Σχεδόν όλα χωνεύονται, τι να λέμε τώρα.
Και η ολοκληρωτική μετατόπιση των κεντρώων στο γαλάζιο στρατόπεδο.
Και η αποδυνάμωση της αντιπολίτευσης, με δυο κόμματα σε φάση ντεμί σαιζόν.Και η είσοδος στη Βουλή των απανταχού θρησκόληπτων με πρώτη πρώτη στην ατζέντα τους την απαγόρευση των αμβλώσεων.
Δυο πράγματα δε χωνεύονται από τις εκλογές του Ιουνίου: Η εκπροσώπηση στα έδρανα των Σπαρτιατών και το ποσοστό της αποχής.
Το πρώτο θα το δούμε άλλη φορά, έχουμε μια ολόκληρη τετραετία μπροστά μας για να το αναλύσουμε –και να το υποστούμε…
Το δεύτερο, όμως, θα ήθελα να το δούμε τώρα που καίει ακόμη ο φούρνος και ζεματάει η κουζίνα. Γιατί με τους Σπαρτιάτες κάποια στιγμή μπορεί και να ξεμπερδέψουμε. Δεν λέω ότι θα γίνει σοφότερος ο ελληνικός λαός και θα απορρίψει εξ ολοκλήρου την ιδεολογία τους. Λέω ότι μπορεί να εκτροχιαστούν από την τρέλα του μεγαλείου και να ντελαπάρουν και να σκιαχτεί ο κοσμάκης και να το ρίξει αλλού το κουκί. Μια και δυο φορές έχει συμβεί;
Αλλά η αποχή είναι ένα στόρι πιο ανησυχητικό και αγκάθι πιο μεγάλο…
Ε ναι παιδιά, αλήθειες να λέμε και να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Να στρίψει ένα 5 % του εκλογικού σώματος προς τους μελανοχίτωνες, μπορείς να το ζυγίσεις και να το αντιμετωπίσεις. Να βρεθείς με αποχή 47+ %, σε μια χώρα με τόσο πλούσια και τόσο ταραγμένη πολιτική ιστορία, σε μια χώρα που είδε ένα σωρό ομορφιές να συμβαίνουν την περασμένη τετραετία, σε μια χώρα που επιβιώνει ασθμαίνοντας μέσα από τα κάθε είδους pass, σε μια χώρα που απομακρύνεται όλο και περισσότερο από τον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης, σε μια χώρα που θα βρει μπροστά της λίαν συντόμως κρίσιμα εθνικά θέματα, τι διάολο συμβαίνει μίστερ Τζόουνς, σου βρίσκεται άραγε καμιά απάντηση στα ερωτήματά μας; Ή μήπως η χώρα των Λωτοφάγων μετακόμισε μια και καλή στα χώματα του Σωκράτη, του Αριστοτέλη και του Περικλή;
Να δώσω και τα νουμεράκια, να μην μιλάμε στον αέρα:
Στις εκλογές του Μαΐου, η συμμετοχή ανήλθε στο 61,1 % με 6.061.040 έγκυρα ψηφοδέλτια.
Θετικό δεν το λες, αλλά καλύτερο είναι από το ποσοστό του 2019, όπου η συμμετοχή έφτασε το 57,78 % με 5.769.644 έγκυρα ψηφοδέλτια. Πώς το ‘πα και στην αρχή; Χωνεύεται…
Τον Ιούνιο, ωστόσο, καταβαραθρώθηκε το ποσοστό συμμετοχής, μιας και κατήλθε στο 52,84 % με μόλις 5.273.072 έγκυρα ψηφοδέλτια.
Εδώ είναι που όχι δεν χωνεύεται αλλά ούτε καν καταπίνεται το στόρι. Σε αυτόν εδώ τον τόπο, που περηφανευόμαστε ότι γεννήθηκε η δημοκρατία, ένας στους δύο και μία στις δύο ψηφοφόρους δεν δίνουν δυάρα τσακιστή για τις κάλπες. Δεν νοιάζονται, δεν καίγονται, δεν ασχολούνται, τις πλάτες γυρίζουν και κάνουν τον ανήξερο. Και δεν νομίζω ότι μιλάμε για αναρχικούς και αναρχικές, που βλέπουν το παραβάν και βγάζουν καντήλες. Μιλάμε για πηχτή αδιαφορία, στα όρια της αναλγησίας, που δεν έχει καν νόημα να κάτσει να την αναλύσει κανείς ότι και καλά πιστεύει ο κόσμος πως όλοι ίδιοι είναι, πως δεν αλλάζει τίποτε και ποτέ, πως άπαντες και άπασες θα αθετήσουν τις υποσχέσεις τους κλπ. κλπ.
Καθίστε παιδιά και συζητείστε το χρόνια ολόκληρα, εδώ ακόμη δεν έχουμε καταλήξει πόσοι άγγελοι χορεύουν στην κεφαλή της καρφίτσας.
