ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2018: Μέλη του ΠΑΜΕ σπάνε την τζαμαρία του κτιρίου του υπουργείου Εργασίας και μπουκάρουν στο γραφείο της τότε υπουργού Έφης Αχτσιόγλου για να διαμαρτυρηθούν για τις αλλαγές στο νομοσχέδιο για τις απεργίες. Λίγη ώρα μετά, κάνουν τον γύρο των media εικόνες της Αχτσιόγλου να στέκει ψύχραιμη, χωρίς να πισωπατάει, απέναντι στα εν εξάλλω μέλη του ΠΑΜΕ. Γράφονται διάφορα τότε, αλλά η δύναμη των φωτογραφιών είναι σαφώς μεγαλύτερη. Οι ψύχραιμοι βλέπουν την ποιότητα στις αντιδράσεις, οι «στρατοί» βλέπουν το «κοριτσάκι».
Λίγους μήνες νωρίτερα, κάπου στο Μαρούσι, έξω από τα γραφεία πολύ γνωστής εταιρείας, θαμώνες παρακείμενης καφετέριας βλέπουν έντρομους κουστουμάτους να εξέρχονται από την έξοδο κίνδυνου. Η (τότε) υπουργός πραγματοποιούσε μία από τις γνωστές –στους ανθρώπους του υπουργείου– εφόδους της για λίγο ξαφνικό έλεγχο στα ωράρια, στις συνθήκες εργασίας και ασφάλισης των εργαζομένων της συγκεκριμένης επιχείρησης. Ο κόσμος συνεχίζει να πίνει τον καφέ του, παρακολουθώντας με κέφι το αλλοπρόσαλλο θέαμα, ωστόσο μουρμουρίζει ότι η Αχτσιόγλου κάνει τη δουλειά της, αν και χωρίς τυμπανοκρουσίες και χωρίς 5 κάμερες από δίπλα να τη βοηθούν επικοινωνιακά.
Ποιο από τα δύο σκηνικά είναι ευρέως γνωστό; Μα, φυσικά το πρώτο. Υπάρχουν φωτογραφίες και «θόρυβος» που μπορεί να μεταβολιστεί. Και μετά, η Αχτσιόγλου είναι από τους –φαινομενικά– πιο εύκολους στόχους σεξιστικών επιθέσεων. Πότε είναι «κουρασμένη και χλωμή», πότε τα μπράτσα της δεν είναι όσο σέξι θα τα ήθελε ο εκάστοτε αρθρογράφος, έχει αναλογίες «μοντέλου» και «ενδιαφέρουσες» στιλιστικές επιλογές, όπως ξελιγωμένα γραφόταν χθες σε πανομοιότυπα άρθρα γνώμης. Ακόμα και το μήνυμα για την υποψηφιότητά της θεωρήθηκε «κατεβασμένο» και υποτονικό, όπως της χρεώθηκε, και μάλιστα (και) από γυναίκες του πολιτικού ρεπορτάζ.