Πέθανε χθες στα 84 χρόνια ο σπουδαίος λόγιος και ταυτόχρονα αυθεντικά λαϊκός στιχουργός, Μιχάλης Μπουρμπούλης
Διαβάσματα, συμβολισμοί, αλληγορίες, αναφορές, πρόσωπα και προσωπικότητες, εικόνες, η ζωγραφική και η γλυπτική, το θέατρο, η Ιστορία, η Αριστερά. Ολα αυτά συμπυκνωμένα σε στίχους τραγουδιών. Από τους πιο καταρτισμένους και μορφωμένους δημιουργούς, λόγιος, ο Μιχάλης Μπουρμπούλης που πέθανε χθες στα 84 χρόνια του ανήκει σ’ αυτή τη σπουδαία στιχουργική γενιά που κατόρθωσε να συνδυάσει τη διανόηση με τη λαϊκότητα, να μιλήσει απλά και κατανοητά, όχι όμως και απλοϊκά, για τα σπουδαία, τα οδυνηρά, τα δύσκολα, τα ωραία.
Πρώτα βέβαια είχε διαβάσει πάρα πολύ (από παιδί διάβαζε λογοτεχνία μανιωδώς), είχε «θητεύσει» στη δημοτική παράδοση και στο ρεμπέτικο, στους μεγάλους συγγραφείς και ποιητές, στο σινεμά και στο θέατρο (που τα είχε σπουδάσει άλλωστε), είχε παρατηρήσει, είχε περιπλανηθεί, είχε σκεφτεί. Διαφορετικά δεν μπορεί κάποιος να γράψει στίχους όπως αυτόν: «Μην κλαις/ Και μη λυπάσαι που βραδιάζει/ Εμείς που ζήσαμε φτωχοί/ Του κόσμου η βροχή δεν μας πειράζει/ Εμείς που ζούμε μοναχοί». «Το τραγούδι της Μπέλλου» όπως αποκαλούν πολλοί τη δημιουργία του Μπουρμπούλη και του Ηλία Ανδριόπουλου μαζί με την «Πλατεία Βάθης» είναι βέβαια διάσημα, τα διασημότερα και πιο αγαπημένα ίσως από τα «Λαϊκά Προάστια» και σίγουρα διασημότερα από τον στιχουργό τους. Αλλά κατ’ επιλογήν ο Μπουρμπούλης ήταν ένας άνθρωπος που είχε επιλέξει να ζει αρκετά «μοναστικά», μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
