Έχω ένα μανάβικο δίπλα στο σπίτι μου στο Χαλάνδρι, από τα καλύτερα της Αθήνας. Φορτωμένο καλούδια, φρέσκα και τροφαντά όλα, εξυπηρέτηση βασιλική και τιμές νορμάλ. Όταν λέω τιμές νορμάλ εννοώ ότι δεν είναι σαν του Ψυχικού παραδίπλα (ακόμη κι ο αέρας είναι πιο ακριβός στο Ψυχικό…), αλλά αντέχονται – ιδίως αν συνυπολογίσει κανείς και την ποιότητα των φρούτων και λαχανικών. Σε κανονικές περιόδους, δεν είναι για να παραπονιέται κανείς.
Αλλά αυτή δεν είναι μια κανονική περίοδος. Αυτή είναι μια περίοδος σκέτη αντάρα που λέμε και στο χωριό μου, όπου οι τιμές των τροφίμων έχουν εκτοξευθεί πέρα από τα όρια του πλανητικού μας συστήματος και κατευθύνονται προς την Ανδρομέδα. Και έπεται συνέχεια, βεβαίως, το λένε όλα τα ρεπορτάζ από το μέτωπο της ακρίβειας, ακόμη κι εκείνα που προσπαθούν να μασήσουν τα λόγια τους λόγω φιλοκυβερνητικού προσανατολισμού. Από τον Σεπτέμβριο, θα ξαναμπούν στο τούρμπο οι αυξήσεις. Και, φυσικά, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί θα μείνουν από βενζίνα…
Υπάρχουν λύσεις, όμως. Άμα δεν σου φτάνουν τα λεφτά για να φας κάτι της προκοπής, γιατί δεν δοκιμάζεις κάτι άλλο; Το πρότεινε κι ένας ειδικός τις προάλλες στην τηλεόραση, σε δελτίο της ΕΡΤ, όπου διατύπωσε εναργώς την άποψή του λέγοντας:
«Ίσως να πρέπει να αλλάξουμε τη διατροφή μας, για να αντιμετωπίσουμε την ακρίβεια στα τρόφιμα».Ορίστε λοιπόν, δεν μάσησε τα λόγια του ο άνθρωπος. Και πρέπει να σας πω ότι αμέσως σκέφτηκα κάτι πολύ αισχρό διαβάζοντας την πρόταση του ειδικού, αλλά δεν το γράφω πρώτον γιατί είναι θέμα καλού γούστου και δεύτερον διότι είμαστε οικογενειακή ιστοσελίδα, μας διαβάζουν και παιδιά. Οπότε πέρασα αμέσως στο plan B, που θα έλεγε και ο γίγαντας ο Αλαβάνος. Πέρασα στη λύση του αέρα του κοπανιστού!
Μάλιστα αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες, αεράκι φρέσκο, τζάμπα είναι, το αναπνέουμε κάθε δευτερόλεπτο και δεν χρεώνει κανείς (εντάξει, όχι στο Ψυχικό…), γιατί να μην το δοκιμάσουμε ρε φίλε. Ιδίως από τη στιγμή που υπάρχει κίνημα ολόκληρο, το κίνημα των Breatharians παρακαλώ, αφιερωμένο και ταμμένο στην διατροφή μέσω αέρος. Όπου όλη μέρα δεν κάνεις τίποτε άλλο από τα ρουφάς και να φυσάς τα οξυγόνα, τα διοξείδια και τα άζωτα και ύστερα πας και κοιμάσαι σαν τ’ αρνιά, καθόλου δεν γουργουρίζει η κοιλιά όλη νύχτα.
Μιλάμε τώρα για κίνημα που δραστηριοποιείται στις Ηνωμένες Πολιτείες (πού αλλού;) από τη δεκαετία του ογδόντα, το λένε επίσης και Inedia (κάτι έχει να κάνει με λατινικά, αλλά μη με βάζετε να γκουγκλάρω τώρα) και αποκλείει κάθε στερεή τροφή. Σα να λέμε, ένα χυμουδάκι μπορείς να το πιείς αντάμα με τον αέρα τον κοπανιστό, όλα τα άλλα απαγορεύονται.
Και πόσο να κάνει ένα χυμουδάκι ρε άνθρωπε; Βάνεις έναν γερμά για βιταμίνες, βάνεις μια μπανάνα για θερμίδες, βάνεις κι έναν μαϊδανό για το σίδηρο, όλα μαζί ούτε δύο ευρώ δεν κάνουν. Και να πως δικαιώνεται ο ειδικός (να βάλω εισαγωγικά;):
Αλλάζεις τις διατροφικές σου συνήθειες, μπαίνεις σε άλλο μουντ μασαμπούκας, δεν αδειάζει η πορτοφόλα διόλου, δεν δακρύζει και ο μεσάζων από τη γκρίνια σου.
Εβριμπάντι χάπι που λένε και στο Χάρβαρντ και πάνε επιτέλους διακοπές και οι ελεγκτές που είχαν γονατίσει τόσον καιρό από το φόρτο εργασίας. Στη Νάξο υποθέτω, όπου επανατοποθετήθηκαν τα ομπρελοκαθίσματα μετά απ’ τις πρόσφατες επιδρομές του κρατικού μηχανισμού!
Χρήστος Ξανθάκης