Το δια ταύτα, ωστόσο, είναι ένα και μοναδικό:
Μπορεί η αντιπροσωπευτική δημοκρατία να είναι ένα πολίτευμα με χίλια ντεφό, αλλά ως την ώρα που θα εφευρεθεί κάτι πιο λειτουργικό καλύτερο δεν έχουμε. Δεν σε εμπνέει και τόσο πολύ; Έχει καλώς και σε σέβομαι. Αν, όμως, απλώς βαριέσαι να πάρεις τα πόδια σου, μην παραπονιέσαι ύστερα αν αύριο μεθαύριο σου κάτσει στο σβέρκο κάποιος ισχυρός ανήρ. Γιατί η δική σου απάθεια και η δική σου αδράνεια, θα του έχουν ανάψει το πράσινο φως…
Το δεύτερο, όμως, θα ήθελα να το δούμε τώρα που καίει ακόμη ο φούρνος και ζεματάει η κουζίνα. Γιατί με τους Σπαρτιάτες κάποια στιγμή μπορεί και να ξεμπερδέψουμε. Δεν λέω ότι θα γίνει σοφότερος ο ελληνικός λαός και θα απορρίψει εξ ολοκλήρου την ιδεολογία τους. Λέω ότι μπορεί να εκτροχιαστούν από την τρέλα του μεγαλείου και να ντελαπάρουν και να σκιαχτεί ο κοσμάκης και να το ρίξει αλλού το κουκί. Μια και δυο φορές έχει συμβεί;
Αλλά η αποχή είναι ένα στόρι πιο ανησυχητικό και αγκάθι πιο μεγάλο…
Ε ναι παιδιά, αλήθειες να λέμε και να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Να στρίψει ένα 5 % του εκλογικού σώματος προς τους μελανοχίτωνες, μπορείς να το ζυγίσεις και να το αντιμετωπίσεις. Να βρεθείς με αποχή 47+ %, σε μια χώρα με τόσο πλούσια και τόσο ταραγμένη πολιτική ιστορία, σε μια χώρα που είδε ένα σωρό ομορφιές να συμβαίνουν την περασμένη τετραετία, σε μια χώρα που επιβιώνει ασθμαίνοντας μέσα από τα κάθε είδους pass, σε μια χώρα που απομακρύνεται όλο και περισσότερο από τον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης, σε μια χώρα που θα βρει μπροστά της λίαν συντόμως κρίσιμα εθνικά θέματα, τι διάολο συμβαίνει μίστερ Τζόουνς, σου βρίσκεται άραγε καμιά απάντηση στα ερωτήματά μας; Ή μήπως η χώρα των Λωτοφάγων μετακόμισε μια και καλή στα χώματα του Σωκράτη, του Αριστοτέλη και του Περικλή;
Να δώσω και τα νουμεράκια, να μην μιλάμε στον αέρα:
Στις εκλογές του Μαΐου, η συμμετοχή ανήλθε στο 61,1 % με 6.061.040 έγκυρα ψηφοδέλτια.
Θετικό δεν το λες, αλλά καλύτερο είναι από το ποσοστό του 2019, όπου η συμμετοχή έφτασε το 57,78 % με 5.769.644 έγκυρα ψηφοδέλτια. Πώς το ‘πα και στην αρχή; Χωνεύεται…
Τον Ιούνιο, ωστόσο, καταβαραθρώθηκε το ποσοστό συμμετοχής, μιας και κατήλθε στο 52,84 % με μόλις 5.273.072 έγκυρα ψηφοδέλτια.
Εδώ είναι που όχι δεν χωνεύεται αλλά ούτε καν καταπίνεται το στόρι. Σε αυτόν εδώ τον τόπο, που περηφανευόμαστε ότι γεννήθηκε η δημοκρατία, ένας στους δύο και μία στις δύο ψηφοφόρους δεν δίνουν δυάρα τσακιστή για τις κάλπες. Δεν νοιάζονται, δεν καίγονται, δεν ασχολούνται, τις πλάτες γυρίζουν και κάνουν τον ανήξερο. Και δεν νομίζω ότι μιλάμε για αναρχικούς και αναρχικές, που βλέπουν το παραβάν και βγάζουν καντήλες. Μιλάμε για πηχτή αδιαφορία, στα όρια της αναλγησίας, που δεν έχει καν νόημα να κάτσει να την αναλύσει κανείς ότι και καλά πιστεύει ο κόσμος πως όλοι ίδιοι είναι, πως δεν αλλάζει τίποτε και ποτέ, πως άπαντες και άπασες θα αθετήσουν τις υποσχέσεις τους κλπ. κλπ.
Καθίστε παιδιά και συζητείστε το χρόνια ολόκληρα, εδώ ακόμη δεν έχουμε καταλήξει πόσοι άγγελοι χορεύουν στην κεφαλή της καρφίτσας.
Το δια ταύτα, ωστόσο, είναι ένα και μοναδικό:
Μπορεί η αντιπροσωπευτική δημοκρατία να είναι ένα πολίτευμα με χίλια ντεφό, αλλά ως την ώρα που θα εφευρεθεί κάτι πιο λειτουργικό καλύτερο δεν έχουμε. Δεν σε εμπνέει και τόσο πολύ; Έχει καλώς και σε σέβομαι. Αν, όμως, απλώς βαριέσαι να πάρεις τα πόδια σου, μην παραπονιέσαι ύστερα αν αύριο μεθαύριο σου κάτσει στο σβέρκο κάποιος ισχυρός ανήρ. Γιατί η δική σου απάθεια και η δική σου αδράνεια, θα του έχουν ανάψει το πράσινο φως…
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost
