Κυκλοφορούν πολλές μεζούρες στην πολιτική σκηνή. Η μεζούρα της Αριστεράς που μετράει ποιο κόμμα είναι πιο αριστερό και δικαιούται να επικαλείται τις παραδόσεις της Αριστεράς. Ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος. Το ΚΚΕ επικρίνει τους εκτός των τειχών του που επιμένουν να δηλώνουν αριστεροί.
Οι άλλοι, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, δεν αναγνωρίζουν στο ΚΚΕ το προβάδισμα. Το ΚΚΕ ισχυρίζεται ότι η Ιστορία έχει βγάλει την… ετυμηγορία της και δεν υπάρχουν ένδικα μέσα που μπορούν να ανατρέψουν τις αποφάσεις της. Οπως έλεγαν παλιά στο ΚΚΕ, «ένα είναι το κόμμα». Η συζήτηση βεβαίως κρατάει χρόνια και δεν πρόκειται να κλείσει. Ούτε το ΚΚΕ θέλει διάλογο με τις άλλες συλλογικότητες, ούτε αυτές επιθυμούν να συνομιλήσουν μαζί του. Το ΚΚΕ τις κατηγορεί για ρεφορμισμό. Αυτές το κατηγορούν για δογματισμό. Το καθεστώς δεν έχει λόγους να ανησυχεί.
Υπάρχει η μεζούρα της σοσιαλδημοκρατίας. Στο ΠΑΣΟΚ πιστεύουν ότι αυτοί είναι οι προνομιακοί συνομιλητές με το συγκεκριμένο ιδεολογικό και πολιτικό ρεύμα. Ενοχλούνται όταν ο ΣΥΡΙΖΑ διεισδύει στην περιοχή τους και εξέφραζαν τη δυσφορία τους κάθε φορά που οι σύντροφοί τους στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα καλούσαν τον Αλ. Τσίπρα να μιλήσει στις συνόδους τους στις Βρυξέλλες. Τις προτάσεις για συνεργασία τις απέρριπταν.
Από την πλευρά του ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μια περίεργη σχέση με τη σοσιαλδημοκρατία. Παρίσταται και χαιρετίζει στις συνάξεις των Ευρωπαίων σοσιαλιστών, ανήκει όμως στην ευρωομάδα της Αριστεράς. Θέλει επαφές με το ΠΑΣΟΚ, φλέρταρε μαζί του προεκλογικά για τον σχηματισμό προοδευτικής κυβέρνησης, ο απερχόμενος πρόεδρός του είχε πολύ καλές σχέσεις με τους δύο σοσιαλδημοκράτες που κυβερνούν, τον Σάντσεθ της Ισπανίας και τον Κόστα της Πορτογαλίας, διατηρεί ως κόμμα επαφές με ηγέτες στη Λατινική Αμερική που κινούνται στον χώρο της ευρύτερης Αριστεράς, στο πρόγραμμά του είναι ευδιάκριτες οι αναφορές στη σοσιαλδημοκρατία της παλιάς καλής εποχής, ωστόσο την ίδια στιγμή ένα υπολογίσιμο κομμάτι του στελεχικού δυναμικού του πιστεύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να επιστρέψει στις ρίζες του και να κρατήσει αποστάσεις ασφαλείας από τη συμβιβασμένη σοσιαλδημοκρατία.
Υπάρχει και η μεζούρα του πατριωτισμού. Αυτήν την κρατάει η Δεξιά και δεν τη μοιράζεται με κανένα άλλο κόμμα. Οποτε στο τραπέζι μπαίνουν τα λεγόμενα εθνικά θέματα και δεν προκύπτει συμφωνία, η Δεξιά παρουσιάζει τις δικές της θέσεις ως πατριωτικές και περιγράφει τους πολιτικούς αντιπάλους της ως εθνικές εξαιρέσεις. Το έκανε στο παρελθόν, το κάνει και τώρα κι ας δηλώνει ο αρχηγός της ότι είναι εκσυγχρονιστής.
Ξέροντας την πρακτική με την οποία πορεύτηκαν όλες οι ηγεσίες της, οφείλουμε να ξεχωρίσουμε την τοποθέτηση του υπουργού Αμυνας στη συζήτηση για τις προγραμματικές δηλώσεις. Ο Νίκος Δένδιας ανέφερε τα εξής: «Θέλω να επαναλάβω για πολλοστή φορά από αυτό το βήμα την άποψη ότι ουδείς στην αίθουσα είναι εξ ορισμού περισσότερο ή λιγότερο πατριώτης και ουδείς σε αυτήν την αίθουσα εκδίδει πιστοποιητικά πατριωτισμού και ουδείς σε αυτήν την αίθουσα κατέχει “πατριδόμετρο”».
Το κόμμα του και τον αρχηγό του είχε στο μυαλό του ο κ. Δένδιας; Στελέχη της παράταξής του δεν μιλούσαν για εθνικό έγκλημα την περίοδο της Συμφωνίας των Πρεσπών; Στελέχη της παράταξής του που σήμερα κάθονται δίπλα του στο υπουργικό συμβούλιο δεν έταζαν στον Τσίπρα και τον Κοτζιά Ειδικό Δικαστήριο; Στελέχη του κόμματός του που σήμερα είναι στο στενό επιτελείο του πρωθυπουργού δεν αποκάλεσαν τον ΣΥΡΙΖΑ εθνική εξαίρεση;
Ο ίδιος ο αρχηγός του δεν κουνούσε προεκλογικά τη μεζούρα του πατριωτισμού στο θέμα της μουσουλμανικής μειονότητας; Μην ψάχνει δεξιά κι αριστερά ο κ. Δένδιας για πατριδοκάπηλους. Στο κόμμα του υπάρχουν μπόλικοι. Ανάμεσά τους, σε περίοπτη θέση, ο πρόεδρός του.
Τάσος Παππάς
Εφημερίδα των Συντακτών (10.7.2023)
