Έλα Ζέφη να σου δείξω τ’ αμπελοχώραφά σου
Γράφουν συνάδελφοι ότι δεν είναι ηθικό και έντιμο το τσούρνεμα στελεχών του ΠΑΣΟΚ από τον Κυριάκο. Το σημειώνω. Και αναρωτιέμαι: Πρώτη φορά είναι; Εδώ μιλάμε για κολόνια που κρατάει χρόνια, το μισό Μαξίμου πρώην πράσινο είναι, ένα σωρό υπουργοί έχουν υποβάλλει τα διαπιστευτήριά τους στη Χαριλάου Τρικούπη, διόλου ασήμαντα γρανάζια του κρατικού μηχανισμού ακούγανε Αντρέας (Σημίτης έστω) και δακρύζανε, τι να λέμε τώρα χωρίς τις πάλαι ποτέ πασοκάρες δεν θα θαυματουργούσε τέσσερα χρόνια τώρα το Επιτελικό Κράτος και δεν θα έχτιζε τη νέα Ισχυρή Ελλάδα.
Τούρτα ολόκληρη είναι η μετακίνηση προσωπικοτήτων, μικρών και μεγάλων, από το ένα μαγαζί στο άλλο, τούρτα με κερασάκι το πρόσφατο δρομολόγιο της Δημαδάμα από την Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ στη Γενική Γραμματεία Ισότητας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Τη μία μέρα γιουβέτσι, την άλλη στουπέτσι και κοκορέτσι η Ζέφη, ούτε ο Σούπερμαν στον τηλεφωνικό θάλαμο δεν μεταμορφώνεται τόσο γρήγορα. Και δεν απογειώνεται τόσο θεαματικά, προς τους γαλανούς ουρανούς της μεταρρυθμιστικής πεμπτουσίας!
Άκομψο, αναμφιβόλως, αλλά το ανήθικο ματημπαναγία δεν το βλέπω. Έτσι είναι η πολιτική παιδιά, αίμα και άμμος, κάτθροατ μπίζνες που θα έλεγε και ο γίγαντας Σταν Γκρίνμπεργκ, δεν είναι επίσκεψη στον παλιό μας γυμνασιάρχη για φοντανάκι και τέιον. Άλλωστε ο χώρος ο πράσινος λεηλατείται εδώ και έτη πολλά τόσο από δεξιά όσο και από αριστερά, δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιο τέκνο του ΠΑΣΟΚ αποφασίζει να αλλαξοπιστήσει και να αναζητήσει φρέσκα κουλούρια σε άλλον κουλουρά. Απλώς στην περίπτωση της Δημαδάμα, δεν τον έφερε μόνο βόλτα τον Ανδρουλάκη ο Μητσοτάκης αλλά τον γλέντησε κιόλας. Τον πήγε καρότσα, που λέμε και στο χωριό μου!
Κατανοητόν, δεν λέω, σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που ζούμε. Τι είναι, δηλαδή, η ζωή ενός πρωθυπουργού, παρά μια συνεχής ροή από συμφορές, θεομηνίες, μάστιγες, κακουχίες, καταστροφές (βλέπε, ας πούμε, την εποποιία της Ρόδου), στις οποίες πρέπει να ανταποκρίνεται ατάκα κι επί τόπου, εν ριπή οφθαλμού, σε χρόνο ντετέ, και μπροστά στις κάμερες μάλιστα, να μην τολμάει ούτε το σβέρκο του να ξύσει. Ε, δε γίνεται, κάπως πρέπει να διασκεδάσει κι αυτός, κάπως πρέπει να ξαλεγράρει, κάπως πρέπει να το χαρεί. Κλέβοντας τη Ζέφη, για παράδειγμα, κάτω από τη μύτη του πολιτικού του αντιπάλου, τη Ζέφη που σχετικώς πρόσφατα δήλωνε:
«Όταν έχεις απέναντί σου μια κυβέρνηση όπως αυτή της ΝΔ όπου είναι κράτος εν κράτει. Έχει την αίσθηση ότι μπορεί να κάνει τα πάντα, θέλει να συγκαλύψει τα πάντα. Προσπαθεί να δημιουργήσει ένα παρακράτος πάνω στο παρακράτος, γιατί εδώ έχουμε μία παρακρατική παράμετρο, η οποία θυμίζει εποχές δικτατορίας. Μας θυμίζει μέρες που δεν θέλουμε να θυμόμαστε».
Και μου λες εμένα ύστερα ότι έκανε κωλοτούμπα ο Τσίπρας! Εδώ έχουμε ομορφιές τύπου Ιωάννη Μελισσανίδη, να σείεται όλο το στάδιο απ’ το χειροκρότημα και να ανατριχιάζουν οι κριτές, δεν έχουμε γυμναστικές επιδείξεις του δημοτικού σχολείου. Τα ‘σπασε τα κοντέρ η Δημαδάμα, που ξεκίνησε από πασιονάρια του σοσιαλιστικού κινήματος και κατέληξε φίκος στο μπαλκόνι του Κυριάκου. Συμβαίνουν, όμως, αυτά όταν κερδάει ο άλλος δεύτερη τετραετία κι εσύ έχεις να επιλέξεις ανάμεσα στην κομματική μπουρούχα και στην κυβερνητική χλιδή. Κι αν είπαμε και μια κουβέντα παραπάνω, ψωμί κι αλάτι ρε φίλε, σημασία έχει να οικοδομήσουμε την Ελλάδα 2.0 Με μείον ολίγα στρέμματα δάσους, το κατανοώ, αλλά μη γίνουμε τώρα και μιρμίρηδες σαν τη Ράνια τη Τζίμα…
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost (24.7.2023)