Το Κίνημα της Πετσέτας και το ξεβράκωμα του Δημόσιου Χώρου στην Ελλάδα 2.0
Αυτό μου το είχε πει τέλη δεκαετίας του ογδόντα ένας ταρίφας, σε μια μεταμεσονύκτια διαδρομή. Από τα Υπερβόρεια Προάστια με είχε πάρει κούρσα (νταλαβέρι με κάποιο τσουπί, μη ρωτάτε πολλά…) για να επιστρέψω στο φοιτητικό διαμέρισμα στου Ζωγράφου που έμενα τότε. Πιάσαμε κουβέντα για τη μπάλα, Παναθηναϊκοί και οι δύο, με συμπάθησε η σοφεράντζα, άρχισε να διηγείται ιστορίες.
Είπε το ‘να, είπε τ’ άλλο, κάποια στιγμή πετάει ένα ζόρικο «ξέρεις τι βλάκας είμαι εγώ;» και μ’ αφήνει κάπως μπουρδουκλωμένο.
«Ορίστε;», απορώ.
«Αδερφέ», συνεχίζει, «πριν από δεκαπέντε χρόνια είμαι εδώ στο ταξί, σταματάω στο καφενείο της γειτονιάς μου για μια ανάσα, με πιάνει ένας γνωστός, μου λέει “όπως είσαι, πάμε Πόρτο Ράφτη να φράξουμε”. Τι να φράξουμε, τον ρωτάω εγώ, “έλα ρε κορόιδο” μου λέει, “θα πάρουμε σύρματα και πασάλια και θα κλείσουμε χωράφια του δημοσίου, θα τα κάνουμε οικόπεδα”!»
«Και πήγες;», απορώ εκ νέου.
«Γι’ αυτό σου είπα ξέρεις τι βλάκας είμαι εγώ; Κώλωσα να πάω, του είπα όχι, βρήκε άλλον, φορτώσανε τα σύρματα και πήγανε παρεάκι. Ξέρεις τι κάνει αυτός σήμερα;»
«Τι κάνει;», ρώτησα, γνωρίζοντας από πριν την απάντηση.
«Έχει δυο βίλες στο Πόρτο Ράφτη, στη μία μένει αυτός, την άλλη τη νοικιάζει. Πούλησε και δυο οικόπεδα, έκανε μπαγιόκο τα λεφτά στην τράπεζα και τώρα κοιτάει τη θάλασσα και ξύνεται. Ενώ εμένα με τρώει το τιμόνι…»
Κι αυτή αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες θα μπορούσε να είναι μέσα σε λίγες φράσεις η ιστορία της καταπάτησης δημόσιου χώρου στην Ελλάδα. Του κοινού, πικρού και όχι και τόσο μικρού μυστικού μας, που τώρα με το Κίνημα της Πετσέτας ξαναβγήκε στην επιφάνεια, όπως βγαίνει η ψείρα στον γιακά.
Διότι οι επιχειρηματίες (;) της παραλία φρόντισαν να καταλάβουν την άμμο άνευ περιορισμών και αιδούς.
Όχι το πενήντα τοις εκατό που ορίζουν οι νόμοι της ελληνικής πολιτείας, αλλά το πακέτο ολόκληρο και ο τελευταίος κόκκος δικός τους είναι. Με τους πλέον νομιμόφρονες να πληρώνουν ένα ποσό στους δήμους για τα μάτια του κόσμου και τους απολύτως ατίθασους να γράφουν τα πάντα εκεί που δεν πιάνει μελάνη και να μη δίνουν δυάρα τσακιστή. Και οι μεν και οι δε, πάντως, στη λογική του «φράξιμου» κινήθηκαν. Αφού το βάφτισα δικό μου, δικό μου είναι τελείωσε!
Το παρακάνε, φυσικά, ιδίως φέτος που αποφάσισαν να χρεώνουν μαλλιοκέφαλα για το προϊόν τους και να πουλάνε και μούρη σε όσους τους έκαναν παρατήρηση. Για να θεριέψει ως απάντηση το Κίνημα της Πετσέτας, από αγανακτισμένους ντόπιους και επισκέπτες που δεν άντεχαν άλλο την ξεφτίλα και τα μπραβιλίκια. Δικαίως λέω εγώ, το μερτικό τους από τη χαρά θέλανε οι άνθρωποι, αυτό που δικαιούνται ως φορολογούμενοι και πολίτες αυτής της χώρας. Τον δημόσιο χώρο, που υποτίθεται ότι ανήκει σε όλους και όλες και τον υπερασπίζονται οι αρχές απέναντι στους κάθε λογής καρχαρίες. Δεν ζητήσανε παλάτια, δυο μέτρα παραλία ζητήσανε για να μαζέψουν ήλιο.
