Ποια πρέπει να είναι τα προσόντα του νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ; Σύμφωνα με τον επικεφαλής της MRB Δημήτρη Μαύρο (συνδυασμός προσωπικής εκτίμησης και ευρημάτων από ποιοτικές έρευνες), «ο νέος πρόεδρος πρέπει να είναι περισσότερο μορφωμένος από τον κ. Τσίπρα, να είναι περίπου ή εξίσου γοητευτικός όσο ο κ. Τσίπρας, να μπορεί να σταθεί στο εξωτερικό καλύτερα απ’ ό,τι ο κ. Τσίπρας και οι αγορές να μη νιώθουν ότι απειλούνται από επιλογές τις οποίες θα κάνει».
-«Περισσότερο μορφωμένος». Για τι είδους μόρφωση μιλάμε; Την πολιτική μόρφωση; Τη γενικότερη μόρφωση; Δεν είναι το ίδιο πράγμα. Μπορεί κάποιος να έχει περάσει όλη την... ενήλικη ζωή του στην πολιτική, άρα είναι καλά σπουδαγμένος, και να μην έχει άλλα επιστημονικά εφόδια. Θα πετύχει; Θα αποτύχει; Εξαρτάται μόνο απ’ αυτόν; Η τύχη δεν παίζει ρόλο; Η καταγωγή δεν βοηθάει; Η σχέση του με τη διαπλοκή δεν είναι προσόν στη σημερινή εποχή; Να έχει πολιτική μόρφωση σαν εκείνου του πολιτικού που μπέρδεψε τον Μοντεσκιέ με τον Ρουσό και είπε ότι ήταν πολιτικός κρατούμενος σε ηλικία έξι μηνών;
Πολιτική μόρφωση διαθέτει ο Αλ. Τσίπρας. Από τα μικράτα του στην Αριστερά και από τους πρωταγωνιστές του φοιτητικού κινήματος. Εγινε αρχηγός σε νεαρή ηλικία, μίλησε για τον κυβερνητικό ρόλο της Αριστεράς όταν το κόμμα του ήταν με το ένα πόδι εκτός Βουλής, αγκάλιασε τα κινήματα αντίστασης που αναπτύχθηκαν την εποχή των μνημονίων, διοίκησε ένα κόμμα που ήταν ομοσπονδία φραξιών, έγινε πρωθυπουργός, συνομίλησε με πολλούς ηγέτες, απέφυγε παγίδες, εκβιάστηκε από ντόπιους και ξένους παράγοντες της πολιτικής και της ολιγαρχίας, συμβιβάστηκε, άφησε το αποτύπωμά του. Στην επιστήμη λοιπόν της πολιτικής δράσης έχει μπόλικα πτυχία, μεταπτυχιακά και διδακτορικό. Προσόντα που δεν διαθέτουν σε τέτοια έκταση οι υποψήφιοι διάδοχοί του (δεν έχουν δοκιμαστεί).
Ούτε όμως και ο μέχρι χθες πολιτικός αντίπαλός του (δοκιμάστηκε και δοκιμάζεται). Με καλές σπουδές αυτός σε κορυφαίο αμερικανικό Πανεπιστήμιο, πορφυρογέννητος, εκπρόσωπος πολιτικής δυναστείας, με διαβατήριο το βαρύ όνομά του για ένα ανέφελο ταξίδι στην επικράτεια της πολιτικής, αλλά με προβληματικά (τουλάχιστον) μορφωτικά εφόδια. Για να έχετε μια πλήρη εικόνα διαβάστε το βιβλίο του Δημήτρη Ψαρρά «Μια καριέρα. Η πολιτική διαδρομή του Κυριάκου Μητσοτάκη», εκδόσεις Νήσος.
Εκεί θα βρείτε πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα για τη διαδρομή του κ. Μητσοτάκη. Ανάμεσά τους και ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στην αγγλόφωνη έκδοση της «Καθημερινής» 20/7/2006 για τη μεταπτυχιακή εργασία του. Ο συντάκτης του Δημήτρης Νέλλας αναρωτιέται αν αυτό ήταν το κείμενο που κατέθεσε ως εργασία ο κ. Μητσοτάκης στο Χάρβαρντ και εκφράζει την απορία του πώς οι καθηγητές του δεν τον έστειλαν πίσω στα θρανία. Προφανώς ούτε τα πιο φημισμένα Πανεπιστήμια διανοούνται να στείλουν πίσω στα θρανία συγγενείς πρωθυπουργών με μεγάλη περιουσία. Είναι περισσότερο επιχειρήσεις και λιγότερο εκπαιδευτικά ιδρύματα.
Με την ευκαιρία για το θέμα της μόρφωσης μπορούμε να κάνουμε μια σύγκριση ανάμεσα σε δύο εξέχουσες προσωπικότητες της συντηρητικής παράταξης. Αναφέρομαι στον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο.
Ο δεύτερος, διανοούμενος μεγάλου βεληνεκούς με πλούσιο συγγραφικό έργο, παρών στην Κατοχή, παρών στον Εμφύλιο, παρών στον αντιδικτατορικό αγώνα. Ο πρώτος με ένα πτυχίο Νομικής, κάτι αγγλικούλια και γαλλικούλια, απών στην Κατοχή, απών στον Εμφύλιο, απών στη δικτατορία. Θα μείνει όμως αυτός στην Ιστορία ως ο Πάπας της αστικής τάξης. Εθνάρχης για τους οπαδούς του και τους αγιογράφους του, ισοϋψής του Ελευθερίου Βενιζέλου.
Γιατί; Ηταν αποφασιστικός, άρπαξε τις ευκαιρίες που του δόθηκαν (στην αρχή από το παλάτι, αργότερα από τη συγκυρία και τους γεφυροποιούς φίλους του), αυστηρός με τον εαυτό του, αδίστακτος με τους προσωπικούς εχθρούς του, με σχετική αυτονομία απέναντι στα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα, με επιλογές σε κρίσιμα ζητήματα που έχουν χαρακτηριστεί από πολλούς πολίτες θετικές για τη χώρα, δεξιοτέχνης στο να αποφεύγει τις κακοτοπιές, έβρισκε πάντα πρόθυμους να θυσιαστούν για να σωθεί αυτός, γοητευτικός για τα μέτρα και τα γούστα της εποχής και κυρίως γιατί φρόντισε για την υστεροφημία του όσο κανένας άλλος πολιτικός της σύγχρονης Ελλάδας, δηλαδή δεν άφησε να αξιολογηθεί η προσωπική διαδρομή του ερήμην του.
-Και πάμε στο τελευταίο προσόν που πρέπει να έχει ο (η) διάδοχος του Τσίπρα. «Οι αγορές να μη νιώθουν ότι απειλούνται από επιλογές τις οποίες θα κάνει». Αυτό όμως είναι προσόν για ηγέτη συντηρητικού κόμματος ή για ηγέτη της εξημερωμένης Σοσιαλδημοκρατίας. Δεν είναι προσόν για αρχηγό κόμματος που δηλώνει αριστερός και θέλει να αγωνιστεί για την προστασία της δημόσιας περιουσίας, τη μείωση των ανισοτήτων, την προστασία των εργαζομένων, την αύξηση της φορολογίας στο μεγάλο κεφάλαιο, την κατάργηση του καθεστώτος ατιμωρησίας για τους μεγαλόσχημους της πολιτικής και των επιχειρήσεων, τη διεύρυνση της δημοκρατίας. Θέλουν τέτοιον αρχηγό στον ΣΥΡΙΖΑ;
Τάσος Παππάς
Εφημερίδα των Συντακτών (08.7.2023)