Οταν πριν από δύο χρόνια συστάθηκε το υπουργείο Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας, πηγές του μεγάρου Μαξίμου ισχυρίζονταν πως η δημιουργία του «αντικατοπτρίζει τη σταθερή βούληση του πρωθυπουργού να αντιμετωπίσουμε συνολικά με την ιεράρχηση, την οργάνωση και τους πόρους που απαιτούνται τις μεγάλες προκλήσεις της κλιματικής κρίσης και της πολιτικής προστασίας. Με τη σύσταση του υπουργείου η Ελλάδα πρωτοπορεί».
Οι ίδιες πηγές τότε, με πρωτοφανή αλαζονεία -το μέγεθος της οποίας μπορεί να εκτιμηθεί εκ των υστέρων και εκ του αποτελέσματος- δήλωναν: «Με τη σύσταση του υπουργείου και την επιλογή της ηγεσίας του στόχος μας είναι να έχουμε την καλύτερη πολιτική προστασία και την καλύτερη διαχείριση της κλιματικής κρίσης στην Ευρώπη».
Το τι πραγματικά ίσχυσε απ' όλα αυτά το είδαμε με τις πυρκαγιές στην Αττική και κυρίως με αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες ώρες στη Ρόδο. Η βιβλική καταστροφή στο νησί ήρθε αφού η φωτιά έκαιγε επί πέντε ημέρες έως ότου έγινε ανεξέλεγκτη. Η «καλύτερη πολιτική προστασία και η καλύτερη διαχείριση της κλιματικής κρίσης στην Ευρώπη» αποδείχτηκαν αέρας κοπανιστός, δυστυχώς, μέσα από μια καταστροφή εθνικών διαστάσεων.
Το επιτελικό κράτος φάνηκε πλέον πως ήταν μια πολιτική φούσκα του κ. Μητσοτάκη, απελπιστικά κατώτερο του παλιού κράτους όπως υπήρχε πριν ο πρωθυπουργός τού φορτώσει μερικά επιτελεία δικής του εμπνεύσεως για να ξοδεύεται κάπου το κρατικό χρήμα που... προφανώς περισσεύει.
Αν έχει κάτι να επιδείξει η κυβέρνηση στις τωρινές καταστροφές είναι οι προληπτικές εκκενώσεις των περιοχών που απειλούνται και φυσικά έχει να επιδείξει τα γένια του πρωθυπουργού που καθημερινά μεγαλώνουν καθώς ο άνθρωπος θέλει να δείξει πως δεν προλαβαίνει να ξυριστεί γιατί βρίσκεται... άγρυπνος πάνω από τον κρατικό μηχανισμό τον οποίο και κατευθύνει στις επιχειρήσεις του.
Οπως κι αν έχει, ούτε οι εκκενώσεις των κατοίκων αλλά ούτε και τα γένια του κ. Μητσοτάκη απαιτούσαν ειδικό υπουργείο για να λάβουν τις διαστάσεις που έχουν σήμερα. Αρκούσε και αρκεί ένας καλός σύμβουλος επικοινωνιακής διαχείρισης να συμβουλέψει τον πρωθυπουργό πώς θα διαχειριστεί καλύτερα και με το μικρότερο δυνατό πολιτικό κόστος τις καταστροφικές συνέπειες της πολιτικής του. Αλλά αν υπάρχει κάτι χειρότερο από μια καταστροφή, αυτό είναι η επικοινωνιακή της διαχείριση με στόχο την πολιτική εξαπάτηση. Δηλαδή οι πολιτικές τρίχες.
ΕΦ.ΣΥΝ. / Aποψη