Κι επειδή τώρα δεν είναι όπως παλιά και οι κάμερες περισσεύουν σε κάθε κινητό, έτρεξαν οι αρμόδιοι να ανταποκριθούν στα αιτήματά τους. Με το χαμόγελο στα χείλη και την αυστηρότητα να περισσεύει, απέναντι στους καταπατητές. Για να εισπράξουν τις επιδοκιμασίες των τηλεθεατών, που χειροκρότησαν το επιτελικό κράτος στις καλύτερες στιγμές του. Μόνο που…
Μόνο που οι επιτηδευματίες (;) της παραλίας δεν είναι τίποτε μωρά με κουδουνίστρες ανά χείρας. Και μόλις αποχώρησαν οι διαδηλωτές και οι ελεγκτές έσπευσαν να επαναφέρουν τις ξαπλώστρες και τις ομπρέλες εκεί όπου τις είχαν πακτώσει και πριν. Στη Νάξο συνέβη αυτό, τους ξανατρέξανε οι αγανακτισμένοι, επέστρεψαν και οι επιθεωρητές, άντε ξανά μανά ταλαιπωρία για τους εντερπρενιούρζ. Όσο αντέξει η κάθε πλευρά, σε αυτόν τον πόλεμο φθοράς που δεν φαίνεται ότι θα τελειώσει και τόσο γρήγορα.
Χρήστος Ξανθάκης
Το παρακάνε, φυσικά, ιδίως φέτος που αποφάσισαν να χρεώνουν μαλλιοκέφαλα για το προϊόν τους και να πουλάνε και μούρη σε όσους τους έκαναν παρατήρηση. Για να θεριέψει ως απάντηση το Κίνημα της Πετσέτας, από αγανακτισμένους ντόπιους και επισκέπτες που δεν άντεχαν άλλο την ξεφτίλα και τα μπραβιλίκια. Δικαίως λέω εγώ, το μερτικό τους από τη χαρά θέλανε οι άνθρωποι, αυτό που δικαιούνται ως φορολογούμενοι και πολίτες αυτής της χώρας. Τον δημόσιο χώρο, που υποτίθεται ότι ανήκει σε όλους και όλες και τον υπερασπίζονται οι αρχές απέναντι στους κάθε λογής καρχαρίες. Δεν ζητήσανε παλάτια, δυο μέτρα παραλία ζητήσανε για να μαζέψουν ήλιο.
Κι επειδή τώρα δεν είναι όπως παλιά και οι κάμερες περισσεύουν σε κάθε κινητό, έτρεξαν οι αρμόδιοι να ανταποκριθούν στα αιτήματά τους. Με το χαμόγελο στα χείλη και την αυστηρότητα να περισσεύει, απέναντι στους καταπατητές. Για να εισπράξουν τις επιδοκιμασίες των τηλεθεατών, που χειροκρότησαν το επιτελικό κράτος στις καλύτερες στιγμές του. Μόνο που…
Μόνο που οι επιτηδευματίες (;) της παραλίας δεν είναι τίποτε μωρά με κουδουνίστρες ανά χείρας. Και μόλις αποχώρησαν οι διαδηλωτές και οι ελεγκτές έσπευσαν να επαναφέρουν τις ξαπλώστρες και τις ομπρέλες εκεί όπου τις είχαν πακτώσει και πριν. Στη Νάξο συνέβη αυτό, τους ξανατρέξανε οι αγανακτισμένοι, επέστρεψαν και οι επιθεωρητές, άντε ξανά μανά ταλαιπωρία για τους εντερπρενιούρζ. Όσο αντέξει η κάθε πλευρά, σε αυτόν τον πόλεμο φθοράς που δεν φαίνεται ότι θα τελειώσει και τόσο γρήγορα.
Και να σας πω την αλήθεια μου, διόλου αισιόδοξος δεν είμαι ότι θα έχει χάπι εντ. Γιατί οι διαμαρτυρόμενοι με τις διαμαρτυρόμενες κάποια στιγμή θα πρέπει να κοιμηθούν, να φάνε, να πάνε προς νερού τους. Ενώ το πρόστυχο χρήμα, δεν κάνει μπρέηκ ούτε καν για ένα δευτερόλεπτο. Και όσο πιο πολύ θεοποιούμε την ιδιωτική πρωτοβουλία και απαξιώνουμε το δημόσιο συμφέρον, τόσο περισσότερο θα μασουλάει την κοινή περιουσία όλων μας…
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost (14.8.2023)