Η Καθημερινή θεωρεί στο κύριο άρθρο της, της Τρίτης, ότι είναι «εντυπωσιακή η απουσία της Τροχαίας από το κέντρο της Αθήνας». Δεν έχει άδικο. Ούτε έχει άδικο όταν επισημαίνει πως «οι πολίτες θυμούνται ότι υπάρχει (η Τροχαία) μόνο κατά τις μετακινήσεις επισήμων ή στις διαδηλώσεις». Σωστά. Αλλά λίγα γράφει. Γιατί μόνο από το κέντρο απουσιάζει ο Τροχαία; Γιατί, αν όχι απούσα, είναι τουλάχιστον ελλιπής και ακριβοθώρητη στο Λεκανοπέδιο –χωρίς προσωπικά να ξέρουμε τι γίνεται έξω από αυτό. Και δεν εννοούμε απαραιτήτως ότι δεν υπάρχει η Τροχαία σε καίρια τα σημαία της πόλης και σε κρίσιμες για την κυκλοφορία στιγμές, όπως γράφει η εφημερίδα («Κεντρικές διασταυρώσεις μπλοκάρουν συνεχώς, φανάρια χαλάνε, αλλά η Τροχαία είναι απούσα», αναφέρει).
Εννοούμε ότι έλεγχος δεν υπάρχει –ή είναι ανεπαρκής– στις οδικές αρτηρίες όταν πιλότοι αναπτύσσουν υπερβολικές ταχύτητες, κινούνται με διαρκείς σφήνες, αλλάζουν λωρίδες στο δευτερόλεπτο περνώντας ξυστά από προπορευόμενα αυτοκίνητα και δεν υπάρχει ούτε κάμερα ούτε τροχονόμος για να τους καταγράψει –έτσι, για τον φόβο των Ιουδαίων.
Εννοούμε ότι βλέπουμε καθημερινά πάμπολλους, μπορεί και δεκάδες, να μιλούν στο κινητό τους ανενόχλητοι χωρίς να φοβούνται ότι θα βρεθεί στο διάβα τους κάποιος έλεγχος.
Εννοούμε ότι τα αλκοτέστ δεν είναι τόσο συχνά και σε τέτοια κλίμακα ώστε να αποτρέπουν αυτούς που πίνουν «μερικά ποτηράκια» και μετά πιάνουν τιμόνι.
Εννοούμε ότι ακόμα και σε αστικές περιοχές κάποιοι οδηγοί μοιάζουν τόσο βέβαιοι για την ατιμωρησία, ώστε μπορούν με την ταχύτητα που αναπτύσσουν ακόμα και να γκρεμιστούν στις σκάλες του Ηλεκτρικού –όπως έγινε πριν 2-3 μέρες στον σταθμό του Ηρακλείου, όπου ευτυχώς δεν βρέθηκε κανείς δυστυχής για να πέσει πάνω του ολόκληρο αυτοκίνητο την ώρα που θα κατευθυνόταν προ την έξοδο.
Με μια πολυπρόσωπη, οργανωμένη και πρόθυμη για δράση Τροχαία, οι φονικές οδηγικές συμπεριφορές θα ελέγχονταν, τα θύματα θα περιορίζονταν και οι ξεκληρισμένες οικογένειες θα ήταν λιγότερες.
Δεν είναι μόνο το «κυκλοφοριακό χάος που επιδεινώνεται συνεχώς» όπως γράφει η Καθημερινή. Είναι, μαζί με αυτό, το αίμα που χύνεται στους δρόμους, οι εντατικές και τα δωμάτια που γεμίζουν από τραυματίες, η δυστυχία που προκαλείται και τα κεφάλαια που ξοδεύονται εκ των υστέρων για θεραπεία –ενώ θα μπορούσαν αυτά τα λεφτά να μπουν στον αγώνα της πρόληψης.
Όλα αυτά χρειάζονται μια Τροχαία που θα λειτουργεί με ανεβασμένες στροφές –πιο ανεβασμένες από εκείνες που επιτυγχάνονται (ατυχώς) στους κινητήρες αυτοκινήτων ή μοτοσικλετών και συντομεύουν τους χρόνους προ τα δράματα. Πολλές φορές και τον χρόνο των ανθρώπων επί Γης.