Ξέρουμε όλοι τη βασική αρχή της δημοσιογραφίας: Είδηση δεν είναι αν ένας σκύλος δαγκώσει έναν άνθρωπο, αλλά όταν ένας άνθρωπος δαγκώσει έναν σκύλο. Οι σκύλοι λοιπόν αλλά και ο καύσωνας, παίζανε τον δικό τους ρόλο στην ΕΡΤ-2. Όσο απίστευτο κι αν ακούγεται επηρέαζαν τις ειδήσεις με άλλον τρόπο.
Εξω από το στούντιο με τη ζέστη και με την υγρασία, έσκαγε ο τζίτζικας. Το θερμόμετρο έδειχνε 40 βαθμούς κελσίου και στο μεγάλο στούντιο της ΕΡΤ-2 δεν υπήρχε ούτε κλιματισμός (άγνωστο τότε εργαλείο για την ΕΡΤ), αλλά ούτε ένας ανεμιστήρας. Έπρεπε, εσύ να εκφωνήσεις τις ειδήσεις, ντάλα μεσημέρι της Κυριακής, κουστουμαρισμένος με γραβάτα και... μακιγιαρισμένος (για να μην γυαλίζεις- σου έλεγαν).
Ελλείψει κλιματισμού και με τόση ζέστη μία λύση υπήρχε. Για να μην ιδρώνουμε, γεμίζαμε ο κάθε ένας από το ψυγείο έξω από το στούντιο, μια πλαστική λεκάνη με παγωμένο νερό και βάζαμε μέσα τα πόδια μας κάτω από το τραπέζι όπου είχαμε τα χαρτιά με τις ειδήσεις. Όντως δρόσιζε και ήταν ένα είδος... αναχαίτισης στο φοβερό καύσωνα. Από πάνω αυστηρό κοστούμι και γραβάτα και από κάτω βερμούδα με γυμνά πόδια μέσα στη λεκάνη.
Κάπου- κάπου αφήναμε τις πόρτες ανοικτές για να μπαίνει το ελάχιστο αεράκι από τους ευκάλυπτους, αυτό το ψηλό και πολύ όμορφο δένδρο που κάλυπτε τον εξωτερικό χώρο της ΕΡΤ-2.
Από αυτήν την ανοιχτή πόρτα μια μέρα μπήκε μέσα ένας αδέσποτος σκύλος. Αν θυμάμαι καλά εκείνη την Κυριακή το μεσημέρι κάναμε μαζί δελτίο με τον συνάδελφο Γιάννη Δημαρά, ψυχή της φοβερής εκπομπής που τότε έσπαγε ταμεία, τους «Ρεπόρτερς» και μετέπειτα βουλευτή. Μένω ακίνητος. Ο σκύλος πλησιάζει κάτω από το τραπέζι και πίνει από τη λεκάνη που είχα μέσα τα πόδια μου, έτσι διψασμένος που ήταν, το παγωμένο νερό. Αδιαφορεί πλήρως εάν το παγωμένο νερό το είχαμε εμείς για να μην ιδρώνουμε. ´Όπως αδιαφορεί και για την επικαιρότητα, που εκείνη την ημέρα πρώτο θέμα ήταν η φωτιά στην περιοχή Διονύσου και της Άνοιξης.
Ο Δημαράς μου κάνει νόημα να μην κουνηθώ. Ακούστηκε στον αέρα ένα γλουτς- γλουτς, ο θόρυβος δηλαδή που κάνει ένας σκύλος όταν πίνει νερό που βγήκε και στον τηλεοπτικό αέρα. Αλλά ποιος έδινε σημασία Ιούλιο μήνα με καύσωνα 40 βαθμών;
Ο σκύλος πίνει, πλαταγίζει ευχαριστημένος τη γλώσσα του και βγαίνει έξω από το στούντιο. Ξαναμπαίνει όμως σε λίγα λεπτά, διψούσε κι άλλο. Αυτή τη φορά πλησιάζει προς το μέρος του Δημαρά και αρχίζει να πίνει το δροσερό νερό από την λεκάνη του. Αλλά έγινε ένα μπέρδεμα, ακόμα να καταλάβω ακριβώς τι έγινε και ο σκύλος ξαφνιάζεται, γαυγίζει δυνατά και απομακρύνεται.
Ο σκύλος πίνει, πλαταγίζει ευχαριστημένος τη γλώσσα του και βγαίνει έξω από το στούντιο. Ξαναμπαίνει όμως σε λίγα λεπτά, διψούσε κι άλλο. Αυτή τη φορά πλησιάζει προς το μέρος του Δημαρά και αρχίζει να πίνει το δροσερό νερό από την λεκάνη του. Αλλά έγινε ένα μπέρδεμα, ακόμα να καταλάβω ακριβώς τι έγινε και ο σκύλος ξαφνιάζεται, γαυγίζει δυνατά και απομακρύνεται.
Ήταν ένα γαύγισμα που ακούστηκε σε όλη την Ελλάδα, σαν.. αποφώνηση του δελτίου ειδήσεων, χωρίς κανείς να γνωρίζει πώς βρέθηκε ένας σκύλος σε ένα στούντιο τηλεόρασης και τι ήταν αυτό που τον… τρόμαξε.
Nίκος Χασαπόπουλος (fb)