Ήταν πολύ γρήγορο το πέρασμα της Πόπης Τσαπανίδου από την πολιτική, ένα πολύ σύντομο κι επιτυχημένο γραφείο Τύπου του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ. Πετυχημένο δίχως καμία αμφιβολία. Ήταν έξυπνη η κίνηση του Αλέξη Τσίπρα να ορίσει εκπρόσωπο του κόμματος μία ευγενική και ήπιων τόνων δημοσιογράφο που δεν αποτελούσε ποτέ κομματικό στέλεχος. Και τα πήγε πολύ καλά στο ρόλο της βγάζοντας ένα πολύ εξωστρεφές πρόσωπο για το κόμμα, λαμπερό, χωρίς κομματισμό και «ξύλινο» πολιτικό λόγο.
Και ήταν σωστή η τοποθέτησή της στο Επικρατείας, ανεξαρτήτως αν με το συγκεκριμένο χαμηλό ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ (που ουδείς περίμενε) έμεινε τελικά εκτός Βουλής. Και εκτεθειμένη. Και απροστάτευτη. Και μετέωρη. Ήρθε μετά και η παραίτηση του Τσίπρα και πήγε έδεσε το πράγμα.
Η παραίτηση της Πόπης στη συνέχεια ήταν κάτι το αναμενόμενο, δεν προκάλεσε έκπληξη.
Άκουγα στον ΣΚΑΪ να αναρωτιούνται (στον ΣΚΑΪ!) αν έχει το δικαίωμα η Τσαπανίδου να επιστρέψει στη δημοσιογραφία. Ναι στον ΣΚΑΪ που ένας δημοσιογράφος του προλογίζει ομιλίες του Αδωνι Γεωργάδη, άλλος δημοσιογράφος του συναντιόταν με τον Κυριάκο Μητσοτάκη μήπως και κατέβει για βουλευτής όπως έλεγαν τα δημοσιεύματα κι ένας τρίτος ετοιμαζόταν (ή και ετοιμάζεται) για ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας. Σε αυτόν τον ΣΚΑΪ αναρωτιούνται, στον ΣΚΑΪ που το κεντρικό του δελτίο το παρουσιάζει δημοσιογράφος ο οποίος έχει συγγενική σχέση ακόμα και με τον πρωθυπουργό! Τέλος πάντων...
Κανονικά ένας δημοσιογράφος όταν αποφασίζει να ασχοληθεί με την πολιτική δεν μπορεί να επιστρέφει μετά στη δημοσιογραφία. Στην πολιτική δημοσιογραφία εννοείται, όχι γενικότερα.
Κανονικά υπάρχει μία κόκκινη γραμμή. Αλλά στην Ελλάδα είναι πολύ ανάποδα και στρεβλά τα πράγματα. Εδώ ολόκληρος αρχηγός κόμματος στις εκλογές του 2019 έφτασε στο σημείο να κάνει συνεντεύξεις με άλλους αρχηγούς κομμάτων στις εκλογές του 2023. Τι να λέμε τώρα...
Δημήτρης Κανελλόπουλος
Εφημερίδα των Συντακτών (12.7.2023)
