Και κάτι προσωπικό σαν ανάμνηση και παρακαταθήκη: Είχα βγει από τα «ΝΕΑ» που ήταν τότε στη Χρήστου Λαδά, να παω να φάω κάτι. Ηταν μέρα σαν τη σημερινή, με μπόλικη ζέστη, καταμεσήμερο. Βρισκόμουν στην Κολοκοτρώνη όταν σείστηκε ο τόπος από την έκρηξη. Εφτασα τρέχοντας στο σημείο πριν φτάσει το ασθενοφόρο. Ήταν ακόμα πεσμένος στο δρόμο, μπρούμυτα, μέσα στα αίματα και γύρω κάπνιζε ο τόπος. Αργότερα στο γραφείο που μάθαμε ποιοι το είχαν κάνει, συνειδητοποίησα ότι τη στιγμή που αποδέχεσαι τις παράλληλες απώλειες ως έννοια, δε διαφέρεις από αυτό που υποτίθεται πως πολεμάς. Ο θρύλος της 17Ν που ως τότε αναλογούσε με εναν σύγχρονο Ζορρό, έσβησε μέσα μου για πάντα απο εκείνο το μεσημέρι κι έπειτα. Έγραψα κι εναν «προβολέα» την επομένη (αυτό τον τίτλο είχαν τότε μια κατηγορία άρθρων) με τίτλο Η λακούβα. Οτι στη λακούβα που ανοιξε η ρουκέτα κατά του Παλαιοκρασσά, έπεσε μέσα τελικά η 17Ν. Ημουν τότε 28 κι αυτός 22. Πλησιάζω τα 60 κι αυτός έγινε σύμβολο. Θα προτιμούσε πιστεύω να ζει.