Δανείστηκα τη φράση με την οποία μιλάει για το βιβλίο της η συγγραφέας Όλγα Στέφου από σεβασμό στη δύναμη που είχε και έχει να παλεύει αυτή η γυναίκα, που τη θαυμάζω για το θάρρος και τη δύναμή της! Το βιβλίο της είναι μια κατάθεση ψυχής – όσο κι αν ακούγεται χαζοκλισέ η φράση – για όσα έζησε και ζει.
Το βιβλίο μιλάει για τον βιασμό και την κακοποίηση που υπέστη, σε μια στιγμή της ζωής της, για το πώς το έθαψε μέσα της και πώς μετά αυτή η πληγή κακοφόρμισε όταν μια άλλη πληγή ήρθε να θυμίσει στην Όλγα και σε όλους μας ότι πρέπει να φροντίζουμε τα τραύματα μας, κυρίως τα ψυχικά.
Την Όλγα τη γνώρισα όταν δουλέψαμε παρέα στο ενημερωτικό σάιτ documentonews.gr. Καθόμασταν δίπλα-δίπλα. Μετά οι επαγγελματικοί μας δρόμοι χώρισαν. Εκείνη αποχώρησε πρώτη, εγώ λίγο αργότερα. Η Όλγα διαγνώστηκε με σκλήρυνση κατά πλάκας. Και τη χτύπησε άσχημα. Η Όλγα όμως είναι μια πολεμίστρια και άρχισε να την πολεμά.
Έδωσε στην ασθένειά της το όνομα «Καζαμπλάνκα» και ακόμη και τώρα που γράφω, την πολεμάει όσο και όπως μπορεί.
Μπουάτ ονόμασε την κατάθλιψή της, που την τσάκιζε και την αντιμετώπισε όπως και την Καζαμπλάνκα με κατά μέτωπο επίθεση.
Αυτά που σου γράφω, η ίδια τα λέει, και τα γράφει στο βιβλίο της, και στα σχεδόν καθημερινά ποστ της στο facebook. Είναι μέρος της μάχης που δίνει.
Το βιβλίο της Όλγας Στέφου «Μονόκλινο σε Μπουάτ» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις AGRAFINA έχει την αξία μιας τολμηρής μαρτυρίας της γυναίκας που έχει αποφασίσει να μην το βάλει κάτω.
Με λογοτεχνικές αρετές στήνει έναν καμβά με αφορμή την κηδεία του βιαστή της και αρχίζει να μας βάζει στον κόσμο της, ξετυλίγοντας ένα κουβάρι εσωτερικών μαχών μέχρι να καταφέρει να βρει τη φωνή της. Μιλάει για τον εαυτό της, είμαι όμως σίγουρος ότι θελημένα ή αθέλητα δίνει φωνή σε πολλές γυναίκες- θύματα βιασμού και κακοποίησης, αλλά και στους ανθρώπους που υποφέρουν από τη μάστιγα της εποχής μας, τα αυτοάνοσα.
Διαβάζοντας το βιβλίο της νιώθω ότι στο μέλλον μπορεί να μας δώσει και λογοτεχνικά κείμενα. Αλλά ακόμη κι αν δεν το αποφασίσει και προτιμήσει να παραμείνει στα δημοσιογραφικά της κείμενα και στα ρεπορτάζ, το βιβλίο της Όλγας Στέφου, «Μονόκλινο σε Μπουάτ» θα μείνει ως ένα βιβλίο αναφοράς για κάθε άτομο που αποφασίζει να μιλήσει και να βγάλει τον εαυτό του από τη θέση του θύματος, να υψώσει τη φωνή του και να αγωνιστεί. Κι αυτό είναι η μεγάλη αρετή της Όλγας και του βιβλίου της.
Γιάννης Καφάτος / viewtag.gr
Με λογοτεχνικές αρετές στήνει έναν καμβά με αφορμή την κηδεία του βιαστή της και αρχίζει να μας βάζει στον κόσμο της, ξετυλίγοντας ένα κουβάρι εσωτερικών μαχών μέχρι να καταφέρει να βρει τη φωνή της. Μιλάει για τον εαυτό της, είμαι όμως σίγουρος ότι θελημένα ή αθέλητα δίνει φωνή σε πολλές γυναίκες- θύματα βιασμού και κακοποίησης, αλλά και στους ανθρώπους που υποφέρουν από τη μάστιγα της εποχής μας, τα αυτοάνοσα.
Διαβάζοντας το βιβλίο της νιώθω ότι στο μέλλον μπορεί να μας δώσει και λογοτεχνικά κείμενα. Αλλά ακόμη κι αν δεν το αποφασίσει και προτιμήσει να παραμείνει στα δημοσιογραφικά της κείμενα και στα ρεπορτάζ, το βιβλίο της Όλγας Στέφου, «Μονόκλινο σε Μπουάτ» θα μείνει ως ένα βιβλίο αναφοράς για κάθε άτομο που αποφασίζει να μιλήσει και να βγάλει τον εαυτό του από τη θέση του θύματος, να υψώσει τη φωνή του και να αγωνιστεί. Κι αυτό είναι η μεγάλη αρετή της Όλγας και του βιβλίου της.
Γιάννης Καφάτος / viewtag.gr