«Υποθέτω πως πριν κτίσετε ή αγοράσετε ένα σπίτι τσεκάρετε μερικά βασικά πράγματα. Αν έχει νερό. Αν έχει αποχέτευση. Αν υπάρχει πρόβλεψη για τη συλλογή αλλά και την επεξεργασία των σκουπιδιών. Αν ο δρόμος για το σπίτι είναι βατός. Αν…»
Ο Αλέξης Παπαχελάς αρχίζει έτσι το άρθρο του στην Καθημερινή της Κυριακής, υπό τον τίτλο
«Οι αδύναμοι, οι αναρμόδιοι, οι αδιάφοροι και οι αδρανείς», για να κρίνει την κακή κατάσταση που επικρατεί, από πλευράς τουριστικών υποδομών και εξυπηρετήσεων, σε περιοχές της Ελλάδας και κυρίως στα νησιά, τα οποία «κατακλύζονται από χιλιάδες τουρίστες ταυτοχρόνως, γιατί κανείς δεν θέλει να προγραμματίσει πόσες επισκέψεις κρουαζιερόπλοιων αντέχει ένα νησί σε μία ημέρα».
Ο αρθρογράφος επισημάνει ότι η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο και ότι είναι ορατή η απειλή να κλιμακωθεί η δυσφήμηση του ελληνικού brand. Κι αυτό όταν:
«Οι δήμαρχοι σηκώνουν τα χέρια ψηλά και δηλώνουν αδυναμία να λύσουν τα προβλήματα. Η Περιφέρεια δηλώνει αναρμόδια. Οι επιχειρηματίες του τουρισμού και της εστίασης αδρανούν, λες και δεν τους αφορά το θέμα. Οσο για την κυβέρνηση, αδιαφορεί επίσης και φροντίζει απλώς να ανανεώνονται κάθε χρόνο πολεοδομικές εξαιρέσεις».
Ο Α. Παπαχελάς αναφέρεται και στην προφανή ενόχληση όσων κρίνονται για αυτή την κατάσταση, σημειώνοντας: «Και, συγγνώμη, δεν θα φταίνε γι’ αυτό όσοι γράφουν τα πράγματα όπως είναι. Αλλά εκείνοι που δεν σχεδίασαν τίποτα, που δεν αντιδρούν ούτε τώρα, ενώ βλέπουν το πρόβλημα και σύρονται από μικροσυντεχνίες και τοπικά συμφέροντα και μόνον. Θα φτάσουμε στο σημείο, ωστόσο, που για να μην καταρρεύσουν διάφοροι προορισμοί, κάποιος, η κυβέρνηση ή το ΣτΕ, θα χρειαστεί να λάβει μια δραστική απόφαση: ότι δεν βγαίνει καμία νέα οικοδομική άδεια έως ότου λυθούν τα πέντε-έξι κρίσιμα ζητήματα που μένουν εκκρεμή επί δεκαετίες».
Ο διευθυντής της Καθημερινής προ ημερών είχε γράψει ξανά ένα άρθρο προκαλώντας συζητήσεις, σχετικά με το όραμα μιας νέας εθνικής αναγέννησης που θα στηριχτεί στη φιλοτιμία και στη συνείδηση των Ελλήνων και των Ελληνίδων. Ανάμεσα στα άλλα ο Παπαχελάς έγραφε:
“Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που χρειαζόμαστε «τρελούς αλλά και καθαρούς» σε μερικά κρίσιμα πόστα για να γίνουμε μια κανονική χώρα. Όταν λέμε τρελούς εννοούμε ανθρώπους που δεν ξημεροβραδιάζονται σε πολιτικά γραφεία και σε καφέδες με νταραβερτζήδες κάθε τύπου, αλλά ασχολούνται 24 ώρες, 7 ημέρες, με τη δουλειά τους. Δεν θα τους νοιάζει αν θα τους κράξει το Χ σάιτ ή αν θα τα βάλουν μαζί τους κάποιοι συνδικαλιστές. Θα φτιάχνουν γύρω τους ομάδες από νεότερους αστυνομικούς, υπαλλήλους πολεοδομίας, ελεγκτές που θα τους εμπνέουν και θα τους ρίχνουν στη μάχη. Καθαρούς γιατί «τα λεφτά είναι πολλά», οι πειρασμοί μεγάλοι. Όλοι θέλουν ένα «επίδομα», ένα παραπάνω iPhone ή κάποια εξασφάλιση για την οικογένειά τους. Όλοι φοβούνται, και είναι λογικό, ότι θα γίνουν στόχος σε κάποια καμπάνια «δολοφονίας χαρακτήρα» ή και στόχος κανονικής δολοφονίας ή ξυλοδαρμού. Πρέπει να είσαι υπεράνθρωπος, ενδεχομένως και λίγο «ψώνιο» θα έλεγε κάποιος κυνικός, για να αναλάβεις επικίνδυνες αποστολές. Και βέβαια να είσαι «καθαρός», γιατί αλλιώς…”