη κατασκευαστική λεπτομέρεια στα παπούτσια του. Ο Τεντόγλου διαμαρτυρήθηκε, γέλασε και, με τη μασίφ αυτοποποίθησή του, πήρε πίσω το ρεκόρ μετά από λίγες μέρες σε άλλο μίτινγκ. Του είχαν ακυρώσει το 8,40 στην Πολωνία και αυτός πέτυχε 8,41 στη Γαλλία!
Στη Βουδαπέστη ήθελε ένα εκατοστό παραπάνω από το 8,50 της πρώτης του προσπάθειας και πέτυχε 8,52 στην τελευταία του. Για να μας δώσει έτσι ένα ακόμα χαμόγελο. Που, το είπαμε, δεν είναι λυτρωτικό. Είναι όμως πολύτιμο για την τσακισμένη ψυχολογία μας.
Φυσικά, στο χαμόγελο-βάλσαμο που έρχεται από τον Δούναβη υπάρχει και το άρωμα της Αντιγόνης Ντρισμπιώτη, της βαδίστριας που άνοιξε πρώτη το κουτί των μεταλλίων για να ακολουθήσει ο πολυνίκης Τεντόγλου. Δυο Έλληνες της ελπίδας και της χαράς στον αντίποδα των Ελλήνων της ντροπής που κάνουν τον δικό τους ατομικό πόλεμο συλλαμβάνοντας δυστυχισμένους ταλαίπωρους μετανάστες.
